Hvorki meira né minna Þórunn Elísabet Bogadóttir skrifar 26. október 2010 10:55 Einhverja merkilegustu sögulegu atburði á Íslandi minnist ég ekki að hafa lært eða lesið um í skólabókum. Kannski er það bara gleymska eins og með margt sem á að lærast í skólum, en ég man allavega ekki eftir því að mikið hafi verið gert úr sögulegum atburðum eins og kvennafrídeginum árið 1975, kjöri Vigdísar Finnbogadóttur árið 1980 og kvennaframboðunum nokkru síðar. Um þetta lærði ég annars staðar. Þetta voru atburðir sem áttu sér stað áður en ég fæddist en hafa skipt sköpum í öllu mínu lífi. Skólinn hefði átt að upplýsa mig og allar hinar stelpurnar og strákana líka um mikilvægi þessara atburða. Í gær minntist ég nefnilega þeirra kvenna sem þorðu að standa upp og ryðja þar með brautina fyrir okkur hinar. Ég veit að margt af því sem telst sjálfsagt í dag var allt annað en það fyrir ekki svo mörgum árum síðan. Ég veit að ástæða þess hversu langt við höfum náð í jafnréttismálum er þrotlaus barátta - ekkert hefur verið afhent á silfurfati. Af því að ég veit þetta verð ég ekki bara pirruð, heldur eiginlega sár, þegar ég heyri konur tala í þá veru að konur eigi ekki að velta sér upp úr því að þeim sé mismunað, eða það sé konum ekki til framdráttar að leita skýringa á mismunun í samfélaginu. Og þegar því er haldið fram að kvennafrídagur í dag sé tímaskekkja, konur vilji forréttindi ekki jafnrétti og svo framvegis langar mig að öskra á viðkomandi. Sem betur fer sameinast konur úr öllum áttum og öllum stéttum enn á þessum degi þó með undantekningum sé. Konur sem hafa ólíkar stjórnmálaskoðanir og ólíkar skoðanir á jafnréttisbaráttunni. Kvennafrídagurinn er frábært dæmi um samstöðu og það að konur eru eftir allt saman konum bestar. Þetta með forréttindi kvenna hélt ég að væri nýtt af nálinni, en svo er auðvitað ekki. Í ræðu Aðalheiðar Bjarnfreðsdóttur á kvennafrídeginum upphaflega kemur nefnilega fram að svipað viðhorf mætti konum þá, að þær vildu svipta karla öllum völdum. Og það sem barist var fyrir þá myndum við ekki láta okkur detta í hug að nefna forréttindi í dag. En það sem hún sagði þá gildir líka í dag: "Ekkert er fjær okkur en kúga karla. Við viljum jafnrétti. Hvorki meira né minna." Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Þórunn Elísabet Bogadóttir Mest lesið Bakslag í skoðanafrelsi? Kári Allansson Skoðun Hataðu mig af því að ég er í Viðreisn, ekki af því að ég er hommi Oddgeir Georgsson Skoðun Þegar skoðanir drepa samtalið Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Leysum heimatilbúin vanda á húsnæðismarkaði Jóhanna Klara Stefánsdóttir Skoðun Veðmál í fótbolta – aðgerðir áður en skaðinn verður Birgir Jóhannsson Skoðun Við þurfum að tala sama Páll Rafnar Þorsteinsson Skoðun Snorri Másson er ekki vandinn – hann er viðvörun Helen Ólafsdóttir Skoðun Ofbeldi í skólum: Áskoranir og leiðir til lausna Soffía Ámundadóttir Skoðun Ábyrg umfjöllun um sjálfsvíg – erum við öll ritstjórar? Guðrún Jóna Guðlaugsdóttir,Tómas Kristjánsson Skoðun Sanna er rödd félagshyggju, réttlætis og jöfnuðar! Laufey Líndal Ólafsdóttir,Sara Stef. Hildardóttir Skoðun
Einhverja merkilegustu sögulegu atburði á Íslandi minnist ég ekki að hafa lært eða lesið um í skólabókum. Kannski er það bara gleymska eins og með margt sem á að lærast í skólum, en ég man allavega ekki eftir því að mikið hafi verið gert úr sögulegum atburðum eins og kvennafrídeginum árið 1975, kjöri Vigdísar Finnbogadóttur árið 1980 og kvennaframboðunum nokkru síðar. Um þetta lærði ég annars staðar. Þetta voru atburðir sem áttu sér stað áður en ég fæddist en hafa skipt sköpum í öllu mínu lífi. Skólinn hefði átt að upplýsa mig og allar hinar stelpurnar og strákana líka um mikilvægi þessara atburða. Í gær minntist ég nefnilega þeirra kvenna sem þorðu að standa upp og ryðja þar með brautina fyrir okkur hinar. Ég veit að margt af því sem telst sjálfsagt í dag var allt annað en það fyrir ekki svo mörgum árum síðan. Ég veit að ástæða þess hversu langt við höfum náð í jafnréttismálum er þrotlaus barátta - ekkert hefur verið afhent á silfurfati. Af því að ég veit þetta verð ég ekki bara pirruð, heldur eiginlega sár, þegar ég heyri konur tala í þá veru að konur eigi ekki að velta sér upp úr því að þeim sé mismunað, eða það sé konum ekki til framdráttar að leita skýringa á mismunun í samfélaginu. Og þegar því er haldið fram að kvennafrídagur í dag sé tímaskekkja, konur vilji forréttindi ekki jafnrétti og svo framvegis langar mig að öskra á viðkomandi. Sem betur fer sameinast konur úr öllum áttum og öllum stéttum enn á þessum degi þó með undantekningum sé. Konur sem hafa ólíkar stjórnmálaskoðanir og ólíkar skoðanir á jafnréttisbaráttunni. Kvennafrídagurinn er frábært dæmi um samstöðu og það að konur eru eftir allt saman konum bestar. Þetta með forréttindi kvenna hélt ég að væri nýtt af nálinni, en svo er auðvitað ekki. Í ræðu Aðalheiðar Bjarnfreðsdóttur á kvennafrídeginum upphaflega kemur nefnilega fram að svipað viðhorf mætti konum þá, að þær vildu svipta karla öllum völdum. Og það sem barist var fyrir þá myndum við ekki láta okkur detta í hug að nefna forréttindi í dag. En það sem hún sagði þá gildir líka í dag: "Ekkert er fjær okkur en kúga karla. Við viljum jafnrétti. Hvorki meira né minna."
Ábyrg umfjöllun um sjálfsvíg – erum við öll ritstjórar? Guðrún Jóna Guðlaugsdóttir,Tómas Kristjánsson Skoðun
Sanna er rödd félagshyggju, réttlætis og jöfnuðar! Laufey Líndal Ólafsdóttir,Sara Stef. Hildardóttir Skoðun
Ábyrg umfjöllun um sjálfsvíg – erum við öll ritstjórar? Guðrún Jóna Guðlaugsdóttir,Tómas Kristjánsson Skoðun
Sanna er rödd félagshyggju, réttlætis og jöfnuðar! Laufey Líndal Ólafsdóttir,Sara Stef. Hildardóttir Skoðun