Draumalandið 15. apríl 2009 00:01 Ég fór að sjá Draumalandið í fyrrakvöld og eins og við var að búast kom það á nokkru hugarróti. Við eigum nefnilega öll okkar draumaland og ég fór að pæla í mínu en langt er síðan ég hef hróflað við því. Ég er nefnilega eins og fleiri mun uppteknari af því að hlýða á aðra lofa mér sínu draumalandi frekar en að spyrja sjálfan mig, líkt og Stefán Hilmarsson forðum, hvar er draumurinn? Nú er stutt í kosningar og stjórnmálamenn reyna eftir fremsta megni að selja okkur sína sýn af draumalandi. Meira að segja nú þegar bráður vandi er á höndum og kosningabaráttan ætti að snúast um bráðaaðgerðir þá standast stjórnmálamennirnir ekki freistinguna og reyna að selja okkur aðgang að draumalandinu sínu og bjóðast til að tryggja okkur gegn því að við lendum í tortímingarlandi andstæðinganna. Allt þetta fyrir eitt atkvæði sem virðast reyfarakaup. En ekki eru öll draumalönd innan seilingar í þessu lífi. Ég man þegar ég spurði einn trúfastan kunningja í mosku einni hvort ekki væri erfitt að neita sér um öll lífsins þægindi fyrir trúna. Hann þverneitaði því og sagði þetta líf vera stutt og ekki jafn mikilsvert og það sem biði handan móðunnar miklu. Standi hann sína plikt á þessari stuttu vakt muni hann njóta allra hugsanlegra þæginda á löngu vaktinni hinum megin. Eftir að ég kom út úr kvikmyndahúsinu í Smáralind í fyrrakvöld fékk ég mér kaffi með Sigurði Maríasi sem er indíánafræðingur mikill. Sagði hann svipaða sögu af indíána sem taldi það ekki tiltökumál að hinn hvíti maður hefði tekið landið af honum í Ameríkunni því land indíánanna væri ekki af þessum heimi. Þegar ég hélt svo heim á leið stöðvaði mig ungur maður, nokkuð illa á sig kominn eftir vergang og ólyfjan. Hann bað mig vinsamlegast að gera sér þann greiða að kaupa fyrir sig sprittflösku í apótekinu þar sem hann fengi ekki afgreiðslu lengur. Peningana hafði hann tilbúna. Mér fannst ég vera kominn býsna langt frá draumalandinu mínu. En ég held ég hafi gert það eina rétta og mun ég vonandi hafa þann háttinn á næst þegar ég þarf að taka ákvörðun. Ég spurði mig: Hvað yrði gert í þessari stöðu í draumalandinu mínu? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Ósýnilegur veruleiki – Alvarlegt ME og baráttan fyrir skilningi Helga Edwardsdóttir Skoðun 37 milljarðar gefins á silfurfati Gunnlaugur Stefánsson Skoðun Næturstrætó um helgar í og úr Hafnarfirði Katrín Ósk Ásgeirsdóttir Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Sumarorlofið fór í baráttuna fyrir barni - er það sanngjarnt? Sigríður Auðunsdóttir Skoðun Er nóg að starfsfólkið sé gott? Sigrún Huld Þorgrímsdóttir Skoðun Halldór 09.08.2025 Halldór Lagaleg réttindi skipta máli Kári Garðarsson Skoðun Við stöndum þeim næst en fáum ekki rödd Svava Bjarnadóttir Skoðun Baráttan um þjóðarsálina Alexandra Briem Skoðun
Ég fór að sjá Draumalandið í fyrrakvöld og eins og við var að búast kom það á nokkru hugarróti. Við eigum nefnilega öll okkar draumaland og ég fór að pæla í mínu en langt er síðan ég hef hróflað við því. Ég er nefnilega eins og fleiri mun uppteknari af því að hlýða á aðra lofa mér sínu draumalandi frekar en að spyrja sjálfan mig, líkt og Stefán Hilmarsson forðum, hvar er draumurinn? Nú er stutt í kosningar og stjórnmálamenn reyna eftir fremsta megni að selja okkur sína sýn af draumalandi. Meira að segja nú þegar bráður vandi er á höndum og kosningabaráttan ætti að snúast um bráðaaðgerðir þá standast stjórnmálamennirnir ekki freistinguna og reyna að selja okkur aðgang að draumalandinu sínu og bjóðast til að tryggja okkur gegn því að við lendum í tortímingarlandi andstæðinganna. Allt þetta fyrir eitt atkvæði sem virðast reyfarakaup. En ekki eru öll draumalönd innan seilingar í þessu lífi. Ég man þegar ég spurði einn trúfastan kunningja í mosku einni hvort ekki væri erfitt að neita sér um öll lífsins þægindi fyrir trúna. Hann þverneitaði því og sagði þetta líf vera stutt og ekki jafn mikilsvert og það sem biði handan móðunnar miklu. Standi hann sína plikt á þessari stuttu vakt muni hann njóta allra hugsanlegra þæginda á löngu vaktinni hinum megin. Eftir að ég kom út úr kvikmyndahúsinu í Smáralind í fyrrakvöld fékk ég mér kaffi með Sigurði Maríasi sem er indíánafræðingur mikill. Sagði hann svipaða sögu af indíána sem taldi það ekki tiltökumál að hinn hvíti maður hefði tekið landið af honum í Ameríkunni því land indíánanna væri ekki af þessum heimi. Þegar ég hélt svo heim á leið stöðvaði mig ungur maður, nokkuð illa á sig kominn eftir vergang og ólyfjan. Hann bað mig vinsamlegast að gera sér þann greiða að kaupa fyrir sig sprittflösku í apótekinu þar sem hann fengi ekki afgreiðslu lengur. Peningana hafði hann tilbúna. Mér fannst ég vera kominn býsna langt frá draumalandinu mínu. En ég held ég hafi gert það eina rétta og mun ég vonandi hafa þann háttinn á næst þegar ég þarf að taka ákvörðun. Ég spurði mig: Hvað yrði gert í þessari stöðu í draumalandinu mínu?