Sindri Sindrason hitti sveitina í vikunni og fór yfir þessi tuttugu ár í Íslandi í dag á Stöð 2 en í dag eru sautján ár frá því að þær komu allar fjórar saman en Emilía Óskarsdóttir steig til hliðar út úr bandinu þá.
„Ég fann það bara þá að mig langaði að gera aðra hluti og fylgdi bara hjartanu og sé ekki eftir því. Ég fékk samt að vera þeirra helsti aðdáandi og fá að heyra lögin og fylgjast með og það var ógeðslega gaman. Ég fór að eignast börn og svo fór ég í söngskóla í framhaldinu og bara lífið tók við,“ segir Emilía.
„Ég festist bara út í L.A. og bara búin að vera þar síðan að semja tónlist fyrir aðra listamenn. Þetta hefur verið mikil vinna, mikil samkeppni en þetta er það sem mig hefur dreymt um að gera alla tíð,“ segir Alma Guðmundsdóttir.
„Ég var líka í L.A. en flúði heim í Covid og er bara búin að vera heima að gefa út tónlist, búa til tónlist og syngja fyrir Ísland,“ segir Klara Elíasdóttir.
Þegar Klara fór á svið á Þjóðhátíð á síðasta ári hugsaði hún: „Það væri svo gaman að fá að gera þetta aftur með stelpunum.“ Og þá kviknaði hugmyndin að koma saman á ný.
„Viðbrögðin hafa verið vonum framar og við erum í raun bara að meðtaka þetta, ræða og njóta. Þetta er bara búið að vera æðislegt,“ segir Emilía.
Hér að neðan má sjá innslagið í heild sinni.
