Pappírsfáni á priki Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 5. júní 2013 08:59 Við skulum sjá,“ sagði mamma og þá vissi ég að útséð var með að nokkuð yrði úr. Orðin „seinna“ og „kannski“ höfðu sömu merkingu við ákveðnar aðstæður, þau þýddu í rauninni „nei“. Ég hafði verið að suða um eitthvað í búðinni, nauða og jagast í von um að fá eitthvað sem mig langaði í. Ég man ekki lengur hvað það var, enda var þetta ekki eina skiptið sem ég suðaði. Suð sem þetta bar samt ekki mikinn árangur yfirleitt þar sem halda þurfti vel utan um innkaupakörfu heimilisins, en það mátti alltaf reyna. Og þá reyndi ég auðvitað. Suðaði og suðaði og stundum bara eins og af gömlum vana. Jafnvel án þess að langa svo mikið í það sem ég suðaði um. Suðaði til að rækja mitt hlutverk sem barn í innkaupaferð. Það var auðvitað alls ekki skynsamleg hegðun. Enda kom hún mér í koll þegar mamma sagði eitt sinn skyndilega „já!“ Kjaftstopp stóð ég eftir með pappírsfána á priki í höndunum og dauðsá eftir að hafa ekki verið að suða um eitthvað merkilegra. Sautjándi júní löngu liðinn. Ég suðaði ekki meira þann daginn. Þessi orð hafa alls ekki sömu merkingu í eyrum minna eigin barna. Þegar ég reyni að slá botn í búðarsuð með því að segjast ætla að „sjá til“, fagna þau með tilþrifum þeirra sem náð hafa sínu fram. „Jess!“ hrópa þau og lyfta höndum í gleði. Þegar ég reyni að leiðrétta misskilninginn horfa þau undrandi á mig og væna mig um um svik. „En þú sagðir…!“ Ég hef rætt þetta við fólk á sama reki og ég og það hefur sömu sögu að segja. Þessi orð þýddu einfaldlega „nei“ í okkar barnæsku en hafa öðlast nýja merkingu milli kynslóða. Þau duga ekki lengur til að slá botninn í búðarsuðið án þess að upp úr sjóði. Uppþot barna í búð er martröð allra foreldra og því vefst það fyrir mér hvernig best sé að bregðast við. Ekki fer ég að segja nei? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir Skoðun Mest lesnu orð á Íslandi Friðrik Björnsson Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir Skoðun Mikilvægi lágþröskulda þjónustu fyrir geðheilbrigði ungs fólks Eva Rós Ólafsdóttir Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir Skoðun Ónýtir vegir – eina ferðina enn Sigþór Sigurðsson Skoðun Hafnarfjörður er bær sem styður við lífsgæði eldra fólks Valdimar Víðisson Skoðun
Við skulum sjá,“ sagði mamma og þá vissi ég að útséð var með að nokkuð yrði úr. Orðin „seinna“ og „kannski“ höfðu sömu merkingu við ákveðnar aðstæður, þau þýddu í rauninni „nei“. Ég hafði verið að suða um eitthvað í búðinni, nauða og jagast í von um að fá eitthvað sem mig langaði í. Ég man ekki lengur hvað það var, enda var þetta ekki eina skiptið sem ég suðaði. Suð sem þetta bar samt ekki mikinn árangur yfirleitt þar sem halda þurfti vel utan um innkaupakörfu heimilisins, en það mátti alltaf reyna. Og þá reyndi ég auðvitað. Suðaði og suðaði og stundum bara eins og af gömlum vana. Jafnvel án þess að langa svo mikið í það sem ég suðaði um. Suðaði til að rækja mitt hlutverk sem barn í innkaupaferð. Það var auðvitað alls ekki skynsamleg hegðun. Enda kom hún mér í koll þegar mamma sagði eitt sinn skyndilega „já!“ Kjaftstopp stóð ég eftir með pappírsfána á priki í höndunum og dauðsá eftir að hafa ekki verið að suða um eitthvað merkilegra. Sautjándi júní löngu liðinn. Ég suðaði ekki meira þann daginn. Þessi orð hafa alls ekki sömu merkingu í eyrum minna eigin barna. Þegar ég reyni að slá botn í búðarsuð með því að segjast ætla að „sjá til“, fagna þau með tilþrifum þeirra sem náð hafa sínu fram. „Jess!“ hrópa þau og lyfta höndum í gleði. Þegar ég reyni að leiðrétta misskilninginn horfa þau undrandi á mig og væna mig um um svik. „En þú sagðir…!“ Ég hef rætt þetta við fólk á sama reki og ég og það hefur sömu sögu að segja. Þessi orð þýddu einfaldlega „nei“ í okkar barnæsku en hafa öðlast nýja merkingu milli kynslóða. Þau duga ekki lengur til að slá botninn í búðarsuðið án þess að upp úr sjóði. Uppþot barna í búð er martröð allra foreldra og því vefst það fyrir mér hvernig best sé að bregðast við. Ekki fer ég að segja nei?
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun