Eftir að verkfallið var skollið á klukkan tíu í morgun gengu margir starfsmanna hótelanna fylktu liði frá vinnustöðum sínum í verkfallsmiðstöð Eflingar í Gamla bíói sem varð fljótlega fullt af fólki.
Þar gat það fyllt út umsóknir um greiðslu úr vinnudeilusjóði og hlýtt á upplýsingaræður á fjölmörgum tungumálum. Sumir komu einnig um langan veg til að sýna stuðning sinn eins og Hifumi Okunuki formaður verkalýðsfélagsins Tozen í Tokyo.
„Þetta er ótrúlega stórt verkfall á Íslandi. Okkur fannst mjög mikilvægt að mæta hingað til að fylgjast með þessum aðgerðum,“ sagði Okunuki.
En spennan tók að magnast þegar Sólveig Anna Jónsdóttir formaður Eflingar mætti í verkfallsmiðstöðuna með starfskonum á Nordika hótelinu.
Hvernig er nú stemmingin á fyrsta klukkutímanum?
„Stemmingin er mjög góð. Við erum búin að labba alla leið frá Hilton Nordika í þessum frábæra hópi kvenna. Við erum bara mjög glaðar og ánægðar. Hér er bara mikið af brosandi og glöðum konum. Það eru kannski líka skilaboð til íslensks samfélags. Að láglaunakonur á Íslandi hafa tilfinningar og gleðjast yfir því þegar þær fá tækifæri til að sýna samfélaginu mikilvægi sitt,“ sagði Sólveig Anna.
Efling hafi fengið fregnir af meintum verkfallsbrotum.
„Svo höfum við líka fengið fregnir af því að það væri einhvers konar hræðsluáróður í gangi. Sem er náttúrlega ömurlegt.“
Ítrekaði rétt verkafólks í samfélaginu
Formaðurinn steig síðan á svið í Gamla bíói og ávarpaði félaga sína á ensku, enda er meirihluti félaga í Eflingu af erlendu bergi brotin.„Þessi dagur snýst um að við eigum allan rétt, alveg sama rétt og ríki maðurinn á því að fá að vera til í þessu samfélagi sem frjálsar manneskjur,“ sagði hún meðal annars í ávarpi sínu.
Frá Gamla bíói hélt fylking baráttuglaðra kvenna og karla, fulltrúar þeirra sjö hundruð starfsmanna allra helstu hótelanna á höfuðborgarsvæðinu niður á Lækjartorg, veifandi fánum og borðum og spjöldum með slagorðum eins og „Hótelin eru í okkar höndum.“ Og þótt gustaði nokkuð um mótmælendur var hiti í fólki undir ræðuhöldum bæði íslenskra og erlendra ræðumanna.
Katrín, við erum enn að bíða
Elísabet Jökulsdóttir rithöfundur ræddi meðal annars fátæktina sem falin hafi verið með skömm.„Af hverju er láglaunastefnan kölluð öfbeldi? Á bara að kalla allt ofbeldi? Er nú allt orðið ofbeldi? Má maður ekkert lengur? Það er ofbeldi þegar ríkt fólk sem hefur allt í hendi sér; peningaöfl, fjölmiðla, menningarstefnu, kvótakerfi, skattaparadísir, vopnaflutninga, flóttamannastefnu og hver stjórnar verðinu á vændi á vændi og eiturlyfjum? Og hver á 17. júní? Víkingasveitin,“ sagði Elísabet.
Sophia Silovic er trúnaðarkona og þerna á einu hótelanna og sendi atvinnurekendum ákúru með von um að þeir upplifðu hvernig störf þerna eru þegar þeir gengju í störf þeirra í dag.
„Við værum ekki hér í dag nema vegan þess að við höfum verið særð. Ég vona, ég vona innilega, að stjórnenedur og eigendur þeirra hótela sem við gengum út af í dag svitni mikið eins og við gerum á hverjum degi. Ég vona að þeir séu ringlaðir að reyna að leysa úr þeim flækjum sem þeir hafa valdið sjálfum sér,“ sagði Silovic.
Rúnar Björn Herrera formaður NPA, notendastýrðrar persónulegrar aðstoðar, minntist orða Katrínar Jakobsdóttur á þingi þegar hún var í stjórnarandstöðu. Þá hafi hún sagt að það ætti ekki að láta fátækt fólk bíða eftir leiðréttingu sinna mála.
„Þegar lágtekjufólk og lífeyrisþegar eru beðin að bíða eftir réttlætinu þá er verið að neita þeim um réttlætið. Nú vona ég að forsætisráðherrann vilji einnig gera þessi orð að sínum. Við erum alla vega enn að bíða,“ sagði Rúnar Björn.
Sólveig Anna sló svo botninn í ræðuhöld á útifundinum.
„Staðan er að breytast. Nú munum við ekki líða þetta ástand lengur. Við munum ekki líða að þeir ríku haldi áfram að safna auði frá störfum okkar,“ sagði formaður Eflingar.
