Yes, we can Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar 24. febrúar 2008 06:00 Forval fyrir forsetakosningar í Bandaríkjunum jafngildir jólunum fyrir áhugamenn um kosningar. Og nú er allt eins og það á að vera, ótrúleg spenna hjá demókrötum en minni hjá repúblikönum sem krydda þó baráttuna með klassískum framhjáhaldsskandal. Gamla stríðshetjan McCain er greinilega ekki jafngamall og hann sýnist, blessaður. Rosaleg stemning fylgir framboði Obama og hann virðist ætla að fara langt á því að kunna að byggja upp góðan stíganda í ræðu. Einhvern veginn finnst manni nú samt blasa við að þarna er tiltölulega óþekktur og óreyndur maður að keppa við frambjóðanda sem hefur allt með sér, reynslu, rökfestu, getu og pólitískt bakland til að ná fram stefnumálum. Það þarf nefnilega að fylgja líka. Hillary er sterkari í utanríkismálum, heilbrigðismálum og menntamálum en keppinauturinn Obama. Washington-tengsl þykja ekki af hinu góða og menn keppast við að sverja af sér tengsl við valdablokkir í höfuðborginni og vilja geta sagst engum háðir. Þetta sagði Bush í kosningabaráttunni á sínum tíma og lofaði að byggja brýr á milli repúblikana og demókrata. Hann verður ekki vændur um að hafa staðið við það loforð. Og Obama hamrar á þessu líka. Reyndar held ég að þáttur Bush sé mun sterkari varðandi það hvað Obama vegnar vel, en það hvernig andstæðingur Hillary er. Bandaríkjamenn eru langþreyttir á pínlegum ræðum og meinlegum villum forsetans í ræðustól og þjóðin þráir - og reyndar heimurinn allur - að forseti Bandaríkjanna sé þess umkominn að orða hugsanir sínar þannig að þær skiljist. Og kannski ekki síður að hann skilji sjálfur hvað hann segir. Þá kemur Obama eins og kallaður. Hann birtist sem blanda af King og Kennedy, er myndarlegur og skörulegur ræðumaður sem höfðar sterkt til tilfinninga fólks. Kosningarnar eru sagðar sögulegar því nú eigast við tveir fulltrúar „minnihlutahópa", svartur maður og kona, eins broslegt og það nú hljómar. Til þess að greina það hversu mikið kynferði hefur að segja í þessu sambandi er ágætt að gera sér í hugarlund hverjir möguleikar svartrar konu væru, sem væri fremur óþekkt og áberandi reynsluminni en keppinautur hennar, en hefði það helst að vopni að flytja hjartnæmar ræður með boðskapnum: „Yes, we can." Ég held að Obama geti fyrst og fremst þakkað Bush fyrir það ef hann verður forsetaframbjóðandi demókrata. Bush vilja menn ekki, andstæðan við hann er Obama. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun Mest lesnu orð á Íslandi Friðrik Björnsson Skoðun Ónýtir vegir – eina ferðina enn Sigþór Sigurðsson Skoðun Reykjavík er meðal dreifðustu höfuðborga Evrópu Guðni Freyr Öfjörð Skoðun Hafnarfjörður er bær sem styður við lífsgæði eldra fólks Valdimar Víðisson Skoðun Dýrin skilin eftir í náttúruvá Linda Karen Gunnarsdóttir Skoðun Samræmt gæðanám eða einsleit kerfi? Bogi Ragnarsson Skoðun „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson Skoðun
Forval fyrir forsetakosningar í Bandaríkjunum jafngildir jólunum fyrir áhugamenn um kosningar. Og nú er allt eins og það á að vera, ótrúleg spenna hjá demókrötum en minni hjá repúblikönum sem krydda þó baráttuna með klassískum framhjáhaldsskandal. Gamla stríðshetjan McCain er greinilega ekki jafngamall og hann sýnist, blessaður. Rosaleg stemning fylgir framboði Obama og hann virðist ætla að fara langt á því að kunna að byggja upp góðan stíganda í ræðu. Einhvern veginn finnst manni nú samt blasa við að þarna er tiltölulega óþekktur og óreyndur maður að keppa við frambjóðanda sem hefur allt með sér, reynslu, rökfestu, getu og pólitískt bakland til að ná fram stefnumálum. Það þarf nefnilega að fylgja líka. Hillary er sterkari í utanríkismálum, heilbrigðismálum og menntamálum en keppinauturinn Obama. Washington-tengsl þykja ekki af hinu góða og menn keppast við að sverja af sér tengsl við valdablokkir í höfuðborginni og vilja geta sagst engum háðir. Þetta sagði Bush í kosningabaráttunni á sínum tíma og lofaði að byggja brýr á milli repúblikana og demókrata. Hann verður ekki vændur um að hafa staðið við það loforð. Og Obama hamrar á þessu líka. Reyndar held ég að þáttur Bush sé mun sterkari varðandi það hvað Obama vegnar vel, en það hvernig andstæðingur Hillary er. Bandaríkjamenn eru langþreyttir á pínlegum ræðum og meinlegum villum forsetans í ræðustól og þjóðin þráir - og reyndar heimurinn allur - að forseti Bandaríkjanna sé þess umkominn að orða hugsanir sínar þannig að þær skiljist. Og kannski ekki síður að hann skilji sjálfur hvað hann segir. Þá kemur Obama eins og kallaður. Hann birtist sem blanda af King og Kennedy, er myndarlegur og skörulegur ræðumaður sem höfðar sterkt til tilfinninga fólks. Kosningarnar eru sagðar sögulegar því nú eigast við tveir fulltrúar „minnihlutahópa", svartur maður og kona, eins broslegt og það nú hljómar. Til þess að greina það hversu mikið kynferði hefur að segja í þessu sambandi er ágætt að gera sér í hugarlund hverjir möguleikar svartrar konu væru, sem væri fremur óþekkt og áberandi reynsluminni en keppinautur hennar, en hefði það helst að vopni að flytja hjartnæmar ræður með boðskapnum: „Yes, we can." Ég held að Obama geti fyrst og fremst þakkað Bush fyrir það ef hann verður forsetaframbjóðandi demókrata. Bush vilja menn ekki, andstæðan við hann er Obama.
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun