Auður í Bæjar­bíói: Frá slaufun í standandi fagnaðar­læti

Tónleikar hans í Bæjarbíói á laugardagskvöldið voru því óvæntir. Tónlistin var gríðarlega kraftmikil og Auður söng af slíkri einlægni að allar hömlur brustu. Röddin var mögnuð og sviðssjarminn svo mikill að salurinn veinaði af hrifningu.

Salurinn dæmdi eftir tónunum

Ég var mættur til að meta tónlistarmanninn, og það er óhjákvæmilegt að minnast á storminn sem gekk yfir fyrir fáeinum árum. Eins og frægt er var Auði slaufað og dómurinn átti að vera endanlegur. Um kvöldið snerist taflið við. Þarna um kvöldið dæmdi salurinn hann eftir tónunum.

Á sviðinu birtist ekki lengur pússaður gulldrengur íslenskrar poppsenu heldur dálítið brothættur töframaður með fagran og fjölbreyttan hljóðheim. Hann hoppaði milli áferða: þarna var trap-þyngdur taktur, smá rapp, r‘n‘b og kyrr ballöðubrot sem undirstrikuðu játningarstefið. Þetta var ekki „playlisti“ heldur mótuð heild.

Lifandi söngur

Söngurinn var lifandi. Auður fór lipurlega á milli brjóst- og höfuðtóna. Hann hélt löngum frösum á stöðugri, mjúkri útöndun og leyfði setningum að dofna frekar en að klippast af. Ósýnilegar, safarríkar bakraddir komu inn og út og sköpuðu spennu sem hélt manni föngnum. Textaskýrleiki var góður, en frasering og rytmi sögðu jafnmikið og orð.

Bandið var fámennt; stundum greip Auður gítarinn sjálfur. Lífrænar stoðir fléttuðust saman við playback, sem þétti heildaráferðina. Bakraddirnar sungu í kór í viðlögum, umhverfishljóð — jafnvel rigning — bjuggu til töfra. Bassinn var djúpur en vel skorðaður og heildaráferðin dansvæn en samt textamiðuð. Það heyrðist að söngvarinn er líka pródúsent sem kann að mála með hljóði.

Hálf-talandi játning

Er nokkuð var liðið á tónleikana hægði Auður á sér, fór niður í hálf-talandi játningu yfir dempuðu beati. Sú útöndun speglaði ferilinn: brothættur maður birtist á milli flugeldanna. Þegar slagverkið kom aftur af fullum krafti var það ekki hærra heldur skýrara, eins og rykið hefði verið þurrkað af spegli… og viðbrögðin tvöfölduðust.

Augnablikin sem sátu eftir bundust ekki lagatitlum heldur aðferðum. Oftar en einu sinni sleppti söngvarinn melódíunni út í salinn, áheyrendur tóku undir og hann svaraði sjálfur með hárri, nánast hvíslandi línu ofan á. Þetta var einfalt stílbragð sem smellpassaði endurreisnarþemanu.

Sviðssetningin studdi söguna: kaldir blágráir tónar í erfiðari köflum, heitari birta þegar hann leyfði sér að brosa. Lýsing var nákvæm og spjall á milli laga var hóflegt; þegar hann talaði var það stutt, mannlegt og án tilgerðar.

Kvöldið var ekki afsökunarbeiðni

Kvöldið var ekki afsökunarbeiðni heldur fagleg sýning á því hvernig listamaður notar reynslu sem hráefni, ekki skjöld. Siðferði má ræða á kaffistofum; í salnum réðu tónar, tímasetningar og orka — og þar sigraði Auður.

Íslensk poppsena lítur stundum út fyrir að vera einsleit. Auður minnti á að hægt er að móta nútíma-pródúksjón sem skáldamál og halda hjartanu sjáanlegu. Tæknilega var lítið að: hljóðstig í jafnvægi, röddin í miðsviði með nægu lofti. Ef finna má að einhverju mátti leyfa stöku kafla enn hrárri ófullkomnun, en það er svo sem smekksatriði. Í öllu falli voru þetta stórskemmtilegir tónleikar.

Niðurstaða:

Auður kom, sá og sigraði. Hann sýndi vel mótaða og þroskaða hljóðheild, lifandi raddflutning og nákvæma sviðssetningu þar sem smáatriðin drógu stóru söguna fram. Tónleikarnir minntu á að nútíma-pródúksjón getur verið skáldamál, ekki bara skraut. Þetta var heildstæð, kraftmikil og einlæg sýning sem sló í gegn.