Óheppileg inngrip Gerður Kristný skrifar 21. júní 2008 07:00 Oft hefur sú spurning leitað á mig hvenær rétt sé að grípa inn í líf fólks og hvenær best sé að láta það í friði. Fróður maður sagði samt einhverju sinni að við sæjum frekar eftir því sem við gerðum ekki heldur en því sem við gerðum og eftir þeirri speki hef ég farið. Þess vegna átti ég ákaflega bágt með mig í Leifsstöð á dögunum þegar ég kom auga á virðulegan eldri mann í öfugri V-hálsmálspeysu. Hann sat þarna sallarólegur með kaffið sitt og vissi greinilega ekkert af því hvernig gapandi V-hálsmálið hló honum á bak. Í huganum fór ég yfir hvernig ég gæti útskýrt feilinn fyrir honum á þeim tungumálum sem ég kann. Um leið tók að hrannast upp í minninu glefsur af kafrjóðu fólki sem gjammaði ólundarlega að mér þegar ég benti þeim á súrmjólk á skyrtum eða pennablek út undir eyrum rétt eins og það hafi verið ég sem læðst hafði upp að þeim og kámað það út. Á endanum lét ég manninn því eiga sig en leið auðvitað ekkert vel yfir því að vita af honum ranglandi um flugstöðina svona til fara. Hún var allsvakalegri sjónin sem beið mín í kaffistofu í listasafni í Rotterdam nokkru síðar. Þar sat hópur eldri kvenna sem gæddi sér á bakkelsi og spjallaði saman. Veitti ég því athygli að ein þeirra var í buxunum úthverfum! Eins og útrétt hönd drukknandi manns blasti þvottamiðinn við. Það mátti þvo þær á 40. Ég varð að halda mér í stólsetuna svo ég æddi ekki inn í hópinn til að flytja konunni ótíðindin. En þar sem öfuga V-hálsmálið hafði ekki rænt mig nætursvefni hlaut ég að þola útganginn á þessari konu líka. Þó kastaði tólfunum í matsal hótelsins einn daginn þegar gestur nokkur mætti þangað á náttfötum og inniskóm. Gat verið að hann sæi ekki að við hin vorum öll fullklædd? Þetta var ákaflega virðulegur Belgi á sjötugsaldri sem hafði fengið sér sæti úti á svölum. Hann krosslagði fæturna og teygði ásjónuna upp í sólina. Svona rólegheit hafði ég séð einhvers staðar áður. Hver var það aftur? Jú, hjá manninum í öfugu V-hálsmálspeysunni! Og hafði konan á safninu ekki líka verið afskaplega salí? Gott ef ekki. Það rann upp fyrir mér að þetta góða fólk þurfti ekkert á aðstoð minni að halda til að komast í gegnum lífið. Það ætti eftir að pluma sig án nokkurra inngripa af minni hálfu. Öfug peysa og úthverfar buxur eru bara merki um að maður hafi náð innri ró. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun Hver er kjarninn í samfélagi sem selur hjarta sitt? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Eflum traustið Helgi Áss Grétarsson,Marta Guðjónsdóttir Skoðun Vindorkuvæðing í skjóli nætur Kristín Helga Gunnarsdóttir Skoðun Keldnaland – fjölmenn hverfi í mótun Þorsteinn R. Hermannsson Skoðun Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar? Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Sundrung á vinstri væng Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt? Stefán Þorri Helgason Skoðun Hagfræði-tilgáta ómeðtekin Karl Guðlaugsson Skoðun
Oft hefur sú spurning leitað á mig hvenær rétt sé að grípa inn í líf fólks og hvenær best sé að láta það í friði. Fróður maður sagði samt einhverju sinni að við sæjum frekar eftir því sem við gerðum ekki heldur en því sem við gerðum og eftir þeirri speki hef ég farið. Þess vegna átti ég ákaflega bágt með mig í Leifsstöð á dögunum þegar ég kom auga á virðulegan eldri mann í öfugri V-hálsmálspeysu. Hann sat þarna sallarólegur með kaffið sitt og vissi greinilega ekkert af því hvernig gapandi V-hálsmálið hló honum á bak. Í huganum fór ég yfir hvernig ég gæti útskýrt feilinn fyrir honum á þeim tungumálum sem ég kann. Um leið tók að hrannast upp í minninu glefsur af kafrjóðu fólki sem gjammaði ólundarlega að mér þegar ég benti þeim á súrmjólk á skyrtum eða pennablek út undir eyrum rétt eins og það hafi verið ég sem læðst hafði upp að þeim og kámað það út. Á endanum lét ég manninn því eiga sig en leið auðvitað ekkert vel yfir því að vita af honum ranglandi um flugstöðina svona til fara. Hún var allsvakalegri sjónin sem beið mín í kaffistofu í listasafni í Rotterdam nokkru síðar. Þar sat hópur eldri kvenna sem gæddi sér á bakkelsi og spjallaði saman. Veitti ég því athygli að ein þeirra var í buxunum úthverfum! Eins og útrétt hönd drukknandi manns blasti þvottamiðinn við. Það mátti þvo þær á 40. Ég varð að halda mér í stólsetuna svo ég æddi ekki inn í hópinn til að flytja konunni ótíðindin. En þar sem öfuga V-hálsmálið hafði ekki rænt mig nætursvefni hlaut ég að þola útganginn á þessari konu líka. Þó kastaði tólfunum í matsal hótelsins einn daginn þegar gestur nokkur mætti þangað á náttfötum og inniskóm. Gat verið að hann sæi ekki að við hin vorum öll fullklædd? Þetta var ákaflega virðulegur Belgi á sjötugsaldri sem hafði fengið sér sæti úti á svölum. Hann krosslagði fæturna og teygði ásjónuna upp í sólina. Svona rólegheit hafði ég séð einhvers staðar áður. Hver var það aftur? Jú, hjá manninum í öfugu V-hálsmálspeysunni! Og hafði konan á safninu ekki líka verið afskaplega salí? Gott ef ekki. Það rann upp fyrir mér að þetta góða fólk þurfti ekkert á aðstoð minni að halda til að komast í gegnum lífið. Það ætti eftir að pluma sig án nokkurra inngripa af minni hálfu. Öfug peysa og úthverfar buxur eru bara merki um að maður hafi náð innri ró.
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun