Tíminn og jólin Kristín Ólafsdóttir skrifar 21. desember 2016 07:00 Þessi misserin koma þau svolítið aftan að manni, jólin. Maður man eftir því að hafa farið að sofa einhvern tímann í ágúst og svo hrekkur maður til meðvitundar í miðju jólaboði með laufabrauð í munnvikinu og bölvar miskunnarlausum framgangi tímans. Fyrir 15 árum var ég 8 ára og þá þótti mér tíminn líka óvæginn og frekur. Meinið var þó annað, nefnilega hvað hann leið löturhægt, sérstaklega í desember. Svona næstum því eins og hann væri að hæðast að mér. Og þegar jólin voru rétt handan við hornið hætti hann að hæðast og byrjaði að refsa. Í hvert skipti sem hugurinn sveif að gjafahrúgunni undir trénu á aðfangadagskvöld virtist tíminn taka eitt skref aftur á bak. En jólin komu alltaf að lokum og eftir því sem árin urðu fleiri varð tíminn samvinnuþýðari. Þangað til, fyrir ekkert svo löngu, að hann byrjaði að taka fram úr mér. Eftir 15 ár verð ég 38 ára og áður en ég veit af verður tíminn búinn að fleyta mér lóðbeint inn í aftansöng á aðfangadagskvöld árið 2031 og ég er í miðju þriðja erindi á „Í dag er glatt í döprum hjörtum“. Og kannski held ég í höndina á sætum manni og leiðin liggur heim að halda jól með börnunum okkar. Að útkljá loksins kunnuglega baráttu þeirra við tímann. Nú ætla ég hins vegar að snúa mér að jólunum sem standa yfir akkúrat núna. Um þessar mundir, þegar fortíð og framtíð hafa tilhneigingu til að rekast harkalega á, er nefnilega kjörið að bregða hreinlega fæti fyrir tímann og stinga sér á bólakaf ofan í augnablikið. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt? Stefán Þorri Helgason Skoðun Þátttökuverðlaun Þórdísar Ragnar Þór Pétursson Skoðun Seljum börnum nikótín! Hugi Halldórsson Skoðun Sundrung á vinstri væng Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Vindorkuvæðing í skjóli nætur Kristín Helga Gunnarsdóttir Skoðun Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar? Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Fjármálaráðherra búinn að segja A Ögmundur Jónasson Skoðun Hvar liggur ábyrgð hins fullorðna á hegðun ungmenna í samfélaginu? Rakel Guðbjörnsdóttir Skoðun Þegar samfélagið missir vinnuna Hrafn Splidt Þorvaldsson Skoðun
Þessi misserin koma þau svolítið aftan að manni, jólin. Maður man eftir því að hafa farið að sofa einhvern tímann í ágúst og svo hrekkur maður til meðvitundar í miðju jólaboði með laufabrauð í munnvikinu og bölvar miskunnarlausum framgangi tímans. Fyrir 15 árum var ég 8 ára og þá þótti mér tíminn líka óvæginn og frekur. Meinið var þó annað, nefnilega hvað hann leið löturhægt, sérstaklega í desember. Svona næstum því eins og hann væri að hæðast að mér. Og þegar jólin voru rétt handan við hornið hætti hann að hæðast og byrjaði að refsa. Í hvert skipti sem hugurinn sveif að gjafahrúgunni undir trénu á aðfangadagskvöld virtist tíminn taka eitt skref aftur á bak. En jólin komu alltaf að lokum og eftir því sem árin urðu fleiri varð tíminn samvinnuþýðari. Þangað til, fyrir ekkert svo löngu, að hann byrjaði að taka fram úr mér. Eftir 15 ár verð ég 38 ára og áður en ég veit af verður tíminn búinn að fleyta mér lóðbeint inn í aftansöng á aðfangadagskvöld árið 2031 og ég er í miðju þriðja erindi á „Í dag er glatt í döprum hjörtum“. Og kannski held ég í höndina á sætum manni og leiðin liggur heim að halda jól með börnunum okkar. Að útkljá loksins kunnuglega baráttu þeirra við tímann. Nú ætla ég hins vegar að snúa mér að jólunum sem standa yfir akkúrat núna. Um þessar mundir, þegar fortíð og framtíð hafa tilhneigingu til að rekast harkalega á, er nefnilega kjörið að bregða hreinlega fæti fyrir tímann og stinga sér á bólakaf ofan í augnablikið. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun