Rýtingur Þingsins í bak þjóðar? Kári Stefánsson skrifar 23. desember 2016 07:00 Þegar ég var kandídat á taugalækningadeild Landspítalans var kústaskápur á ganginum sem tengdi A- og B-ganga lyflækningadeildar við hvelfingu þar sem voru fjórar dyr, einar þeirra veittu aðgang að taugalækningadeildinni þar sem ég vann. Auk kústa hýsti skápurinn fötur og tuskur og einhvers konar sápubrúsa. Dyrnar inn í skápinn voru myndarlegar eins og þær ætluðu að veita manni aðgang að stórum sal og hurðin fyrir þeim rammgerð að sama skapi. Hinum megin við þær var hins vegar bara eins og hálfs metra djúpur skápur. Einu sinni þegar ég var á vakt dó sjúklingur sem ég tók þátt í að annast og ég ráfaði inn í skápinn, lokaði dyrunum og settist á gólfið í niðamyrkri og dvaldi þar um hríð, rembdist við að bæla angistina og ná áttum. Það var ekki fyrr en mörgum árum síðar að ég gerði mér grein fyrir því að í myrkrinu skápsins var ég ekki bara að sækjast eftir fjarveru ljóss heldur líka þeirri huggun sem fæst við að myrkrið vefji sig utan um öll skynfæri. Þetta var líklega tilraun til þess að reka eina angist út með annarri eða kannski tveimur öðrum, vegna þess að auk myrkfælninnar þjáðist ég af töluverðri innilokunarkennd. Þegar ég gekk um þennan tengigang nú í haust um miðja nótt, í töluverðri pínu, í þetta skiptið vegna þess að hún systir mín var illa lasin og hafði verið flutt á gjörgæslu, þá sýndist mér að kústaskápurinn góði væri þar enn þá. Ég ákvað að best væri að hörfa aftur inn í hann í leit að huggun en áður en ég gat tekið í hurðarhúninn hringdi farsíminn. Það var systurdóttir mín að segja mér að læknir á gjörgæslunni ætlaði að flytja móður hennar yfir á gjörgæsluna í Fossvogi vegna þess að sú við Hringbraut væri ekki nægilega vel mönnuð til þess að sinna henni. Ég rauk upp á aðra hæð og inn á gjörgæsluna til þess að lesa yfir hausamótunum á lánlausum lækni. Það er nefnilega þannig að ef sjúklingur þarf raunverulega á gjörgæsluvist að halda er óskynsamlegt að flytja hann milli herbergja og brot á mikilvægu prinsippi að reyna að ferja hann milli húsa, prinsippinu að gera allt sem hægt er til þess að bjarga lífi sem er í bráðri hættu. Gjörgæslulæknirinn sagði að hann yrði einfaldlega að taka þessa áhættu vegna þess að ástandið á Spítalanum væri svo slæmt. Þegar ég benti honum á að hann ætlaði að taka áhættu með líf systur minnar svaraði hann því til að hann gerði sér grein fyrir því. Það sjúkrahús þar sem gjörgæslulæknir sér sig knúinn til þess að vísa út í regnvota haustnóttina sjúklingi með blóðþrýsting sem hefur fallið niður úr öllu valdi, er hættur að mynda þvag og er með skerta meðvitund, er í algjöru rusli og ætti ekki að hafa starfsleyfi að óbreyttu ástandi, nema af þeirri ástæðu einni að það er enginn annar slíkur á Íslandi. Ástandið á Spítalanum var skelfilegt þessa nótt, það er enn skelfilegt og verður áfram um hríð ef Alþingi Íslendinga rekur þann rýting í bak þjóðarinnar að samþykkja það frumvarp til fjárlaga fyrir árið 2017 sem nú liggur fyrir. Það er með ólíkindum að sá möguleiki sé fyrir hendi nokkrum vikum eftir að kosningabaráttu lauk þar sem allir flokkar hétu því að mikið yrði lagt í endurreisn heilbrigðiskerfisins ef þeir kæmust til valda. En hann er klárlega fyrir hendi, sá möguleiki. Það hefur aldrei verið ljósara en nú vegna þess að Alþingi er með sinn kanarífugl í námugöngunum sem sýnir okkur þegar loftið er orðið mettað af skít. Sá kanarífugl er Ásmundir Friðriksson, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, í Suðurlandskjördæmi sem heldur því fram að stjórnendur Landspítalans leggi sjúklinga á ganga og í skúmaskot til þess að skemmta myndavélum og blaðamönnum. Hann stendur greinilega í þeirri trú að það sé fátt sem læknar spítalans skirrist við að leggja á lasið og meitt fólk til þess að blekkja þjóðina til samúðar með heilbrigðiskerfinu. Í hans huga er nægt pláss á Spítalanum. Hver veit nema hann sjái eitthvað sem stjórnendur Spítalans gera ekki, til dæmis tækifærið sem kústaskápurinn á tengiganginum býður upp á. Það er nefnilega þannig mál með vexti að þótt ekki sé hægt að koma þar fyrir sjúkrarúmum má setja upp slá í um það bil tveggja metra hæð og hengja á hana sjúklinga á herðatrjám. Þessi ráðstöfun myndi henta einkar vel þeim meðvitundarlausu af því að þeim er oftast alveg sama hvar þeim er komið fyrir til skamms tíma. Ásmundur gæti meira að segja gengið fram fyrir skjöldu og boðist til þess að láta hengja sig þar upp yfir helgi til þess prófa kerfið. Sá möguleiki er fyrir hendi að þegar hann kæmi út úr skápnum að lokinni helginni myndi hann loksins gera sér grein fyrir því að hans framlag til umræðunnar er best, skýrast og skynsamlegast þegar hann þegir þunnu hljóði, mannvits-brekkan. En Ásmundur er harla lítill partur af vandanum. Hans orð eru bara bergmál af því sem er sagt út um allt á Alþingi Íslendinga. Fyrir kosningar sögðu frambjóðendur upp til hópa að þeir væru sammála þeirri skoðun meiri hluta þjóðarinnar að heilbrigðiskerfið væri laskað og þarfnaðist myndarlegrar endurreisnar. Nú virðist meiri hluti þeirra sem hlutu kosningu vera kominn á þá skoðun að þjóðin sé að ýkja vandann. Hvað eigum við eiginlega að gera við þetta fólk sem er greinilega ekki lengur fulltrúar fólksins sem kaus það?Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alþingi Kári Stefánsson Mest lesið Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Mikilvægi aukinnar verndunar hafsvæða og leiðrétting Hrönn Egilsdóttir Skoðun Farsæl framfaraskref á Sólheimum Sigurjón Örn Þórsson Skoðun Austurland – þrælanýlenda Íslands Björn Ármann Ólafsson Skoðun Af Millet-úlpum og öldrunarmálum Þröstur V. Söring Skoðun Atvinnustefna er alvöru mál Jóhannes Þór Skúlason Skoðun „Words are wind“ Ingólfur Hermannsson Skoðun 1984 og Hunger Games á sama sviðinu Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Charlie og sjúkleikaverksmiðjan Guðjón Eggert Agnarsson Skoðun Ert þú meðalmaðurinn? Jóhann Óskar Jóhannsson Skoðun Skoðun Skoðun Farsæl framfaraskref á Sólheimum Sigurjón Örn Þórsson skrifar Skoðun Austurland – þrælanýlenda Íslands Björn Ármann Ólafsson skrifar Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar Skoðun Atvinnustefna er alvöru mál Jóhannes Þór Skúlason skrifar Skoðun 1984 og Hunger Games á sama sviðinu Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Mikilvægi aukinnar verndunar hafsvæða og leiðrétting Hrönn Egilsdóttir skrifar Skoðun Betri leið til einföldunar regluverks Pétur Halldórsson skrifar Skoðun Af Millet-úlpum og öldrunarmálum Þröstur V. Söring skrifar Skoðun Charlie og sjúkleikaverksmiðjan Guðjón Eggert Agnarsson skrifar Skoðun Nú þarf bæði sleggju og vélsög Trausti Hjálmarsson,Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Nútímaviðskipti og lögin sem gleymdist að uppfæra Fróði Steingrímsson skrifar Skoðun Sjálfsvíg eru ekki óumflýjanleg Sigurþóra Bergsdóttir skrifar Skoðun „Words are wind“ Ingólfur Hermannsson skrifar Skoðun Ert þú meðalmaðurinn? Jóhann Óskar Jóhannsson skrifar Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Flumbrugangur í framhaldsskólum Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Miðbær Selfoss vekur ánægju Bragi Bjarnason skrifar Skoðun PCOS: Er ódýrara að halda heilsu eða meðhöndla veikindi? Elísa Ósk Línadóttir skrifar Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar Skoðun Be Kind - ekki kind Aðalheiður Mjöll Þórarinsdóttir ,Perla Magnúsdóttir skrifar Skoðun Illa verndaðir Íslendingar Sighvatur Björgvinsson skrifar Skoðun Viðreisn afhjúpar sig endanlega Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Heimalestur – gæðastund en ekki grátur og gnístan tanna Svava Þ. Hjaltalín skrifar Skoðun Frelsi til sölu Erling Kári Freysson skrifar Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar Skoðun Móðir í Breiðholti hjólar 5.000 kílómetra Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Viðreisn lætur verkin tala Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Sterkara framhaldsskólakerfi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar Sjá meira
Þegar ég var kandídat á taugalækningadeild Landspítalans var kústaskápur á ganginum sem tengdi A- og B-ganga lyflækningadeildar við hvelfingu þar sem voru fjórar dyr, einar þeirra veittu aðgang að taugalækningadeildinni þar sem ég vann. Auk kústa hýsti skápurinn fötur og tuskur og einhvers konar sápubrúsa. Dyrnar inn í skápinn voru myndarlegar eins og þær ætluðu að veita manni aðgang að stórum sal og hurðin fyrir þeim rammgerð að sama skapi. Hinum megin við þær var hins vegar bara eins og hálfs metra djúpur skápur. Einu sinni þegar ég var á vakt dó sjúklingur sem ég tók þátt í að annast og ég ráfaði inn í skápinn, lokaði dyrunum og settist á gólfið í niðamyrkri og dvaldi þar um hríð, rembdist við að bæla angistina og ná áttum. Það var ekki fyrr en mörgum árum síðar að ég gerði mér grein fyrir því að í myrkrinu skápsins var ég ekki bara að sækjast eftir fjarveru ljóss heldur líka þeirri huggun sem fæst við að myrkrið vefji sig utan um öll skynfæri. Þetta var líklega tilraun til þess að reka eina angist út með annarri eða kannski tveimur öðrum, vegna þess að auk myrkfælninnar þjáðist ég af töluverðri innilokunarkennd. Þegar ég gekk um þennan tengigang nú í haust um miðja nótt, í töluverðri pínu, í þetta skiptið vegna þess að hún systir mín var illa lasin og hafði verið flutt á gjörgæslu, þá sýndist mér að kústaskápurinn góði væri þar enn þá. Ég ákvað að best væri að hörfa aftur inn í hann í leit að huggun en áður en ég gat tekið í hurðarhúninn hringdi farsíminn. Það var systurdóttir mín að segja mér að læknir á gjörgæslunni ætlaði að flytja móður hennar yfir á gjörgæsluna í Fossvogi vegna þess að sú við Hringbraut væri ekki nægilega vel mönnuð til þess að sinna henni. Ég rauk upp á aðra hæð og inn á gjörgæsluna til þess að lesa yfir hausamótunum á lánlausum lækni. Það er nefnilega þannig að ef sjúklingur þarf raunverulega á gjörgæsluvist að halda er óskynsamlegt að flytja hann milli herbergja og brot á mikilvægu prinsippi að reyna að ferja hann milli húsa, prinsippinu að gera allt sem hægt er til þess að bjarga lífi sem er í bráðri hættu. Gjörgæslulæknirinn sagði að hann yrði einfaldlega að taka þessa áhættu vegna þess að ástandið á Spítalanum væri svo slæmt. Þegar ég benti honum á að hann ætlaði að taka áhættu með líf systur minnar svaraði hann því til að hann gerði sér grein fyrir því. Það sjúkrahús þar sem gjörgæslulæknir sér sig knúinn til þess að vísa út í regnvota haustnóttina sjúklingi með blóðþrýsting sem hefur fallið niður úr öllu valdi, er hættur að mynda þvag og er með skerta meðvitund, er í algjöru rusli og ætti ekki að hafa starfsleyfi að óbreyttu ástandi, nema af þeirri ástæðu einni að það er enginn annar slíkur á Íslandi. Ástandið á Spítalanum var skelfilegt þessa nótt, það er enn skelfilegt og verður áfram um hríð ef Alþingi Íslendinga rekur þann rýting í bak þjóðarinnar að samþykkja það frumvarp til fjárlaga fyrir árið 2017 sem nú liggur fyrir. Það er með ólíkindum að sá möguleiki sé fyrir hendi nokkrum vikum eftir að kosningabaráttu lauk þar sem allir flokkar hétu því að mikið yrði lagt í endurreisn heilbrigðiskerfisins ef þeir kæmust til valda. En hann er klárlega fyrir hendi, sá möguleiki. Það hefur aldrei verið ljósara en nú vegna þess að Alþingi er með sinn kanarífugl í námugöngunum sem sýnir okkur þegar loftið er orðið mettað af skít. Sá kanarífugl er Ásmundir Friðriksson, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, í Suðurlandskjördæmi sem heldur því fram að stjórnendur Landspítalans leggi sjúklinga á ganga og í skúmaskot til þess að skemmta myndavélum og blaðamönnum. Hann stendur greinilega í þeirri trú að það sé fátt sem læknar spítalans skirrist við að leggja á lasið og meitt fólk til þess að blekkja þjóðina til samúðar með heilbrigðiskerfinu. Í hans huga er nægt pláss á Spítalanum. Hver veit nema hann sjái eitthvað sem stjórnendur Spítalans gera ekki, til dæmis tækifærið sem kústaskápurinn á tengiganginum býður upp á. Það er nefnilega þannig mál með vexti að þótt ekki sé hægt að koma þar fyrir sjúkrarúmum má setja upp slá í um það bil tveggja metra hæð og hengja á hana sjúklinga á herðatrjám. Þessi ráðstöfun myndi henta einkar vel þeim meðvitundarlausu af því að þeim er oftast alveg sama hvar þeim er komið fyrir til skamms tíma. Ásmundur gæti meira að segja gengið fram fyrir skjöldu og boðist til þess að láta hengja sig þar upp yfir helgi til þess prófa kerfið. Sá möguleiki er fyrir hendi að þegar hann kæmi út úr skápnum að lokinni helginni myndi hann loksins gera sér grein fyrir því að hans framlag til umræðunnar er best, skýrast og skynsamlegast þegar hann þegir þunnu hljóði, mannvits-brekkan. En Ásmundur er harla lítill partur af vandanum. Hans orð eru bara bergmál af því sem er sagt út um allt á Alþingi Íslendinga. Fyrir kosningar sögðu frambjóðendur upp til hópa að þeir væru sammála þeirri skoðun meiri hluta þjóðarinnar að heilbrigðiskerfið væri laskað og þarfnaðist myndarlegrar endurreisnar. Nú virðist meiri hluti þeirra sem hlutu kosningu vera kominn á þá skoðun að þjóðin sé að ýkja vandann. Hvað eigum við eiginlega að gera við þetta fólk sem er greinilega ekki lengur fulltrúar fólksins sem kaus það?Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar
Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar
Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar
Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar
Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun