Áfram kristmenn krossmenn Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 7. mars 2012 10:00 Bíó. Machine Gun Preacher. Leikstjórn: Marc Forster. Leikarar: Gerard Butler, Michelle Monaghan, Michael Shannon, Souléymane Sy Savané, Kathy Baker. Sam Childers er ofbeldishneigður sprautufíkill sem finnur Jesúm og snýr við blaðinu. Hann ferðast til Suður-Súdan en blöskrar vosbúðin og ákveður því að byggja munaðarleysingjahæli. Eftir tíðar heimsóknir blóðþyrstra skæruliða grípur Sámur til vopna og áður en langt um líður nær hann að safna í fámenna herdeild til að verja hælið og börnin. Miskunnarlaust og tilgangslaust ofbeldið tekur þó sinn toll og geðheilsu Sáms fer sífellt hrakandi. Fyrri hluti Machine Gun Preacher er áhugaverður. Mér sýndist stefna í hressilega exploitation-mynd að hætti Krossins og fjaðurhnífsins með Pat Boone, nema í léttum dúr, en fljótlega rann það upp fyrir mér að tætarapresturinn tók sig alvarlega og gott betur. Butler er mjög frambærilegur dramatískur leikari og í eyrum óreynda Íslendingsins hljómar Suðurríkjahreimurinn hans sannfærandi þrátt fyrir skoskan uppruna leikarans. En myndin dregst á langinn og eftir stendur fremur ófullnægjandi hræringur, búinn til úr linsoðnum siðferðisboðskap og hrottafengnum blóðsúthellingum í anda myndanna um Jón Rambó. Ég ætla þó ekki að rakka niður ótvírætt skemmtanagildi myndarinnar á köflum, en þessi sannsögulega aðalpersóna er óumdeilanlega athyglisverð og prýðilegur efniviður í kvikmynd. Stærsta vandamálið er losaralegt handritið sem veit ómögulega hvað það vill vera og hvað það vill segja, og því er útkoman eins og uppkast að mynd frekar en fullklárað listaverk. Þó vil ég sérstaklega hrósa söngvaranum Chris Cornell, en hann á afskaplega fallegt lag í lok myndarinnar. Niðurstaða: Óvenjuleg mynd sem fer vel af stað en tapar áttum. Butler nær þó að ýta skrjóðnum langleiðina heim. Mest lesið Norah Jones: Tíminn stóð í stað þar til ljóskastarinn vakti mann Gagnrýni „Þvílíkur fílingur bara“ Lífið „Fólk sleppur ekkert auðveldlega frá mér“ Lífið Vonbrigði að aðeins tvær konur komi fram á Kótelettunni Lífið Einbýli í Breiðholti úr smiðju Rutar Kára Lífið Umboðsmaður Jenner lést af slysförum Lífið Staðfesta sambandsslitin Lífið Mun aldrei líta á ástina sem sjálfsagða Makamál Rósa og Hersir orðin foreldrar Lífið „Ég fæ alltaf gæsahúð af góðum texta“ Lífið Fleiri fréttir Norah Jones: Tíminn stóð í stað þar til ljóskastarinn vakti mann Neistalaus trekantur leiðinlega fólksins Er Stalín listgagnrýnandi í Hörpu núna? Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta Sjá meira
Bíó. Machine Gun Preacher. Leikstjórn: Marc Forster. Leikarar: Gerard Butler, Michelle Monaghan, Michael Shannon, Souléymane Sy Savané, Kathy Baker. Sam Childers er ofbeldishneigður sprautufíkill sem finnur Jesúm og snýr við blaðinu. Hann ferðast til Suður-Súdan en blöskrar vosbúðin og ákveður því að byggja munaðarleysingjahæli. Eftir tíðar heimsóknir blóðþyrstra skæruliða grípur Sámur til vopna og áður en langt um líður nær hann að safna í fámenna herdeild til að verja hælið og börnin. Miskunnarlaust og tilgangslaust ofbeldið tekur þó sinn toll og geðheilsu Sáms fer sífellt hrakandi. Fyrri hluti Machine Gun Preacher er áhugaverður. Mér sýndist stefna í hressilega exploitation-mynd að hætti Krossins og fjaðurhnífsins með Pat Boone, nema í léttum dúr, en fljótlega rann það upp fyrir mér að tætarapresturinn tók sig alvarlega og gott betur. Butler er mjög frambærilegur dramatískur leikari og í eyrum óreynda Íslendingsins hljómar Suðurríkjahreimurinn hans sannfærandi þrátt fyrir skoskan uppruna leikarans. En myndin dregst á langinn og eftir stendur fremur ófullnægjandi hræringur, búinn til úr linsoðnum siðferðisboðskap og hrottafengnum blóðsúthellingum í anda myndanna um Jón Rambó. Ég ætla þó ekki að rakka niður ótvírætt skemmtanagildi myndarinnar á köflum, en þessi sannsögulega aðalpersóna er óumdeilanlega athyglisverð og prýðilegur efniviður í kvikmynd. Stærsta vandamálið er losaralegt handritið sem veit ómögulega hvað það vill vera og hvað það vill segja, og því er útkoman eins og uppkast að mynd frekar en fullklárað listaverk. Þó vil ég sérstaklega hrósa söngvaranum Chris Cornell, en hann á afskaplega fallegt lag í lok myndarinnar. Niðurstaða: Óvenjuleg mynd sem fer vel af stað en tapar áttum. Butler nær þó að ýta skrjóðnum langleiðina heim.
Mest lesið Norah Jones: Tíminn stóð í stað þar til ljóskastarinn vakti mann Gagnrýni „Þvílíkur fílingur bara“ Lífið „Fólk sleppur ekkert auðveldlega frá mér“ Lífið Vonbrigði að aðeins tvær konur komi fram á Kótelettunni Lífið Einbýli í Breiðholti úr smiðju Rutar Kára Lífið Umboðsmaður Jenner lést af slysförum Lífið Staðfesta sambandsslitin Lífið Mun aldrei líta á ástina sem sjálfsagða Makamál Rósa og Hersir orðin foreldrar Lífið „Ég fæ alltaf gæsahúð af góðum texta“ Lífið Fleiri fréttir Norah Jones: Tíminn stóð í stað þar til ljóskastarinn vakti mann Neistalaus trekantur leiðinlega fólksins Er Stalín listgagnrýnandi í Hörpu núna? Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta Sjá meira