Bry­an Adams breytti Eld­borg í grát­kór ís­lenskra karla

Adams er nefnilega ekki einungis tónlistarmaður. Hann er samnefnari allra þessara duldu tilfinninga sem vakna þegar gamla kærastan dúkkar upp í Krónunni og maður þykist vera að skoða sósur. Hann er maðurinn sem kenndi heilli þjóð að það væri í lagi að öskra nafnið hennar út um bílrúðuna, jafnvel þótt hún hefði farið til Danmerkur með garðyrkjumanni.

Afhverju sagði ég ekkert?

Segja má að Adams hafi fundið leið til að færa í orð allt það sem íslenskur karlmaður lærði ekki að tjá. Lögin hans eru tónræn hlið þess að horfa út um gluggann í grenjandi rigningu, með bjór í annarri og hálfklárað bréf í hinni, og hugsa: „Af hverju sagði ég ekkert?“

Ísland þarf ekki fjölskyldumeðferð. Það dugar að spila plötuna Reckless í gegn, opna nokkra bjóra, og leyfa mönnum að gráta í friði yfir því að hafa aldrei haft manndóm til að stynja: „Þú ert það eina sem skiptir mig máli“ í staðinn fyrir að tauta „Ertu búin að pumpa í dekkin?“

Tónleikarnir voru helgihald

Tónleikarnir á þriðjudagskvöldið voru ekki bara tónleikar – þeir voru helgiathöfn. Gítarleikurinn var eins og hann kæmi beint af bensínstöðinni í einhverju krummaskuði – hrár, stórbrotinn, með örlitlum ryðblettum sem gerðu hann bara meira sjarmerandi. Það var líkt og strengirnir væru tengdir beint við sálarlíf manns, nokkurs konar hjartalínurit með bergmálsáhrifum.

Söngurinn var framúrskarandi. Röddin var bæði hrjúf og blíð á sama tíma. Adams söng með öllum líkamanum, lagði allt sitt í flutninginn. Svo ég leyfi mér að vera væminn, þá var hann eins og síðasta orðið í símtali sem maður hefði aldrei átt að slíta. Og við, íslenskir karlmenn í öllum stærðum, gerðum og tilfinningaflækjum, skildum hann.

Munnharpa kom líka aðeins við sögu. Hún var heill heimur í sjálfri sér, hljómaði eins og einhver hefði farið í gegnum tilfinningalegt hrun á sveitaballi og ákveðið að blása í eitthvað í stað þess að koma því í orð. Munnharpan var sár, tær og sannfærandi – fullkomið krydd í frábæra dagskrá.

Tom Waits án kaldhæðni

Píanóleikur Gary Breit var hlédrægur, en ekkert síður áhrifamikill. Það var eitthvað James-Taylor-legt við hann. Maður sá fyrir sér Tom Waits sem hafði ákveðið að taka sér frí frá myrkrinu og setjast niður með kaffi og tala um ástina án þess að vera kaldhæðinn.

Eldborg var rétti staðurinn fyrir þessa upplifun. Hljómburðurinn í salnum lyfti öllu – hann var ekki bara bakgrunnur heldur virkur þátttakandi. Salurinn tók við sérhverju smáhljóði og bar það fram á silfurfati.

Uppistand líka

Það sem var svo heillandi var líka hvernig Adams naut þess greinilega að vera í þessu hlutverki. Hann var ekki að reyna að sýna á sér nýja hlið heldur virtist einfaldlega hafa gaman. Hann sagði sögur, gerði grín af sjálfum sér, og var í sínu besta skapi. Það var léttleiki yfir öllu – ef eitthvað hefði klikkað, t.d. strengur slitnað, hefði hann líklega bara skellt upp úr, sagt brandara, og haldið áfram.

Niðurstaðan? Tónleikarnir voru einstakir. Fallegir, hlýir, persónulegir og fullir af húmor. Eftir ótal lög langaði engan heim – margir vildu örugglega frekar draga fram svefnpoka og sofa undir sviðinu.

Í lokalögunum spratt fólk á fætur aftur og aftur. Eitthvað djúpt hafði hreyfst, líkt og ef einhver hefði snert á streng sem við gleymdum að við áttum. Ég gekk svo út, andaði að mér köldu lofti aprílkvöldsins og fann eitthvað losna. Kannski bara hnúturinn í bakinu. En mögulega líka eitthvað annað – eitthvað sem hafði verið kyrrt og fast í mörg ár, og þurfti bara smá Bryan Adams til að losna úr læðingi.

Niðurstaða:

Tónleikar Bryan Adams í Eldborg voru meira en bara tónlistarviðburður – þeir voru sameiginleg tilfinningalosun þar sem lögin urðu að farvegi fyrir allt það sem aldrei var sagt upphátt. Með hráum gítar, munnhörpu sem talaði beint til hjartans, fallegum píanóleik og rödd sem var bæði særð og hlý, skapaði Adams kvöld sem var jafn persónulegt og það var kraftmikið.