Sonur minn, sjö ára, er eilítið kvensamur. Svo mjög, að sumir hafa kennt hann við þekkta flagara úr kvikmyndasögunni. Reglulega færir hann fregnir af tilhugalífinu. Svo flóknar og síbreytilegar að skapa mætti um þær bráðsnjalla kvikmynd. Undirritaðri, móður hans, þykir stundum nóg um og þarf reglulega að brýna fyrir drengnum siðareglur í samböndum. Þá sérstaklega þá sjálfsögðu kurteisi að halda sig við einn kvenmann í einu.
Drengurinn ræðir tilhugalíf sitt fremur frjálslega. Hann veitir upplýsingar að eigin frumkvæði og svarar spurningum fumlaust og fúslega. Flestir virðast þó hafa áhuga á því sama, og yfirleitt engu öðru. Hver stúlknanna sé nú sætust?
Nýlega sat ég við áreynslulaust sjónvarpsáhorf þegar karlmaður settist við hlið mér. Hann horfði um stund og sagði svo í háði, hve ótrúverðugt það væri að svo myndarlegur læknir ætti í ástarsambandi við svo ófrýnilega og fremur feitlagna hjúkrunarkonu. Ég sagði honum að raunar væri karlinn hjúkrunarfræðingur sem hefði tekið verulega upp fyrir sig þegar hann klófesti konuna. Hún væri einn færasti hjartaskurðlæknir Bandaríkjanna.
Reglulega furðar fólk sig ef glæsilegur tekur saman við ólaglegan. Sjaldnar veitir nokkur því eftirtekt ef bráðgreindur leggur lag sitt vitgrannan. Duglegur við duglausan. Mælskur við málhaltan.
Lítill ómótaður drengur er síendurtekið spurður hvaða stúlka sé sætust. Hann fær þau skilaboð að útlit sé meginforsenda makavals. Það sé mikilvægasti mannkosturinn. Það eru slæm skilaboð. Miklum mun heldur ætti hann að vera spurður hver stúlknanna sé skemmtilegust. Klárust og fyndnust. Sniðugust. Hver þeirra sé besta vinkona hans.
Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.
Afturelding
ÍBV
