„Við erum félagsskapur sem kynntist í viðskiptafræði í Háskólanum. Við höfum haldið hópinn og reynt að hittast að lágmarki einu sinni á ári. Í ár varð félagsskapurinn hins vegar tuttugu ára og því langaði okkur að gera eitthvað extra af því tilefni,“ segir Jóhann S. Friðleifsson.
Ákveðið var að stefna á hjólaferð í útlöndum enda væri það leið til að sameina skemmtun og hreyfingu. „Þá þurftum við líka að æfa okkur heilmikið sem varð til þess að við hittumst reglulega í heilt ár á undan í lengri og styttri hjólatúrum. Á þessu undirbúningsári hittumst við því um 25 sinnum sem var talsvert oftar en árin á undan. Við vorum því orðnir ansi nánir við upphaf ferðar.“
Hann segir æfingarnar hafa gengið vonum framar og þeim hafi farið mikið fram. „Það var líka gaman að kynnast hjólaleiðum á borð við Jaðarinn, frá Bláfjöllum niður í Heiðmörk, og Reykjadal, af Hellisheiði niður í Hveragerði.“
Ævintýri að fara til Afríku
Það var svo 15. október sem hópurinn hélt utan til Marrakesh í Marokkó. Af hverju varð Marokkó fyrir valinu? „Það var einhver ævintýraþrá. Enginn okkar hafði komið þangað áður og við töldum að það gæti verið góð áskorun að hjóla í hrjóstrugu landslaginu. Þá var eitthvað spennandi við að hjóla í Afríku og við sáum fyrir okkur að geta bæði kynnst nýrri menningu og hjólað eftir nýjum leiðum.“
Hjólaferðin sjálf stóð í fimm daga og var skipulögð af breskri ferðaskrifstofu. „Við vissum í raun ekkert hvar við myndum gista eða hvernig aðbúnaðurinn yrði. Þá voru með okkur tveir leiðsögumenn, einn innfæddur sem hjólaði fremstur og einn Breti sem var aftastur.“
Kom ykkur eitthvað á óvart? „Já, kannski að við vorum betri en við héldum. Þegar líða tók á ferðina vorum við farnir að gera hluti sem við áttum ekki endilega von á að geta, eins og að fara niður brattar brekkur og beita hjólinu yfir hindranir.“
Jóhann segir hópinn hafa farið hratt þegar það átti við en þó hafi þeir lifað eftir mottóinu njóta en ekki þjóta. „Við stoppuðum reglulega til að virða fyrir okkur þetta fallega landslag. Í hverjum túr hjóluðum við í gegnum einhver þorp í hlíðunum, þá komu krakkarnir hlaupandi og tóku á móti okkur,“ segir Jóhann.
Toppurinn að vera netlaus
Tvær nætur af fimm gisti hópurinn í uppgerðu fjárhúsi í 2000 metra hæð. „Ég held að þetta hafi verið fjárhús, allavega var hurðin í herbergi mínu og félaga míns bara 1,20 metrar á hæð,“ segir hann og hlær. „Þetta var eiginlega skemmtilegasti hluti ferðarinnar, sér í lagi af því við vorum algerlega netlausir þennan tíma. Kvöldin fóru því bara í að tala og spila út í eitt og við vorum ekki bundnir af því að fá læk á færslur eða tékka á vinnupóstinum.“
Lítill túrismi
Jóhann segir það hafa komið þeim félögum á óvart hversu lítill túrismi er á svæðinu. „Við vorum þarna nánast einir allan tímann.“
En verður framhald á þessu hjólaævintýri? „Það var ekki stefnan, þetta ár átti að vera sérstök afmælisferð og ekki meir. En flestir okkar eru komnir með hjólabakteríuna og klæjar í að bóka eitthvað meira, til dæmis til Asíu eða Bandaríkjanna.“
