Með tengdó í skuggasundi Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 18. október 2014 07:00 Það var um miðnætti í skuggalegu stræti í úthverfi Malagaborgar. Ég er að leiða aldraðan tengdaföður minn gegnum ljóslaust öngstrætið þegar maður birtist, svo ógæfulegur að hann minnir helst á Mörtu Maríu í mannfræðirannsókn. Gamli karlinn er vel til hafður með fullt seðlaveski inná sér, draghaltur einsog sjóræningi og ég illa að mér í átökum við uppdópaða. Það var því kannski að hlaupa á snærið hjá ógæfumanninum. Hjartað berst um í brjósti mér. Ég verð þó að fá að útskýra hvað ég var að þvælast þarna með jarðyrkjubónda á níræðisaldri sem kann helst ekkert við sig á stöðum þar sem ekki er hægt að setja niður útsæði eða slá ólífur úr tré. Málið var að við vorum að koma af knattspyrnuleik en borgin fyllist af bullum og bílum við slík tækifæri svo ég varð að leggja bílnum langt frá leikvanginum og sóttist okkur ferðin að honum seint. Þegar ógæfumaðurinn er kominn upp að okkur gríp ég um hönd gamla mannsins og greikka sporið. „Eigið þið ekki pening að gefa mér?“ mælir hann uppljómaður af ólyfjan. Hjartað í mér tekur kipp. Hann gæti hvað úr hverju herjað á þann gamla, rifið af honum jakkann eða jafnvel rotað hann. Og ég sem hef aldrei ráðist á mann. Allt í einu spyr jarðyrkjubóndinn: „Þú ert ekki héðan, er það?“ „Nei, ég er kominn langt að,“ svarar beiningamaðurinn. „Já, mér fannst þú dökkur á hörundið,“ segir sá gamli sem er alveg laus við tepruskap kenndan við pólitíska rétthugsun. Svo setur hann upp samúðarsvip og spyr: „Og er enga vinnu að fá?“ Nei, nei, henni var ekki fyrir að fara. „Og hvar býrðu?“ spyr sá gamli. „Ég halla höfði undir brúnni hér fyrir neðan.“ Jarðyrkjubóndinn verður þá illur á svip. „Þetta er ekki hægt. Sko, Rajoy sagðist ætla að bæta ástandið ef hann yrði kosinn og svo hefur hann ekkert gert. Bara ekki baun, þetta er hræðilegt.“ Ég hvísla því að tengdó að fara að kveðja manninn en hann átti þá eftir að segja honum frá búháttum í gamla daga þegar bestíur, verkfæri og berar hendur voru látin vinna verkin. Þá var næga vinnu að hafa. Ef hagur útigangsmannsins vænkar sendir hann tengdó örugglega jólakort um næstu jól. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið „Þetta er algerlega galið“ Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun Hvernig getum við stigið upp úr sorginni? Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun Fersk fyrirheit: máttur nýársheita og skýrra markmiða Árni Sigurðsson Skoðun Er þetta alvöru? Bjarni Karlsson Skoðun Er sjávarútvegur einkamál kvótakónga? Finnbjörn A. Hermannsson Skoðun Opið bréf til valkyrjanna þriggja Björn Sævar Einarsson Skoðun Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun „Forðastu múslímana,“ sögðu öfgahægrimenn mér Guðni Freyr Öfjörð Skoðun
Það var um miðnætti í skuggalegu stræti í úthverfi Malagaborgar. Ég er að leiða aldraðan tengdaföður minn gegnum ljóslaust öngstrætið þegar maður birtist, svo ógæfulegur að hann minnir helst á Mörtu Maríu í mannfræðirannsókn. Gamli karlinn er vel til hafður með fullt seðlaveski inná sér, draghaltur einsog sjóræningi og ég illa að mér í átökum við uppdópaða. Það var því kannski að hlaupa á snærið hjá ógæfumanninum. Hjartað berst um í brjósti mér. Ég verð þó að fá að útskýra hvað ég var að þvælast þarna með jarðyrkjubónda á níræðisaldri sem kann helst ekkert við sig á stöðum þar sem ekki er hægt að setja niður útsæði eða slá ólífur úr tré. Málið var að við vorum að koma af knattspyrnuleik en borgin fyllist af bullum og bílum við slík tækifæri svo ég varð að leggja bílnum langt frá leikvanginum og sóttist okkur ferðin að honum seint. Þegar ógæfumaðurinn er kominn upp að okkur gríp ég um hönd gamla mannsins og greikka sporið. „Eigið þið ekki pening að gefa mér?“ mælir hann uppljómaður af ólyfjan. Hjartað í mér tekur kipp. Hann gæti hvað úr hverju herjað á þann gamla, rifið af honum jakkann eða jafnvel rotað hann. Og ég sem hef aldrei ráðist á mann. Allt í einu spyr jarðyrkjubóndinn: „Þú ert ekki héðan, er það?“ „Nei, ég er kominn langt að,“ svarar beiningamaðurinn. „Já, mér fannst þú dökkur á hörundið,“ segir sá gamli sem er alveg laus við tepruskap kenndan við pólitíska rétthugsun. Svo setur hann upp samúðarsvip og spyr: „Og er enga vinnu að fá?“ Nei, nei, henni var ekki fyrir að fara. „Og hvar býrðu?“ spyr sá gamli. „Ég halla höfði undir brúnni hér fyrir neðan.“ Jarðyrkjubóndinn verður þá illur á svip. „Þetta er ekki hægt. Sko, Rajoy sagðist ætla að bæta ástandið ef hann yrði kosinn og svo hefur hann ekkert gert. Bara ekki baun, þetta er hræðilegt.“ Ég hvísla því að tengdó að fara að kveðja manninn en hann átti þá eftir að segja honum frá búháttum í gamla daga þegar bestíur, verkfæri og berar hendur voru látin vinna verkin. Þá var næga vinnu að hafa. Ef hagur útigangsmannsins vænkar sendir hann tengdó örugglega jólakort um næstu jól.
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun
Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun
Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun