Ljótasta jólatréð Brynhildur Björnsdóttir skrifar 22. desember 2012 06:00 Jólin eru samsett úr hefðum og venjum. Jólin mín voru nánast óbreytt frá tveggja til tuttugu og níu ára aldurs, heima hjá mömmu og pabba með systur minni og fjölskyldu hennar. Við sátum í sömu sætunum ár eftir ár, borðuðum eins mat í sömu röð og síðan var tekin mynd við jólatréð af börnunum í fjölskyldunni. Á síðustu myndinni, sem var tekin þegar ég var tuttugu og níu ára og hin „börnin" tuttugu og sex, átján og þrettán ára, sást ekkert í jólatréð. Sem var synd, því ein aðalhefðin í jólahaldi fjölskyldunnar tengdist jólatrénu. Einhver jólin þegar ég var lítil tókst okkur pabba nefnilega að kaupa alveg svakalega ljótt jólatré. Það var einhvern veginn skakkt, mun þéttara öðrum megin og vonlaust að fá það til að tolla í jólatrésfætinum. Þegar við komum heim með þetta tré sagði mamma að þetta væri ljótasta jólatré sem hún hefði nokkurn tíma séð. Svo skreyttum við það bara og héldum glöð jól. Árið eftir fengu allir flensu og áttu í henni fram eftir aðventu. Þegar loks átti að fara að kaupa jólatré var ekki um auðugan skóg að gresja. Í það sinn var tréð hálfbarrlaust, lágt og lúpulegt og virtist nánast vera að bugast undan skrautinu og seríunum. Við urðum sammála um að þetta jólatré væri eiginlega enn þá ljótara en árið áður. Næsta ár vönduðum við pabbi og litli frændi minn okkur mikið við að kaupa jólatré. Það var barrmikill og þéttur normannsþinur, hæfilega hár og fullkominn í fót. Við komum með tréð heim og stilltum því upp. Mömmu fannst tréð ljómandi fallegt en það var ekki fyrr en hún var búin að segja að þetta væri nú ljótasta jólatré sem hún hefði nokkurn tíma séð að hægt var að byrja að skreyta. Til var orðin hefð. Seinna, þegar ég var löngu hætt að fara með í jólatrésleiðangur, hlupu litlu krakkarnir ískrandi úr innkaupaleiðangrinum inn í stofu með nýkeypt tré og biðu dómsins með eftirvæntingu. Þegar jólatréð hafði verið dæmt sem það allra ljótasta hingað til sprungu þau úr hlátri eins og hefð var að gera á hverjum jólum. Jólunum eftir að mamma mín dó eyddum við fjölskyldan saman á suðrænum slóðum. Jólatré voru þar fáséð en eitt fundum við þó, pínulítið og búið til úr samanvöfðum rauðum og grænum rafmagnsvír. Það var ljótasta jólatré sem hægt er að hugsa sér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Brynhildur Björnsdóttir Skoðanir Mest lesið Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun
Jólin eru samsett úr hefðum og venjum. Jólin mín voru nánast óbreytt frá tveggja til tuttugu og níu ára aldurs, heima hjá mömmu og pabba með systur minni og fjölskyldu hennar. Við sátum í sömu sætunum ár eftir ár, borðuðum eins mat í sömu röð og síðan var tekin mynd við jólatréð af börnunum í fjölskyldunni. Á síðustu myndinni, sem var tekin þegar ég var tuttugu og níu ára og hin „börnin" tuttugu og sex, átján og þrettán ára, sást ekkert í jólatréð. Sem var synd, því ein aðalhefðin í jólahaldi fjölskyldunnar tengdist jólatrénu. Einhver jólin þegar ég var lítil tókst okkur pabba nefnilega að kaupa alveg svakalega ljótt jólatré. Það var einhvern veginn skakkt, mun þéttara öðrum megin og vonlaust að fá það til að tolla í jólatrésfætinum. Þegar við komum heim með þetta tré sagði mamma að þetta væri ljótasta jólatré sem hún hefði nokkurn tíma séð. Svo skreyttum við það bara og héldum glöð jól. Árið eftir fengu allir flensu og áttu í henni fram eftir aðventu. Þegar loks átti að fara að kaupa jólatré var ekki um auðugan skóg að gresja. Í það sinn var tréð hálfbarrlaust, lágt og lúpulegt og virtist nánast vera að bugast undan skrautinu og seríunum. Við urðum sammála um að þetta jólatré væri eiginlega enn þá ljótara en árið áður. Næsta ár vönduðum við pabbi og litli frændi minn okkur mikið við að kaupa jólatré. Það var barrmikill og þéttur normannsþinur, hæfilega hár og fullkominn í fót. Við komum með tréð heim og stilltum því upp. Mömmu fannst tréð ljómandi fallegt en það var ekki fyrr en hún var búin að segja að þetta væri nú ljótasta jólatré sem hún hefði nokkurn tíma séð að hægt var að byrja að skreyta. Til var orðin hefð. Seinna, þegar ég var löngu hætt að fara með í jólatrésleiðangur, hlupu litlu krakkarnir ískrandi úr innkaupaleiðangrinum inn í stofu með nýkeypt tré og biðu dómsins með eftirvæntingu. Þegar jólatréð hafði verið dæmt sem það allra ljótasta hingað til sprungu þau úr hlátri eins og hefð var að gera á hverjum jólum. Jólunum eftir að mamma mín dó eyddum við fjölskyldan saman á suðrænum slóðum. Jólatré voru þar fáséð en eitt fundum við þó, pínulítið og búið til úr samanvöfðum rauðum og grænum rafmagnsvír. Það var ljótasta jólatré sem hægt er að hugsa sér.