Guðs útvalda þjóð Brynhildur Björnsdóttir skrifar 4. júní 2010 06:00 Þegar ég var lítil var ég heilluð af Sögum Biblíunnar, tíu stórum bláum bókum sem amma keypti af farandsala. Þær voru gríðarlega myndskreyttar og þar voru hetjusögur af góðum vinum, spennusögur af barnsfórnum, hryllingssögur af konum sem skáru menn á háls og var hent út um glugga og hundar rifu í sig, og margar fleiri. Þessar sögur gerðust í landi sem hét Ísrael og voru um fólk sem hét gyðingar. Guð var alltaf að tala við gyðingana og lofa þeim allskonar ef þeir höguðu sér vel en samt var alltaf verið að reka þá burt úr landinu sínu og ýmist færa í ánauð til Egyptalands eða herleiða til Babýlon. Aumingja gyðingarnir. Skömmu seinna las ég svo Ívar hlújárn, þar sem gyðingastúlkan Rebekka var fórnfús, væn og fögur þrátt fyrir fordóma og andstreymi, og leikin af Elizabeth Taylor á ljósmyndunum sem prýddu bókina. Þá uppgötvaði ég líka að gyðingar hefðu hvergi átt heima öldum saman og verið útlægir og óvinsælir hvar sem þeir fóru. Aumingja gyðingarnir. Þegar sjónvarpsþættirnir um Helförina voru sýndir í sjónvarpinu horfði ég að sjálfsögðu ekki á þá enda efnið ekki talið hollt börnum. En ég vissi upp á hár um hvað þeir voru, hræðilega nasista sem tóku gyðingabörn og drápu þau og fjölskyldur þeirra og alla sem þau þekktu. Aumingja veslings gyðingarnir. En sem betur fer endaði raunasaga gyðinganna vel. Þeir fengu aftur landið sitt, fluttu þangað, reistu sér byggðir og bú í blómlausum eyðimerkursandi og undu svo glaðir við sitt. Nema hvað einhverjir vondir arabar voru alltaf að reyna að stela landinu þeirra frá þeim, enn einu sinni. Aumingja gyðingarnir. Ég var tíu ára þegar ég tjáði samúð mína yfir kvöldfréttunum og pabbi útskýrði fyrir mér að þetta væri ekki svona einfalt. Að áður en gyðingarnir eða Ísraelsmenn, eins og þeir hétu núna, hefðu fengið landið sitt aftur hefði önnur þjóð búið þar í tvö þúsund ár. Og nú væru aumingja gyðingarnir að sýna þeirri þjóð nákvæmlega sömu grimmd og þeir hefðu sjálfir mátt þola. Síðan ég var tíu ára eru liðin þrjátíu ár og ástandið í Palestínu hefur bara versnað. Alheimssamúðin sem Ísraelsmenn hafa baðað sig upp úr frá 1940 hlýtur að renna út bráðum. Ég legg til að heimurinn hætti að efna samviskubitsloforð sín við Ísraelsmenn þangað til þeir fara að haga sér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Brynhildur Björnsdóttir Mest lesið Sjö staðreyndir í útlendingamálum Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun Við stöndum þeim næst en fáum ekki rödd Svava Bjarnadóttir Skoðun Sumarorlofið fór í baráttuna fyrir barni - er það sanngjarnt? Sigríður Auðunsdóttir Skoðun Árásir á ferðaþjónustu skaða allt samfélagið Jóhannes Þór Skúlason Skoðun Hvar eru konurnar í byggingariðnaði? Aron Leví Beck Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Sjálfstæðisstefnan og frelsið Helgi Áss Grétarsson Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Til ritstjóra DV Ívar Halldórsson Skoðun Ert þú með þráhyggju? Sóley Dröfn Davíðsdóttir Skoðun
Þegar ég var lítil var ég heilluð af Sögum Biblíunnar, tíu stórum bláum bókum sem amma keypti af farandsala. Þær voru gríðarlega myndskreyttar og þar voru hetjusögur af góðum vinum, spennusögur af barnsfórnum, hryllingssögur af konum sem skáru menn á háls og var hent út um glugga og hundar rifu í sig, og margar fleiri. Þessar sögur gerðust í landi sem hét Ísrael og voru um fólk sem hét gyðingar. Guð var alltaf að tala við gyðingana og lofa þeim allskonar ef þeir höguðu sér vel en samt var alltaf verið að reka þá burt úr landinu sínu og ýmist færa í ánauð til Egyptalands eða herleiða til Babýlon. Aumingja gyðingarnir. Skömmu seinna las ég svo Ívar hlújárn, þar sem gyðingastúlkan Rebekka var fórnfús, væn og fögur þrátt fyrir fordóma og andstreymi, og leikin af Elizabeth Taylor á ljósmyndunum sem prýddu bókina. Þá uppgötvaði ég líka að gyðingar hefðu hvergi átt heima öldum saman og verið útlægir og óvinsælir hvar sem þeir fóru. Aumingja gyðingarnir. Þegar sjónvarpsþættirnir um Helförina voru sýndir í sjónvarpinu horfði ég að sjálfsögðu ekki á þá enda efnið ekki talið hollt börnum. En ég vissi upp á hár um hvað þeir voru, hræðilega nasista sem tóku gyðingabörn og drápu þau og fjölskyldur þeirra og alla sem þau þekktu. Aumingja veslings gyðingarnir. En sem betur fer endaði raunasaga gyðinganna vel. Þeir fengu aftur landið sitt, fluttu þangað, reistu sér byggðir og bú í blómlausum eyðimerkursandi og undu svo glaðir við sitt. Nema hvað einhverjir vondir arabar voru alltaf að reyna að stela landinu þeirra frá þeim, enn einu sinni. Aumingja gyðingarnir. Ég var tíu ára þegar ég tjáði samúð mína yfir kvöldfréttunum og pabbi útskýrði fyrir mér að þetta væri ekki svona einfalt. Að áður en gyðingarnir eða Ísraelsmenn, eins og þeir hétu núna, hefðu fengið landið sitt aftur hefði önnur þjóð búið þar í tvö þúsund ár. Og nú væru aumingja gyðingarnir að sýna þeirri þjóð nákvæmlega sömu grimmd og þeir hefðu sjálfir mátt þola. Síðan ég var tíu ára eru liðin þrjátíu ár og ástandið í Palestínu hefur bara versnað. Alheimssamúðin sem Ísraelsmenn hafa baðað sig upp úr frá 1940 hlýtur að renna út bráðum. Ég legg til að heimurinn hætti að efna samviskubitsloforð sín við Ísraelsmenn þangað til þeir fara að haga sér.