Ólympíuleikar eiginkvenna Anna Margrét Björnsson skrifar 23. febrúar 2010 06:00 Á konudaginn fékk unnusti minn kaffi og ristað brauð í rúmið. Þennan sólríka og syfjaða morgun tók ég skyndiákvörðun um að konudagur væri dagur þar sem konur ættu að vera góðar við karlmennina í lífi þeirra. Valentínusardagurinn var nú líka nýyfirstaðinn og maður var eiginlega kominn með hálfgerða velgju eftir hálfan mánuð af hryllilegri væmni þar sem karlmenn hafa verið næstum því skikkaðir til að dæla blómum, kortum, súkkulaði og krúttlegum böngsum yfir okkur kvenfólk. Ég hef annars ekkert á móti þessum dagsetningum fyrir utan kannski þann skelfilega smekk sem iðulega fylgir slíku sprelli. Bleik sanseruð hjörtu og glimmerkort frá Hallmark eru ekki alveg minn tebolli og hver segir að okkur konurnar langi í alvörunni í vanillukerti eða sætt bleikt freyðandi jarðarberjasull í glösum? Ég á bágt með að skilja hvers vegna konur vilja að mennirnir þeirra breytist í samkynhneigða metrómenn þennan eina dag á ári. Einkennilegasta þróunin sem hefur orðið hér á landi með tilkomu Valentínusardagsins og markaðsvæðingar konudagsins er hin undarlega samkeppni sem sumar konur virðast halda að þær séu í og kemur berlega í ljós á fyrirbærinu Facebook. Yfirlýsingar um hvað „karlinn" færði þeim í bröns á sunnudagsmorgninum, hvaða blóm og hvaða gjafir hann keypti eru orðnar eins og Ólympíuleikar fyrir aðþrengdar eiginkonur. Viðvörunarbjöllur klingja í höfði mér þegar fólk þarf að flagga slíkum hlutum svona opinberlega. Hvað þurfa þessar konur eiginlega að sanna? Er ástin virkilega svona eldheit ef maður þarf að lýsa því yfir við sjö hundruð vini að maður sé vel giftur eða að eiginmaðurinn (eða „karlinn") hafi eytt fjórum klukkustundum í að framreiða lúxusmáltíð og hafi jafnvel dýft jarðarberjum í súkkulaði til að kóróna allt saman? Það versta við konudagsfárið í ár var að uppgötva að konur um allt Ísland kalla elskhuga sína eða eiginmenn „karlinn" líkt og fjöldi karlmanna kallar sömu konurnar „kerlinguna". Þetta er ósmekklegt og gersneytt allri virðingu. „Karlinn" verður eins og einhver óþarfa hlutur sem er píndur upp á mann og þvælist fyrir. Og hvað gæti mögulega verið rómantískt við það? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Anna Margrét Björnsson Vinsælast 2010 Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Líf án ótta og gjöfin í andlegri vakningu Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Búðu til pláss – fyrir öll börn Birna Þórarinsdóttir Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir Skoðun Snúum hjólunum áfram Andrés Ingi Jónsson Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun
Á konudaginn fékk unnusti minn kaffi og ristað brauð í rúmið. Þennan sólríka og syfjaða morgun tók ég skyndiákvörðun um að konudagur væri dagur þar sem konur ættu að vera góðar við karlmennina í lífi þeirra. Valentínusardagurinn var nú líka nýyfirstaðinn og maður var eiginlega kominn með hálfgerða velgju eftir hálfan mánuð af hryllilegri væmni þar sem karlmenn hafa verið næstum því skikkaðir til að dæla blómum, kortum, súkkulaði og krúttlegum böngsum yfir okkur kvenfólk. Ég hef annars ekkert á móti þessum dagsetningum fyrir utan kannski þann skelfilega smekk sem iðulega fylgir slíku sprelli. Bleik sanseruð hjörtu og glimmerkort frá Hallmark eru ekki alveg minn tebolli og hver segir að okkur konurnar langi í alvörunni í vanillukerti eða sætt bleikt freyðandi jarðarberjasull í glösum? Ég á bágt með að skilja hvers vegna konur vilja að mennirnir þeirra breytist í samkynhneigða metrómenn þennan eina dag á ári. Einkennilegasta þróunin sem hefur orðið hér á landi með tilkomu Valentínusardagsins og markaðsvæðingar konudagsins er hin undarlega samkeppni sem sumar konur virðast halda að þær séu í og kemur berlega í ljós á fyrirbærinu Facebook. Yfirlýsingar um hvað „karlinn" færði þeim í bröns á sunnudagsmorgninum, hvaða blóm og hvaða gjafir hann keypti eru orðnar eins og Ólympíuleikar fyrir aðþrengdar eiginkonur. Viðvörunarbjöllur klingja í höfði mér þegar fólk þarf að flagga slíkum hlutum svona opinberlega. Hvað þurfa þessar konur eiginlega að sanna? Er ástin virkilega svona eldheit ef maður þarf að lýsa því yfir við sjö hundruð vini að maður sé vel giftur eða að eiginmaðurinn (eða „karlinn") hafi eytt fjórum klukkustundum í að framreiða lúxusmáltíð og hafi jafnvel dýft jarðarberjum í súkkulaði til að kóróna allt saman? Það versta við konudagsfárið í ár var að uppgötva að konur um allt Ísland kalla elskhuga sína eða eiginmenn „karlinn" líkt og fjöldi karlmanna kallar sömu konurnar „kerlinguna". Þetta er ósmekklegt og gersneytt allri virðingu. „Karlinn" verður eins og einhver óþarfa hlutur sem er píndur upp á mann og þvælist fyrir. Og hvað gæti mögulega verið rómantískt við það?
Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun