Fjúkandi jólatré Dr. Gunni skrifar 10. janúar 2008 06:00 Nú er þynnkutíð. Það er luntur í mannskapnum. Jólaskrautið er komið ofan í kassana. Allt orðið dimmt á ný. Allsnakin jólatré fjúka um göturnar, fyrrum gullbryddað og ljósumvafið stofustáss, nú úrgangur. Jæja, þau verða þó að minnsta kosti að moltu, reyni ég að hugsa uppbyggilega og segi syni mínum á leið í leikskólann að jólatrén endi niðurkurluð í göngustíg ef þau verða heppin. Ég hugsa samt heimspekilega með sjálfum mér að örlög jólatrjánna séu eins og örlög manns sjálfs. Við eigum okkar tíma í gleðskapnum en endum sem molta. Og í sumum er kveikt, af starfsmönnum kirkjugarðanna eða óknyttastrákum. samt er gott að fólk hefur eitthvað til að stefna að nú þegar glaðlegri ofgnótt jólanna sleppir. Það helst að brenna af sér belginn og borga niður jólavísað. Hmm, ætti ég að skipta reikningnum í þrjá mánuði eða fjóra? hugsar maður í myrkrinu og bætir við (ekki ósvipað og á sama tíma í fyrra): djöfull ætla ég að standa mig í fjármálunum þetta árið og láta þetta ekki endurtaka sig um næstu jól. Á þessum tímapunkti, eins og ávallt þegar peningahugsanir eru of fyrirferðarmiklar, er eins og ævi manns opinberist. Það sem maður á ólifað birtist eins og excel-skjal og það er ófögur sýn: Endalaust hark til að borga niður reikninga. Síðasti greiðsluseðillinn af íbúðinni kemur inn um lúguna árið 2044, krónur 3.700.000 með vöxtum og verðbótum. Eins og segir í dægurlagi eftir Pál Óskar á maður bara eitt líf sem ber að njóta í botn því maður fær ekki annað tækifæri. Fáir halda því fram að maðurinn sé eilífðarvél með endalaus líf í bakhöndinni, hvað þá að peningalaus himnavist bíði manns með tilheyrandi afslappelsi. Þegar þetta liggur fyrir fer maður að íhuga leiðir út úr excel-skjalinu. Búferlaflutningur til afskekktrar eyju í Kyrrahafinu virðist vænlegur kostur. Maður fer jafnvel að skoða fasteignaauglýsingar á Puka Puka á netinu. Þetta ástand varir sem betur fer ekki lengi. Fjúkandi jólatrén eru tínd upp eitt af öðru og greiðsluþjónustan sér um vísað. Einn daginn fattar maður svo að daginn er farið að lengja allverulega. Ef maður dregur andann nógu djúpt má jafnvel finna lykt af vori. Örlitla lykt af vori en það er nóg. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Mest lesið Kæru valkyrjur, hatrið sigraði líklega í þetta skiptið Arnar Laxdal Skoðun Hverjir eiga Ísland? Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Stjórnmál sem virka og lýðræði sem kemst ekki fyrir í umslagi Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ríkisstjórnin stóð af sér áhlaup sérhagsmuna Ásthildur Lóa Þórsdóttir Skoðun Vönduð vinnubrögð - alltaf! Jóna Bjarnadóttir Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland Skoðun Fröken þjóðarmorð: Þér er ekki boðið! Linda Ósk Árnadóttir,Yousef Ingi Tamimi Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Hvert er markmið fulltrúalýðræðis? Hlynur Orri Stefánsson,Vilhjálmur Árnason Skoðun „Að skrifa söguna“ Var of mikið undir hjá kvennalandsliðinu? Viðar Halldórsson Skoðun
Nú er þynnkutíð. Það er luntur í mannskapnum. Jólaskrautið er komið ofan í kassana. Allt orðið dimmt á ný. Allsnakin jólatré fjúka um göturnar, fyrrum gullbryddað og ljósumvafið stofustáss, nú úrgangur. Jæja, þau verða þó að minnsta kosti að moltu, reyni ég að hugsa uppbyggilega og segi syni mínum á leið í leikskólann að jólatrén endi niðurkurluð í göngustíg ef þau verða heppin. Ég hugsa samt heimspekilega með sjálfum mér að örlög jólatrjánna séu eins og örlög manns sjálfs. Við eigum okkar tíma í gleðskapnum en endum sem molta. Og í sumum er kveikt, af starfsmönnum kirkjugarðanna eða óknyttastrákum. samt er gott að fólk hefur eitthvað til að stefna að nú þegar glaðlegri ofgnótt jólanna sleppir. Það helst að brenna af sér belginn og borga niður jólavísað. Hmm, ætti ég að skipta reikningnum í þrjá mánuði eða fjóra? hugsar maður í myrkrinu og bætir við (ekki ósvipað og á sama tíma í fyrra): djöfull ætla ég að standa mig í fjármálunum þetta árið og láta þetta ekki endurtaka sig um næstu jól. Á þessum tímapunkti, eins og ávallt þegar peningahugsanir eru of fyrirferðarmiklar, er eins og ævi manns opinberist. Það sem maður á ólifað birtist eins og excel-skjal og það er ófögur sýn: Endalaust hark til að borga niður reikninga. Síðasti greiðsluseðillinn af íbúðinni kemur inn um lúguna árið 2044, krónur 3.700.000 með vöxtum og verðbótum. Eins og segir í dægurlagi eftir Pál Óskar á maður bara eitt líf sem ber að njóta í botn því maður fær ekki annað tækifæri. Fáir halda því fram að maðurinn sé eilífðarvél með endalaus líf í bakhöndinni, hvað þá að peningalaus himnavist bíði manns með tilheyrandi afslappelsi. Þegar þetta liggur fyrir fer maður að íhuga leiðir út úr excel-skjalinu. Búferlaflutningur til afskekktrar eyju í Kyrrahafinu virðist vænlegur kostur. Maður fer jafnvel að skoða fasteignaauglýsingar á Puka Puka á netinu. Þetta ástand varir sem betur fer ekki lengi. Fjúkandi jólatrén eru tínd upp eitt af öðru og greiðsluþjónustan sér um vísað. Einn daginn fattar maður svo að daginn er farið að lengja allverulega. Ef maður dregur andann nógu djúpt má jafnvel finna lykt af vori. Örlitla lykt af vori en það er nóg.