Dæmisaga af slysadeild 15. janúar 2008 13:54 Strákurinn minn, stálpaður, var að brjóta handarbeinið milli löngutangar og úlnliðs. Það var fótboltinn. Skriðtækling á gervigrasi. Bylta og allur þungi líkamans endaði á vinstra handarbakinu eftir nokkra loftfimleika. Svona er þetta. Sterkir strákar. Návígi. Harka. Svo tók eftirfarandi ferli við: Systir hans ók honum niður á slysadeildina í Fossvogi á áttunda tímanum í gærkvöld. Þar var sjúklingurinn skráður inn í móttrökunni. Svo tók við bið í anddyrinu. Löng bið. Mjög. Ég hringdi í systkinin klukkan tíu. Enn að bíða. Og ég hringdi aftur klukkan ellefu. Enn að bíða. Klukkan tólf sagði ég þeim að koma heim; þetta gengi ekki lengur; búin að bíða í fjóra tíma án árangurs. Strákurinn var fúll þegar heim kom. Sárþjáður náttúrlega en móðgaður yfir því hve margir voru teknir fram fyrir hann á biðstofunni. Hafði á orði að ekkert gengi þarna niðurfrá nema maður hefði foreldrana með sér; það væri ekkert hlustað á unglinga ... þeir mættu bíða. Við feðgar fórum niður á slysadeild í morgun. Skráðum okkur aftur inn. Og biðum. Fyrst í klukkustund ... en svo ekki nema í klukkustund í viðbót. Ég náði að lesa Mogga, 24st og Fréttablaðið á meðan, svo og nokkurra ára gömul tímarit, þar á meðal Hjemmet meðan Jóakim og Alkexandra voru ennþá hjón. Saknaði DV. Ég þurfti að kveðja strákinn rétt fyrir tólf. Fara í vinnuna og lesa fréttir. Konan kom í staðinn. Þá var gaurinn kominn í röntgen. Þau komust út af slysadeildinni klukkan eitt í dag; strákurinn með gifs og gjarðir frá olnboga og niðrúr. Þetta var sumsé átta tíma atlaga við heilbrigðiskerfið. Heill vinnudagur. Mannekla? Auðvitað. Og aðstaða sem væri ekki boðleg til bráðabirgða uppi á Kárahnjúkum. Guðlaugur Þór. Gerðu eitthvað í þessu, maður. Frábært starfsfólk slysadeildar á það skilið. Viðmótið þar og fagmennskan hefur alltaf verið til fyrirmyndar. Það er mín reynsla. En það þarf fleiri hendur og hús sem hæfir. Heill vinnudagur út af einu handarbroti er ga-ga ... -SER. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mannamál Sigmundar Ernis Mest lesið Halldór 4.10.2025 Halldór Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun
Strákurinn minn, stálpaður, var að brjóta handarbeinið milli löngutangar og úlnliðs. Það var fótboltinn. Skriðtækling á gervigrasi. Bylta og allur þungi líkamans endaði á vinstra handarbakinu eftir nokkra loftfimleika. Svona er þetta. Sterkir strákar. Návígi. Harka. Svo tók eftirfarandi ferli við: Systir hans ók honum niður á slysadeildina í Fossvogi á áttunda tímanum í gærkvöld. Þar var sjúklingurinn skráður inn í móttrökunni. Svo tók við bið í anddyrinu. Löng bið. Mjög. Ég hringdi í systkinin klukkan tíu. Enn að bíða. Og ég hringdi aftur klukkan ellefu. Enn að bíða. Klukkan tólf sagði ég þeim að koma heim; þetta gengi ekki lengur; búin að bíða í fjóra tíma án árangurs. Strákurinn var fúll þegar heim kom. Sárþjáður náttúrlega en móðgaður yfir því hve margir voru teknir fram fyrir hann á biðstofunni. Hafði á orði að ekkert gengi þarna niðurfrá nema maður hefði foreldrana með sér; það væri ekkert hlustað á unglinga ... þeir mættu bíða. Við feðgar fórum niður á slysadeild í morgun. Skráðum okkur aftur inn. Og biðum. Fyrst í klukkustund ... en svo ekki nema í klukkustund í viðbót. Ég náði að lesa Mogga, 24st og Fréttablaðið á meðan, svo og nokkurra ára gömul tímarit, þar á meðal Hjemmet meðan Jóakim og Alkexandra voru ennþá hjón. Saknaði DV. Ég þurfti að kveðja strákinn rétt fyrir tólf. Fara í vinnuna og lesa fréttir. Konan kom í staðinn. Þá var gaurinn kominn í röntgen. Þau komust út af slysadeildinni klukkan eitt í dag; strákurinn með gifs og gjarðir frá olnboga og niðrúr. Þetta var sumsé átta tíma atlaga við heilbrigðiskerfið. Heill vinnudagur. Mannekla? Auðvitað. Og aðstaða sem væri ekki boðleg til bráðabirgða uppi á Kárahnjúkum. Guðlaugur Þór. Gerðu eitthvað í þessu, maður. Frábært starfsfólk slysadeildar á það skilið. Viðmótið þar og fagmennskan hefur alltaf verið til fyrirmyndar. Það er mín reynsla. En það þarf fleiri hendur og hús sem hæfir. Heill vinnudagur út af einu handarbroti er ga-ga ... -SER.
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun