Sambandsráðgjafinn og andlegi vinur minn Covid 19 Friðrik Agni Árnason skrifar 8. apríl 2020 08:00 Ath. að þetta er ekki skrifað til að draga úr alvarleika sjúkdómsins Covid 19 eða gera lítið úr þeim veikindum sem smitaðir einstaklingar upplifa. Þetta er skrifað út frá minni persónulegu reynslu af núverandi aðstæðum og er ætlað að vera upplífgandi fyrir þá sem enn geta hugsað jákvætt. Ég veit að veira getur ekki bjargað sambandi eða bundið mig niður við jörðina eða bjargað mér frá Kulnun… Eða getur hún það kannski bara samt? Veirufaraldur hefur valdið því að fólk er ýmist mikið heima fyrir með sínum allra nánustu, í sóttkví nú eða hreinlega í einangrun ef það smitast. Fólk er allavega ekki mikið utanlands nema það eigi brýnt erindi að sækja þar eða er búsett þar. Við erum heima. Þessi heimavist getur hugsanlega splundrað samböndum sem voru viðkvæm fyrir eða gefið þeim einhverja nánd sem þau vantaði. Í einhverjum tilfellum gæti verið að foreldrar kynnist barninu sínu sem þeim fannst þeir vera búnir að missa tengsl við betur. Aðrir missa vitið við að reyna kljást við sína innri djöfla. Eitt er víst að með takmörkuðum félagslegum samkomum í opinberum og almennum rýmum þá erum við núna þvinguð til baka í okkar innsta kjarna, bókstaflega. Hér hljóta samt að vera tækifæri líka. Mín persónulega reynsla af Covid 19 hingað til er þessi: Almennt séð er ég týpan sem er alltaf að og ég hef skrifað um það áður mjög opinskátt hvernig ég fann fyrir einkennum Kulnunar. Ég ætla ekki að verða henni að bráð og er meðvitaður um það þegar ég er kominn í yfirsnúning. En staðan í dag er ótrúlega andstæðukennd. Það togast á í báðar áttir, allavega hjá mér. Ég er annarsvegar mun slakari og tengdari makanum mínum en á sama tíma með samviskubit yfir að vera ekki að gera nægilega mikið. Þetta ástand reynir einnig á skapandi geirann og þeir sem tilheyra honum standa í ströngu nú í að vera með sniðugar lausnir í miðlun menningar- og afþreyingarefnis. Ég finn ákveðna pressu í þessu samhengi og fyllist eiginlega smá kvíða samtímis því um leið og ég fæ eina hugmynd þá fæ ég aðra og á sama tíma hef ég enga orku til að fylgja hugmyndunum eftir akkúrat núna. Svo minni ég sjálfan mig á: Þú ert líka í starfi - hver er að setja pressuna á að þú VERÐIR að gera svona mikið annað? Er fólk að bíða með öndina í hálsinum eftir einhverju frá þér? Svarið er auðvitað bara að ég er með svipuna á sjálfum mér og þessi hugsun er orsökin af því að ég fann fyrir Kulnun fyrir einhverjum mánuðum. Það er enginn að skipa öðrum að vera gera 100 hluti í einu. Það sem gerir þennan heimavistartíma að svona góðu verkfæri gegn Kulnuninni er að það er eins og það hafi hægst á öllu hér heima fyrir og í samfélaginu sem hálfpartinn þvingar mig til að setjast bara niður og segja sjálfum mér: Það er tími og svigrúm fyrir allt. Það er nóg að bara vera núna. Gera bara það sem ég finn að ég hef orku í og löngun til. Það er ekkert sem ég ÞARF að gera nema þá hluti sem ég bókstaflega ÞARF að gera. Allt annað eru hugmyndir sem munu fá sinn hljómgrunn og framvindu í mínu lífi einhverntímann ef því var ætlað að verða að einhverju. Ég og maðurinn minn höfum báðir fært vinnustöðvar okkar heim í kotið vegna samkomubannsins. Við erum einir af þeim sem hafa þau forréttindi í rauninni að geta það - það er nú alls ekki sjálfgefið. Við höldum í ákveðið daglegt mynstur svo að við dettum ekki í þá gryfju að sofa lengur og slæpast. Við teygjum sameiginlega morgunstund lengur en vanalega á virkum dögum. Þetta er stund sem við hingað til fáum einungis um helgar og ekki einu sinni hverja helgi. Svo fer ég í annan hluta heimilisins og loka að mér - þá er ég mættur á skrifstofuna. Við hittumst í hádeginu og borðum saman og förum út að ganga. Eftir það heldur vinnan áfram þangað til síðdegis þegar við stundum heimaræktina saman. Þessi mikla samvera eykur nánd og nándin minnir okkur á ástina hvor fyrir öðrum og þessi áminning leiðir líka af sér reglulegra kynlíf. Að sjálfsögðu búum við við þannig aðstæður að þetta er allt saman mögulegt þar sem við erum jú, barnlausir. Þess vegna verðum við líka að nýta aðstæðurnar og tækifærið sem nú hefur skapast. Það hafa verið erfiðir tímar í okkar hjónabandi og það er orðið deginum ljósara að margt af erfiðleikunum sem við áttum stafaði af samskipta- og samveruleysi. Nú þegar heilu sólarhringarnir snúast í kringum bara okkur eina er engin undankomuleið. En ég geri mér fullkomlega grein fyrir því að ef vandamálin eru alvarlegri eða annars eðlis að þá er ekki nóg og kannski bara alls ekki gott fyrir sambandið að eyða svona miklum tíma saman. Hins vegar gæti heimavistin reynst sem ráðgjöf og/eða uppgjör fyrir sambönd sem voru í þann mund að renna sitt skeið hvort sem var. Í samverunni og félagslegu lægðinni má nefnilega líka gera upp samskiptin í ró og næði. Kannski vantaði þögnina í daglega amstrinu til að virkilega tala saman og skilja af hverju sambandið var ekki að ganga lengur? Meiningin mín er sú að þessi mikla „þvingaða” samvera getur leitt af sér einhverskonar frelsun og sátt sama í hvaða formi. Ég segi þess vegna að faraldurinn hafi í farteskinu sínu allskonar áminningar fyrir okkur. Áminningu um ástina, áminningu um að anda, áminningu um hve mikilvægt það er að veita hvert öðru athygli og eiga samskipti hvert við annað. Með öllum áskorunum koma lausnir og það er okkar áskorun núna að vera skapandi í hugsun. Hvort sem það er í starfi eða í persónulega lífinu. Kórónaveiran hefur því að ákveðnu leyti reynst vera sambandsráðgjafi fyrir mig og andlegur vinur sem minnir mig á að ég má horfa á Netflix heilt kvöld og ég má vera eirðarlaus, orkulaus og bara vera heima hjá mér að dunda mér. Því þarf ekki alltaf að fylgja einhver framkvæmd eða útkoma heldur bara verið fyrir mig að njóta. Það þarf ekki alltaf að vera HUGSUN - HUGMYND - FRAMKVÆMD eins og gæti verið slógan einhverrar auglýsingastofu. Við mannfólk erum ekki fyrirtæki eða vél. Það má líka bara vera HUGSUN - HUGMYND - MELTA / NJÓTA / SJÁ TIL. Hvað er það versta sem gæti gerst? Höfundur er fjöllistamaður, skemmtikraftur og veislustjóri. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Friðrik Agni Árnason Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Áherslur ráðherra skipta máli Heimir Örn Árnason Skoðun Líf án ótta og gjöfin í andlegri vakningu Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Er krónan að valda átökum á milli kynslóða? Guðmundur Ragnarsson skrifar Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Þetta er ekki allt að koma með fjárlagafrumvarpinu Eyjólfur Ármannsson skrifar Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa skrifar Skoðun Viðskiptaþvinganir gegn Ísrael Steinunn Þóra Árnadóttir skrifar Skoðun Áherslur ráðherra skipta máli Heimir Örn Árnason skrifar Skoðun Snúum hjólunum áfram Andrés Ingi Jónsson skrifar Skoðun Búðu til pláss – fyrir öll börn Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson skrifar Skoðun Líf án ótta og gjöfin í andlegri vakningu Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Kenningar úr gildi svo að kirkjan þarf að komast á annað stig Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Dansaðu vindur Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir skrifar Skoðun Um vaxtahækkanir og verð á hveiti Haukur Skúlason skrifar Skoðun Öryggi byggir á mönnun og launum Jórunn Frímannsdóttir skrifar Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar Skoðun Mammon hefur náð lífeyrissjóðum á sitt band Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Forgangsorkan verður ekki skert Tinna Traustadóttir skrifar Skoðun Umhyggja - hvað er það? Árný Ingvarsdóttir skrifar Skoðun „Við höfðum öll rangt fyrir okkur“ Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar Skoðun Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Íþróttahreyfingin og gerviverktaka Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Tölum um tilfinningar Amanda Ásdís Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Óttinn við íslensku rafkrónuna Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Áskorun til Sjúkratrygginga Íslands – hugsum í lausnum Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Afnemum launamisrétti Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Sjá meira
Ath. að þetta er ekki skrifað til að draga úr alvarleika sjúkdómsins Covid 19 eða gera lítið úr þeim veikindum sem smitaðir einstaklingar upplifa. Þetta er skrifað út frá minni persónulegu reynslu af núverandi aðstæðum og er ætlað að vera upplífgandi fyrir þá sem enn geta hugsað jákvætt. Ég veit að veira getur ekki bjargað sambandi eða bundið mig niður við jörðina eða bjargað mér frá Kulnun… Eða getur hún það kannski bara samt? Veirufaraldur hefur valdið því að fólk er ýmist mikið heima fyrir með sínum allra nánustu, í sóttkví nú eða hreinlega í einangrun ef það smitast. Fólk er allavega ekki mikið utanlands nema það eigi brýnt erindi að sækja þar eða er búsett þar. Við erum heima. Þessi heimavist getur hugsanlega splundrað samböndum sem voru viðkvæm fyrir eða gefið þeim einhverja nánd sem þau vantaði. Í einhverjum tilfellum gæti verið að foreldrar kynnist barninu sínu sem þeim fannst þeir vera búnir að missa tengsl við betur. Aðrir missa vitið við að reyna kljást við sína innri djöfla. Eitt er víst að með takmörkuðum félagslegum samkomum í opinberum og almennum rýmum þá erum við núna þvinguð til baka í okkar innsta kjarna, bókstaflega. Hér hljóta samt að vera tækifæri líka. Mín persónulega reynsla af Covid 19 hingað til er þessi: Almennt séð er ég týpan sem er alltaf að og ég hef skrifað um það áður mjög opinskátt hvernig ég fann fyrir einkennum Kulnunar. Ég ætla ekki að verða henni að bráð og er meðvitaður um það þegar ég er kominn í yfirsnúning. En staðan í dag er ótrúlega andstæðukennd. Það togast á í báðar áttir, allavega hjá mér. Ég er annarsvegar mun slakari og tengdari makanum mínum en á sama tíma með samviskubit yfir að vera ekki að gera nægilega mikið. Þetta ástand reynir einnig á skapandi geirann og þeir sem tilheyra honum standa í ströngu nú í að vera með sniðugar lausnir í miðlun menningar- og afþreyingarefnis. Ég finn ákveðna pressu í þessu samhengi og fyllist eiginlega smá kvíða samtímis því um leið og ég fæ eina hugmynd þá fæ ég aðra og á sama tíma hef ég enga orku til að fylgja hugmyndunum eftir akkúrat núna. Svo minni ég sjálfan mig á: Þú ert líka í starfi - hver er að setja pressuna á að þú VERÐIR að gera svona mikið annað? Er fólk að bíða með öndina í hálsinum eftir einhverju frá þér? Svarið er auðvitað bara að ég er með svipuna á sjálfum mér og þessi hugsun er orsökin af því að ég fann fyrir Kulnun fyrir einhverjum mánuðum. Það er enginn að skipa öðrum að vera gera 100 hluti í einu. Það sem gerir þennan heimavistartíma að svona góðu verkfæri gegn Kulnuninni er að það er eins og það hafi hægst á öllu hér heima fyrir og í samfélaginu sem hálfpartinn þvingar mig til að setjast bara niður og segja sjálfum mér: Það er tími og svigrúm fyrir allt. Það er nóg að bara vera núna. Gera bara það sem ég finn að ég hef orku í og löngun til. Það er ekkert sem ég ÞARF að gera nema þá hluti sem ég bókstaflega ÞARF að gera. Allt annað eru hugmyndir sem munu fá sinn hljómgrunn og framvindu í mínu lífi einhverntímann ef því var ætlað að verða að einhverju. Ég og maðurinn minn höfum báðir fært vinnustöðvar okkar heim í kotið vegna samkomubannsins. Við erum einir af þeim sem hafa þau forréttindi í rauninni að geta það - það er nú alls ekki sjálfgefið. Við höldum í ákveðið daglegt mynstur svo að við dettum ekki í þá gryfju að sofa lengur og slæpast. Við teygjum sameiginlega morgunstund lengur en vanalega á virkum dögum. Þetta er stund sem við hingað til fáum einungis um helgar og ekki einu sinni hverja helgi. Svo fer ég í annan hluta heimilisins og loka að mér - þá er ég mættur á skrifstofuna. Við hittumst í hádeginu og borðum saman og förum út að ganga. Eftir það heldur vinnan áfram þangað til síðdegis þegar við stundum heimaræktina saman. Þessi mikla samvera eykur nánd og nándin minnir okkur á ástina hvor fyrir öðrum og þessi áminning leiðir líka af sér reglulegra kynlíf. Að sjálfsögðu búum við við þannig aðstæður að þetta er allt saman mögulegt þar sem við erum jú, barnlausir. Þess vegna verðum við líka að nýta aðstæðurnar og tækifærið sem nú hefur skapast. Það hafa verið erfiðir tímar í okkar hjónabandi og það er orðið deginum ljósara að margt af erfiðleikunum sem við áttum stafaði af samskipta- og samveruleysi. Nú þegar heilu sólarhringarnir snúast í kringum bara okkur eina er engin undankomuleið. En ég geri mér fullkomlega grein fyrir því að ef vandamálin eru alvarlegri eða annars eðlis að þá er ekki nóg og kannski bara alls ekki gott fyrir sambandið að eyða svona miklum tíma saman. Hins vegar gæti heimavistin reynst sem ráðgjöf og/eða uppgjör fyrir sambönd sem voru í þann mund að renna sitt skeið hvort sem var. Í samverunni og félagslegu lægðinni má nefnilega líka gera upp samskiptin í ró og næði. Kannski vantaði þögnina í daglega amstrinu til að virkilega tala saman og skilja af hverju sambandið var ekki að ganga lengur? Meiningin mín er sú að þessi mikla „þvingaða” samvera getur leitt af sér einhverskonar frelsun og sátt sama í hvaða formi. Ég segi þess vegna að faraldurinn hafi í farteskinu sínu allskonar áminningar fyrir okkur. Áminningu um ástina, áminningu um að anda, áminningu um hve mikilvægt það er að veita hvert öðru athygli og eiga samskipti hvert við annað. Með öllum áskorunum koma lausnir og það er okkar áskorun núna að vera skapandi í hugsun. Hvort sem það er í starfi eða í persónulega lífinu. Kórónaveiran hefur því að ákveðnu leyti reynst vera sambandsráðgjafi fyrir mig og andlegur vinur sem minnir mig á að ég má horfa á Netflix heilt kvöld og ég má vera eirðarlaus, orkulaus og bara vera heima hjá mér að dunda mér. Því þarf ekki alltaf að fylgja einhver framkvæmd eða útkoma heldur bara verið fyrir mig að njóta. Það þarf ekki alltaf að vera HUGSUN - HUGMYND - FRAMKVÆMD eins og gæti verið slógan einhverrar auglýsingastofu. Við mannfólk erum ekki fyrirtæki eða vél. Það má líka bara vera HUGSUN - HUGMYND - MELTA / NJÓTA / SJÁ TIL. Hvað er það versta sem gæti gerst? Höfundur er fjöllistamaður, skemmtikraftur og veislustjóri.
Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar
Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun