Dauflegir túristatónleikar Jónas Sen skrifar 24. september 2015 12:30 Tónlist Íslensk tónlistarsaga í tali og tónum. Hannesarholt Sunnudaginn 20. september. Halldóra Eyjólfsdóttir söng, Júlíana Rún Indriðadóttir lék á píanó. Jón Leifs stofnaði STEF, þ.e. Samtök tónskálda og eigenda flutningsréttar. Hann var alveg grjótharður. Einu sinni lenti hann í rimmu við rútubílstjóra sem var vanur því að hafa útvarpið í gangi á ferðum sínum. Engir samningar höfðu verið gerðir á milli STEFs og fyrirtækisins um opinberan tónlistarflutning. Jón var farþegi í rútunni og krafðist þess að bílstjórinn slökkti á útvarpinu. Bílstjórinn sendi honum fingurinn. Þá sparkaði Jón í útvarpið og braut það. Þetta var ein af sögunum sem píanóleikarinn Júlíana Rún Indriðadóttir sagði á fyrirlestri um íslenska tónlistarsögu í Hannesarholti á sunnudaginn. Fyrirlesturinn var skreyttur tóndæmum. Þau voru allt frá þjóðlögum á borð við Móðir mín í kví, kví til lagsins Kata er best eftir Tryggva M. Baldvinsson. Það var síðasta lagið á efnisskránni. Í langflestum lögunum söng Halldóra Eyjólfsdóttir mezzósópran. Upphaflega mun dagskráin hafa verið ætluð túristum, sem er auðvitað alveg ágætt, en það skýrir væntanlega af hverju efnisvalið var frekar þunnt. Þarna var allt afar aðgengilegt og auðmelt. Þetta var svona „best of“ tónleikar. Vissulega voru innan um lög eftir gamla módernista, Atla Heimi Sveinsson og Þorkel Sigurbjörnsson, en ekkert krefjandi. Aðallega voru borin fram þessi venjulegu lög eftir Sigfús Einarsson (Draumalandið, hvað annað!), Árna Thorsteinsson, Sigvalda Kaldalóns, o.s.frv. Nú hefði svona margþvæld efnisskrá verið ásættanleg ef flutningurinn hefði verið spennandi. En því var ekki að heilsa. Halldóra söng hreint en röddin sjálf var býsna hörkuleg. Blæbrigðin vantaði í röddina. Það hljómaði allt eins. Þegar hún söng hátt var það svo hvasst að það var óþægilegt. Júlíana spilaði hins vegar ágætlega, en hún tók engar áhættur. Útkoman var óttalega fyrirsjáanleg. Hvar var sveiflan í Maður hefur nú eftir Gunnar Reyni Sveinsson? Þetta er djasslag, sem býður upp á persónulega útfærslu. En hér var bara farið eftir nótunum – ekkert kom á óvart. Það skorti alla dirfsku í túlkunina. Flest annað var sama marki brennt. Kata er best sem fyrr var nefnd var skelfilega stirð. Þetta er létt og fyndið lag, en hér var enginn húmor, enginn léttleiki. Íslensk tónlistarsaga á betra skilið.Niðurstaða: Íslensk tónlistarsaga var sögð á syfjulegum tónleikum þar sem fátt bar til tíðinda. Menning Tónlistargagnrýni Mest lesið Sonur Fóstbróður slær í gegn: „Ég er fastur þarna núna, orðinn háður“ Lífið Þeir fátæku borga brúsann Gagnrýni „Kristrún Frostadóttir frá... Finnlandi?“ Lífið „Mjög fallegt“ hús og „fullfrágengin“ lóð Lífið Lamaðist og missti sjón en fann styrk í sjálfri sér Lífið Björgvin Franz brotinn en slær í gegn í Ladda og ræktinni Lífið Fyrstur til að skíða niður Everest án súrefnis Lífið Selja íbúð í Vesturbænum: „Við eigum of mörg börn til að búa í henni áfram“ Lífið „Það sýður miklu frekar upp úr við uppvaskið“ Lífið Elli Egils hélt að Elli Egils væri grín Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Tónlist Íslensk tónlistarsaga í tali og tónum. Hannesarholt Sunnudaginn 20. september. Halldóra Eyjólfsdóttir söng, Júlíana Rún Indriðadóttir lék á píanó. Jón Leifs stofnaði STEF, þ.e. Samtök tónskálda og eigenda flutningsréttar. Hann var alveg grjótharður. Einu sinni lenti hann í rimmu við rútubílstjóra sem var vanur því að hafa útvarpið í gangi á ferðum sínum. Engir samningar höfðu verið gerðir á milli STEFs og fyrirtækisins um opinberan tónlistarflutning. Jón var farþegi í rútunni og krafðist þess að bílstjórinn slökkti á útvarpinu. Bílstjórinn sendi honum fingurinn. Þá sparkaði Jón í útvarpið og braut það. Þetta var ein af sögunum sem píanóleikarinn Júlíana Rún Indriðadóttir sagði á fyrirlestri um íslenska tónlistarsögu í Hannesarholti á sunnudaginn. Fyrirlesturinn var skreyttur tóndæmum. Þau voru allt frá þjóðlögum á borð við Móðir mín í kví, kví til lagsins Kata er best eftir Tryggva M. Baldvinsson. Það var síðasta lagið á efnisskránni. Í langflestum lögunum söng Halldóra Eyjólfsdóttir mezzósópran. Upphaflega mun dagskráin hafa verið ætluð túristum, sem er auðvitað alveg ágætt, en það skýrir væntanlega af hverju efnisvalið var frekar þunnt. Þarna var allt afar aðgengilegt og auðmelt. Þetta var svona „best of“ tónleikar. Vissulega voru innan um lög eftir gamla módernista, Atla Heimi Sveinsson og Þorkel Sigurbjörnsson, en ekkert krefjandi. Aðallega voru borin fram þessi venjulegu lög eftir Sigfús Einarsson (Draumalandið, hvað annað!), Árna Thorsteinsson, Sigvalda Kaldalóns, o.s.frv. Nú hefði svona margþvæld efnisskrá verið ásættanleg ef flutningurinn hefði verið spennandi. En því var ekki að heilsa. Halldóra söng hreint en röddin sjálf var býsna hörkuleg. Blæbrigðin vantaði í röddina. Það hljómaði allt eins. Þegar hún söng hátt var það svo hvasst að það var óþægilegt. Júlíana spilaði hins vegar ágætlega, en hún tók engar áhættur. Útkoman var óttalega fyrirsjáanleg. Hvar var sveiflan í Maður hefur nú eftir Gunnar Reyni Sveinsson? Þetta er djasslag, sem býður upp á persónulega útfærslu. En hér var bara farið eftir nótunum – ekkert kom á óvart. Það skorti alla dirfsku í túlkunina. Flest annað var sama marki brennt. Kata er best sem fyrr var nefnd var skelfilega stirð. Þetta er létt og fyndið lag, en hér var enginn húmor, enginn léttleiki. Íslensk tónlistarsaga á betra skilið.Niðurstaða: Íslensk tónlistarsaga var sögð á syfjulegum tónleikum þar sem fátt bar til tíðinda.
Menning Tónlistargagnrýni Mest lesið Sonur Fóstbróður slær í gegn: „Ég er fastur þarna núna, orðinn háður“ Lífið Þeir fátæku borga brúsann Gagnrýni „Kristrún Frostadóttir frá... Finnlandi?“ Lífið „Mjög fallegt“ hús og „fullfrágengin“ lóð Lífið Lamaðist og missti sjón en fann styrk í sjálfri sér Lífið Björgvin Franz brotinn en slær í gegn í Ladda og ræktinni Lífið Fyrstur til að skíða niður Everest án súrefnis Lífið Selja íbúð í Vesturbænum: „Við eigum of mörg börn til að búa í henni áfram“ Lífið „Það sýður miklu frekar upp úr við uppvaskið“ Lífið Elli Egils hélt að Elli Egils væri grín Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira