Upprisa eftir aftöku á torginu Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 11. janúar 2009 10:22 Sá stjórnmálamaður sem hefur reynst mér hvað best er Jóhanna Sigurðardóttir. Hún er reyndar enginn sérstakur velgjörðarmaður minn en henni rataðist á munn eitt mesta sannleikskorn sem hrokkið hefur upp úr nokkrum sjórnmálamanni. Ég á vissulega við þá fleygu setningu: Minn tími mun koma. Eflaust væri mörgum hollt um þessar mundir að minnast þess að það reynist iðulega rétt. Það hefur alla vega komið sér afar vel fyrir mig, sérstaklega á augnablikum þar sem niðurlægingin gerir manni lífið leitt, að minnast þess að aldrei eru öll sund lokuð. Tími manns kemur alltaf eins og hjá Jóhönnu sem blómstraði mörgum sinnum eftir að hafa hótað því svo eftirminnilega. Ég reyndi gildi þessarar speki fyrst þegar ég var í hlandspreng í þéttbýlu hverfi í Aþenu þar sem ég bjó. Ég var reyndar í miklum flýti en engin kaffihús voru nálægt eða almenningsklósett sem finna mætti skjótt. Ég smeygði mér því bak við runna einn á litlu torgi til að tappa af enda alinn upp við fjöruborðið vestur á fjörðum þar sem maður átti stundum fótum fjör að launa þegar grásleppurkarlarnir hleyptu af meðan þeir sögðu frá aflaföngum. Ég var hins vegar svo óheppinn í þetta skiptið að þótt ég sæist ekki af götunni var útsýnið gott frá svölunum í nálægri blokk. Því miður var óheppilega fjölmennt á svölunum þennan dag og var ýmsum skemmt á minn kostnað. Ein húsmóðir var þó alls ekki kát með uppistandið og æpti: "Heldur þú að þetta sé almenningsklósett eða hvað, hálfvitinn þinn!" Ég sagði henni að ég ætti í erfiðleikum með að ræða málin við þessar aðstæður. Þessi sveitamennska þótti af síðustu sort og var ég ekki upplitsdjarfur næstu daga. En frekar en að bæla niður sveitamanninn í mér minntist ég orða Jóhönnu og fyrr en varði reyndist það hin mesta gæfa fyrir nágranna mína að hafa sveitamann í hverfinu sem hugsaði ekki eins og borgarbarn. Og minn tími kom en ég fer ekki meira í þá sálma enda kenndu grásleppukarlarnir mér það að betra væri að gorta sig sem minnst. Hins vegar er hollt að minnast þess að aldrei skuli maður afskrifa neinn, ekki heldur sjálfan sig þótt maður sé gripinn að verknaði úti á torgi með afleggjarann í höndunum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Hver er munurinn á því að neyta fíkniefna í jakkafötum eða í neyðarskýli? Bryndís Rós Morrison,Björk Davíðsdóttir Skoðun Börnin okkar Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir,Valdimar Birgisson Skoðun Stúlkur eiga undir högg að sækja í nauðgunarmálum Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Varð að segja af sér ráðherradómi vegna vanhæfi – Er nú þrefaldur ráðherra, líka forsætisráðherra Ole Anton Bieltvedt Skoðun Það besta sem þú gerir fyrir loftslagið Halldór Björnsson Skoðun Allt að helmingslíkur á eyðingu byggðar á Íslandi Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Dæmisaga úr raunveruleikanum Sigurður F. Sigurðarson Skoðun Þú mátt vera afi (og ég má vera amma) Heiða Ingimarsdóttir Skoðun Ný Ölfusárbrú – af hverju svona brú? Guðmundur Valur Guðmundsson Skoðun Verstu kennarar í heimi Gígja Bjargardóttir Skoðun
Sá stjórnmálamaður sem hefur reynst mér hvað best er Jóhanna Sigurðardóttir. Hún er reyndar enginn sérstakur velgjörðarmaður minn en henni rataðist á munn eitt mesta sannleikskorn sem hrokkið hefur upp úr nokkrum sjórnmálamanni. Ég á vissulega við þá fleygu setningu: Minn tími mun koma. Eflaust væri mörgum hollt um þessar mundir að minnast þess að það reynist iðulega rétt. Það hefur alla vega komið sér afar vel fyrir mig, sérstaklega á augnablikum þar sem niðurlægingin gerir manni lífið leitt, að minnast þess að aldrei eru öll sund lokuð. Tími manns kemur alltaf eins og hjá Jóhönnu sem blómstraði mörgum sinnum eftir að hafa hótað því svo eftirminnilega. Ég reyndi gildi þessarar speki fyrst þegar ég var í hlandspreng í þéttbýlu hverfi í Aþenu þar sem ég bjó. Ég var reyndar í miklum flýti en engin kaffihús voru nálægt eða almenningsklósett sem finna mætti skjótt. Ég smeygði mér því bak við runna einn á litlu torgi til að tappa af enda alinn upp við fjöruborðið vestur á fjörðum þar sem maður átti stundum fótum fjör að launa þegar grásleppurkarlarnir hleyptu af meðan þeir sögðu frá aflaföngum. Ég var hins vegar svo óheppinn í þetta skiptið að þótt ég sæist ekki af götunni var útsýnið gott frá svölunum í nálægri blokk. Því miður var óheppilega fjölmennt á svölunum þennan dag og var ýmsum skemmt á minn kostnað. Ein húsmóðir var þó alls ekki kát með uppistandið og æpti: "Heldur þú að þetta sé almenningsklósett eða hvað, hálfvitinn þinn!" Ég sagði henni að ég ætti í erfiðleikum með að ræða málin við þessar aðstæður. Þessi sveitamennska þótti af síðustu sort og var ég ekki upplitsdjarfur næstu daga. En frekar en að bæla niður sveitamanninn í mér minntist ég orða Jóhönnu og fyrr en varði reyndist það hin mesta gæfa fyrir nágranna mína að hafa sveitamann í hverfinu sem hugsaði ekki eins og borgarbarn. Og minn tími kom en ég fer ekki meira í þá sálma enda kenndu grásleppukarlarnir mér það að betra væri að gorta sig sem minnst. Hins vegar er hollt að minnast þess að aldrei skuli maður afskrifa neinn, ekki heldur sjálfan sig þótt maður sé gripinn að verknaði úti á torgi með afleggjarann í höndunum.
Hver er munurinn á því að neyta fíkniefna í jakkafötum eða í neyðarskýli? Bryndís Rós Morrison,Björk Davíðsdóttir Skoðun
Varð að segja af sér ráðherradómi vegna vanhæfi – Er nú þrefaldur ráðherra, líka forsætisráðherra Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Hver er munurinn á því að neyta fíkniefna í jakkafötum eða í neyðarskýli? Bryndís Rós Morrison,Björk Davíðsdóttir Skoðun
Varð að segja af sér ráðherradómi vegna vanhæfi – Er nú þrefaldur ráðherra, líka forsætisráðherra Ole Anton Bieltvedt Skoðun