Umferðarlöggæslu þarf að stórefla 21. júní 2005 00:01 Þjóðráð væri að sjá álíka margar lögreglubifreiðar á þjóðvegum landsins og stórflutningabíla. Eftirlit lögreglu með ökumönnum er í engu samræmi við stóraukinn umferðarþunga um mest allt land - og reyndar verður hér fullyrt að þjónusta hins opinbera í þessum efnum hafi dregist saman á undanliðnum árum. Það er glapræði, enda ber ríkisvaldinu að sinna þessum mikilvæga öryggisþætti af kostgæfni og faglegum metnaði. Annað er háskaleg sparsemi. Hér er samt ekki við lögregluyfirvöld í umdæmum landsins að sakast. Þeim er naumt skammtað fjármagnið til að halda úti eftirlitsmönnum á helstu þjóðleiðum landsins sem spanna þúsundir kílómetra - og fyrir fámennustu umdæmin er hert eftirlit svo að segja ógerningur. Því er mikilvægt að landsmenn allir þrýsti á æðstu stjórnendur þjóðarinnar og krefji þá um meira fé til brýnustu þátta í umferðaröryggismálum þjóðarinnar. Hert eftirlit og harðari refsingar fyrir vítavert gáleysi í umferðinni er lykilþáttur í þessum efnum. Endalaust má reifa hugmyndir um mikilvægi forvarna og bættan öryggisbúnað bifreiða, að ekki sé talað um að fólk noti þann búnað í umferðinni; ógnvænlegustu tímasprengjurnar í íslenskri umferð verða ekki teknar úr sambandi nema með hertu eftirliti - og þar kemur enginn í stað vökulla lögreglumanna um land allt. Með slælegra eftirliti lögreglunnar úti á þjóðvegum landsins á síðustu árum hefur þeim vaxið ásmegin sem kjósa að aka eins og fífl um þrönga og hlykkjótta sveitavegi landsins. Þessir sömu vegir eru þar fyrir utan svo signir og sprungnir af umferðarálagi að helst verður líkt við þær brautir erlendra skemmtigarða sem skjóta mönnum hvaðan mestan skelk í bringu. Þar fyrir utan verður ekki með nokkru móti séð hvernig fólksbifreið á hundrað kílómetra hraða getur mætt stórflutningabíl á sama hraða á allra svæsnustu vegaköflunum þar sem hallandi beygjur liggja inn að einbreiðum brúm. Umferðarþunginn í þéttbýli og dreifbýli hefur margfaldast á tiltölulega fáum árum. Á höfuðborgarsvæðinu verða menn að una því að eyða allt upp undir fjörtíu mínútum í akstur á milli ystu hverfa. Smáskammtalækningarnar í skipulagi umferðarmannavirkja eru í hávegum hafðar, svo mjög að jafnt Sundabraut og Skerjafjarðarleið eru ennþá grátlegar útópíur í umræðu dagsins. Á sama tíma er meginviðfangsefni ríkisvaldsins að bora jarðgöng þar sem umferð er einna minnst á ystu annesjum Tröllaskaga og Austfjarða. Þetta er sérstæð pólitík. Umferðarþunginn á nærsvæðum Reykjavíkur og kringum Akureyri hefur einnig aukist stórkostlega á allra síðustu árum. Æ fjölmennari tómstundabyggðir á þessum svæðum, svo og stóraukin ferðaþjónusta um allt land, hafa gert það að verkum að allar helgar eru að verða ferðahelgar á Íslandi. Fyrir vikið silast bílalestin til og frá stærstu þéttbýlisstöðunum um allar helgar með þeim afleiðingum að óvandaðir ökumenn freistast til að taka fram úr á fáránlegustu stöðum. Þessi aukna umferð hefur ekki dregið úr ofsaakstri. Hann hefur aðeins tekið á sig nýja mynd; ofbeldisfullur glæfraakstur er að verða æ áberandi með ömurlegum afleiðingum. Hér þarf að skerast í leikinn. Það verður ekki gert annars staðar en á vettvangi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Sigmundur Ernir Rúnarsson Mest lesið Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson Skoðun Tilvera okkar er undarlegt ferðalag Hópur meðlima No Borders Skoðun Getur Seljaskóli núna orðið símalaus skóli, Jóhanna? Kristín Jónsdóttir Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson Skoðun Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun
Þjóðráð væri að sjá álíka margar lögreglubifreiðar á þjóðvegum landsins og stórflutningabíla. Eftirlit lögreglu með ökumönnum er í engu samræmi við stóraukinn umferðarþunga um mest allt land - og reyndar verður hér fullyrt að þjónusta hins opinbera í þessum efnum hafi dregist saman á undanliðnum árum. Það er glapræði, enda ber ríkisvaldinu að sinna þessum mikilvæga öryggisþætti af kostgæfni og faglegum metnaði. Annað er háskaleg sparsemi. Hér er samt ekki við lögregluyfirvöld í umdæmum landsins að sakast. Þeim er naumt skammtað fjármagnið til að halda úti eftirlitsmönnum á helstu þjóðleiðum landsins sem spanna þúsundir kílómetra - og fyrir fámennustu umdæmin er hert eftirlit svo að segja ógerningur. Því er mikilvægt að landsmenn allir þrýsti á æðstu stjórnendur þjóðarinnar og krefji þá um meira fé til brýnustu þátta í umferðaröryggismálum þjóðarinnar. Hert eftirlit og harðari refsingar fyrir vítavert gáleysi í umferðinni er lykilþáttur í þessum efnum. Endalaust má reifa hugmyndir um mikilvægi forvarna og bættan öryggisbúnað bifreiða, að ekki sé talað um að fólk noti þann búnað í umferðinni; ógnvænlegustu tímasprengjurnar í íslenskri umferð verða ekki teknar úr sambandi nema með hertu eftirliti - og þar kemur enginn í stað vökulla lögreglumanna um land allt. Með slælegra eftirliti lögreglunnar úti á þjóðvegum landsins á síðustu árum hefur þeim vaxið ásmegin sem kjósa að aka eins og fífl um þrönga og hlykkjótta sveitavegi landsins. Þessir sömu vegir eru þar fyrir utan svo signir og sprungnir af umferðarálagi að helst verður líkt við þær brautir erlendra skemmtigarða sem skjóta mönnum hvaðan mestan skelk í bringu. Þar fyrir utan verður ekki með nokkru móti séð hvernig fólksbifreið á hundrað kílómetra hraða getur mætt stórflutningabíl á sama hraða á allra svæsnustu vegaköflunum þar sem hallandi beygjur liggja inn að einbreiðum brúm. Umferðarþunginn í þéttbýli og dreifbýli hefur margfaldast á tiltölulega fáum árum. Á höfuðborgarsvæðinu verða menn að una því að eyða allt upp undir fjörtíu mínútum í akstur á milli ystu hverfa. Smáskammtalækningarnar í skipulagi umferðarmannavirkja eru í hávegum hafðar, svo mjög að jafnt Sundabraut og Skerjafjarðarleið eru ennþá grátlegar útópíur í umræðu dagsins. Á sama tíma er meginviðfangsefni ríkisvaldsins að bora jarðgöng þar sem umferð er einna minnst á ystu annesjum Tröllaskaga og Austfjarða. Þetta er sérstæð pólitík. Umferðarþunginn á nærsvæðum Reykjavíkur og kringum Akureyri hefur einnig aukist stórkostlega á allra síðustu árum. Æ fjölmennari tómstundabyggðir á þessum svæðum, svo og stóraukin ferðaþjónusta um allt land, hafa gert það að verkum að allar helgar eru að verða ferðahelgar á Íslandi. Fyrir vikið silast bílalestin til og frá stærstu þéttbýlisstöðunum um allar helgar með þeim afleiðingum að óvandaðir ökumenn freistast til að taka fram úr á fáránlegustu stöðum. Þessi aukna umferð hefur ekki dregið úr ofsaakstri. Hann hefur aðeins tekið á sig nýja mynd; ofbeldisfullur glæfraakstur er að verða æ áberandi með ömurlegum afleiðingum. Hér þarf að skerast í leikinn. Það verður ekki gert annars staðar en á vettvangi.
Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun
Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun
Uppbygging í Grafarvogi eflir hverfið og mætir húsnæðiskrísunni á skynsaman hátt Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun
Lestur lykillinn að endurhæfingu? Hvað ef lestur væri lykillinn út? Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun