Reyðarfjörður og Hérað 7. desember 2004 00:01 Við hvað vilja Íslendingar eiginlega starfa? Þetta er spurning sem leitar á hugann þessa dagana vegna vegna auglýsinga um atvinnu á Austurlandi. Fjarðarál hefur auglýst eftir starfsmönnum til að vinna við byggingu álvers Alcoa á Reyðarfirði en fáir hafa gefið sig fram til starfa þar. Um er að ræða margskonar störf við væntanlegt álver á staðnum og er allt útlit fyrir að mikill meirihluti þeirra sem munu starfa við uppbyggingu álversins verði útlendingar. Þá hefur einnig verið auglýst eftir starfsfólki í stöður stjórnenda hjá hinu nýja sveitarfélagi á Fljótsdalshéraði. Alls voru stöðurnar sjö sem um var að ræða á Egilsstöðum og barst alls 71 umsókn um þær allar eða að meðaltali tíu um hverja stöðu. Þetta er töluvert annað en niðri á Reyðarfirði. Ástæðan fyrir þessu er áreiðanlega ekki sú að annarsvegar sé um að ræða stöður uppi á Héraði en hinsvegar niðri á fjörðum heldur er annarsvegar um að ræða stjórnunarstöður í upprennandi sveitarfélagi, en hinsvegar tímabundna byggingarvinnu við að reisa stærsta álver landsins. Þessi dæmi af Austurlandi þurfa kannski ekki að koma á óvart, því það er alllangt síðan ákveðnar starfsgreinar hafa þurft meira og minna að treysta á erlent vinnualfl. Íslendingar fást hreinlega ekki nema að litlu leyti til ákveðinna starfa, og yfirleitt eru það láglaunastörf sem um er að ræða. Það er orðið mjög áberandi hér á höfuðborgarsvæðinu hve margir útlendingar starfa við ýmis þjónustustörf innan heilbrigðisgeirans. Þetta fólk vinnur áreiðanlega störf sín af dugnaði og samvinskusemi, en það virðist hinsvegar ekki vera í neinum tengslum við nánasta umhverfi sitt og á bágt með að tjá sig og erfitt fyrir aðra að skilja það. Þetta er vandi sem þarf að ráða bót á og oft hefur verið til umræðu á undanförnum misserum. Þetta hlýtur að vera bagalegt víða á sjúkrastofnunum, þar sem mikilvægara er kannski að tala við aldrað fólk og sjúkt en að gefa því pillur. Virkjanaframkvæmdirnar á Austurlandi hafa hingað til ekki haft mikið aðdráttarafl fyrir Íslendinga í atvinnuleit. Að vísu starfar fjöldi Íslendinga hjá rótgrónum íslenskum verktakafyrirtækjum á virkjanasvæðinu, en því er ekki að heilsa hjá aðalverktakanum. Hjá honum fór margt úrskeiðis varðandi starfsmannamál og ekki síst aðbúnað starfsmanna i upphafi verktímabils, en nú virðist sem þeim hafi tekist að sigrast á byrjunarerfiðleikum og reyndar tími til kominn. Umræðan um starfsmenn Impregilo við Kárahnjúka getur hafa valdið því að minni áhugi er fyrir störfum hjá Fjarðaráli á Reyðarfirði en ráð var fyrir gert. Þar virðist þó sem menn hafi mikið lært af mistökunum við Kárahnjúka, og einnig bera að hafa í huga að allt aðrar starfsreglur virðast vera hjá risafyrirtækinu Bechtel en Ítölunum. Þótt mikið sé lagt upp úr aðbúnaði á Reyðarfirði, hlýtur það þó að setja strik í reikninginn, ef flytja þarf inn hundruð erlendra starfsmanna þangað þann tíma sem framkvæmdir við álverið standa yfir. Því verður ekki á móti mælt að þetta getur haft ýmist félagsleg áhrif á umhverfið, og þá kemur til kasta bæjaryfirvalda í Fjarðarbyggð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Kári Jónasson Mest lesið Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Hægri sósíalismi Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Við hvað vilja Íslendingar eiginlega starfa? Þetta er spurning sem leitar á hugann þessa dagana vegna vegna auglýsinga um atvinnu á Austurlandi. Fjarðarál hefur auglýst eftir starfsmönnum til að vinna við byggingu álvers Alcoa á Reyðarfirði en fáir hafa gefið sig fram til starfa þar. Um er að ræða margskonar störf við væntanlegt álver á staðnum og er allt útlit fyrir að mikill meirihluti þeirra sem munu starfa við uppbyggingu álversins verði útlendingar. Þá hefur einnig verið auglýst eftir starfsfólki í stöður stjórnenda hjá hinu nýja sveitarfélagi á Fljótsdalshéraði. Alls voru stöðurnar sjö sem um var að ræða á Egilsstöðum og barst alls 71 umsókn um þær allar eða að meðaltali tíu um hverja stöðu. Þetta er töluvert annað en niðri á Reyðarfirði. Ástæðan fyrir þessu er áreiðanlega ekki sú að annarsvegar sé um að ræða stöður uppi á Héraði en hinsvegar niðri á fjörðum heldur er annarsvegar um að ræða stjórnunarstöður í upprennandi sveitarfélagi, en hinsvegar tímabundna byggingarvinnu við að reisa stærsta álver landsins. Þessi dæmi af Austurlandi þurfa kannski ekki að koma á óvart, því það er alllangt síðan ákveðnar starfsgreinar hafa þurft meira og minna að treysta á erlent vinnualfl. Íslendingar fást hreinlega ekki nema að litlu leyti til ákveðinna starfa, og yfirleitt eru það láglaunastörf sem um er að ræða. Það er orðið mjög áberandi hér á höfuðborgarsvæðinu hve margir útlendingar starfa við ýmis þjónustustörf innan heilbrigðisgeirans. Þetta fólk vinnur áreiðanlega störf sín af dugnaði og samvinskusemi, en það virðist hinsvegar ekki vera í neinum tengslum við nánasta umhverfi sitt og á bágt með að tjá sig og erfitt fyrir aðra að skilja það. Þetta er vandi sem þarf að ráða bót á og oft hefur verið til umræðu á undanförnum misserum. Þetta hlýtur að vera bagalegt víða á sjúkrastofnunum, þar sem mikilvægara er kannski að tala við aldrað fólk og sjúkt en að gefa því pillur. Virkjanaframkvæmdirnar á Austurlandi hafa hingað til ekki haft mikið aðdráttarafl fyrir Íslendinga í atvinnuleit. Að vísu starfar fjöldi Íslendinga hjá rótgrónum íslenskum verktakafyrirtækjum á virkjanasvæðinu, en því er ekki að heilsa hjá aðalverktakanum. Hjá honum fór margt úrskeiðis varðandi starfsmannamál og ekki síst aðbúnað starfsmanna i upphafi verktímabils, en nú virðist sem þeim hafi tekist að sigrast á byrjunarerfiðleikum og reyndar tími til kominn. Umræðan um starfsmenn Impregilo við Kárahnjúka getur hafa valdið því að minni áhugi er fyrir störfum hjá Fjarðaráli á Reyðarfirði en ráð var fyrir gert. Þar virðist þó sem menn hafi mikið lært af mistökunum við Kárahnjúka, og einnig bera að hafa í huga að allt aðrar starfsreglur virðast vera hjá risafyrirtækinu Bechtel en Ítölunum. Þótt mikið sé lagt upp úr aðbúnaði á Reyðarfirði, hlýtur það þó að setja strik í reikninginn, ef flytja þarf inn hundruð erlendra starfsmanna þangað þann tíma sem framkvæmdir við álverið standa yfir. Því verður ekki á móti mælt að þetta getur haft ýmist félagsleg áhrif á umhverfið, og þá kemur til kasta bæjaryfirvalda í Fjarðarbyggð.
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun
Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun
Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun