Beðið eftir réttlæti Helga Vala Helgadóttir skrifar 28. júní 2022 13:01 Þann 1. febrúar 2009, á miðju kjörtímabili, tók ný ríkisstjórn Samfylkingar og VG við stjórnartaumunum á Íslandi. Ástæður stjórnarskiptana eru flestum minnisstæðar; Ísland var nær gjaldþrota vegna ákvarðana sem Framsóknarflokkurinn og Sjálfstæðisflokkurinn tóku á árunum 1999 til 2003 þegar helmingaskipti ríkiseigna áttu sér stað. Aðilar tengdir þessum tveimur stjórnmálaflokkum högnuðust gríðarlega þegar ríkisfyrirtæki voru seld í misgagnsæjum söluferlum. Bankarnir tveir Landsbankinn og Búnaðarbankinn tróna svo á toppnum þegar meta á spilltustu aðgerðir stjórnmálaafla á Íslandi fyrr og síðar eins og lesa má um í rannsóknarskýrslu Alþingis um bankahrunið. Skýrslu, sem vert er að rýna í með jöfnu millibili. Í upphafi árs 2009 var ríkissjóður tómur, hallinn gríðarlegur og lánshæfi ríkissjóðs í sögulegum botni. Í ofanálag hafði herská hugmyndafræði í bland við dramb seðlabankastjóra kallað yfir okkur ýkt og að mörgu leyti ósanngjörn viðbrögð margra vinaþjóða. Við þessar aðstæður tók ný félagshyggjustjórn við. Víða í löndunum í kringum okkur var niðurskurðarhnífnum óspart beitt með alvarlegum afleiðingum fyrir millistétt og þau sem höllustum fæti stóðu í samfélögunum. Ríkisstjórn Íslands var þröngur stakkur sniðinn en tókst með ákveðnu þrekvirki að koma þjóðinni í gegnum erfiðustu krísu lýðveldistímans á þeim fjórum árum sem hún var við völd. Farin var leið skattahækkana í bland við niðurskurð, en allt gert til að verja viðkvæmustu hópana, draga úr atvinnuleysi og stöðnun samfélagsins. Þetta var gert þrátt fyrir hreint ótrúlega ómerkilega stjórnarandstöðu sem samanstóð af brennuvörgunum sem kunnu ekki að skammast sín og hugsuðu um það eitt að komast aftur til valda. Kröfðust jafnvel afhendingar lyklanna í miðju slökkvistarfi þrátt fyrir augljósa vangetu til slíks verks. Allt var gert til að lágmarka skerðingar hjá þeim hópum sem reiða sig á almannatryggingar. Halli ríkissjóðs var talinn í hundruðum milljarða á þessum tíma og lánshæfi skilyrt við raunhæfar áætlanir stjórnvalda. Það sem var á hreinu um leið og gripið var til þeirra aðgerða að skerða lífeyri var að þær áttu að vera tímabundnar rétt á meðan ríkissjóður kæmist fyrir vind. Vorið 2013 var kosið og ríkisstjórn gömlu einkavæðingarflokkanna tók við. Lofað var í stjórnarsáttmála að afnema þessar tímabundnu skerðingar en nú níu árum og fimm ríkisstjórnum síðar hefur ekkert gerst. Tölurnar sýna svart á hvítu að kjaragliðnun er viðvarandi milli þeirra sem fá tekjur sínar frá almannatryggjum og annarra. Bilið milli lífeyris og lágmarkslauna breikkar sífellt. Viðbrögð núverandi ríkisstjórnar, þeirrar fimmtu frá 2013, hefur nú tekið af allan vafa um það hvað hún ætlar að gera varðandi kjör öryrkja og ellilífeyrisþega á kjörtímabilinu, aftur á að skipa starfshóp. Starfshópur sem á að skila af sér niðurstöðum eftir tvö ár! Mánuði fyrir kosningar haustið 2017 sagði Katrín Jakobsdóttir í umræðum um stefnuræðu Bjarna Benediktssonar þáverandi forsætisráðherra: „Stjórnvöld eiga ekki að biðja fátækt fólk á Íslandi að bíða eftir réttlætinu.“ Það eru fimm ár liðin og Katrín hefur verið forsætisráðherra frá því í nóvember sama ár. Starfshópurinn er skipaður núna og á að skila af sér eftir tvö ár. Fátækt fólk verður þá búið að bíða í sjö ár! Höfum það í huga sem Katrín sagði við sama tækifæri: „Það er pólitískt val, pólitísk ákvörðun.“ Sjálf hef ég ítrekað bent á það í ræðu og riti að það er ekki náttúrulögmál að fólk búi hér við sárafátækt heldur einmitt pólitísk ákvörðun ríkisstjórna Katrínar Jakobsdóttur. Samfylkingin hefur ítrekað lagt það til frá 2013 að hlutur þeirra tekju- og eignaminnstu í landinu yrði leiðréttur. Samfélagið var á gríðarlegri siglingu allt til vorsins 2020 þegar Covid skall á en viðbrögð stjórnvalda fyrir Covid snerust ekki um að bæta kjör þessa hóps. Aðgerðir í Covid voru heldur ekki þeim fátækustu í vil. Skattar hafa markvisst verið lækkaðir á þá ríkustu í samfélaginu og nú þegar verðbólgan er farin á fleygiferð eru það þeir sem minnst hafa á milli handanna sem bera þyngstu byrðarnar. Ákall okkar í Samfylkingunni um tímabundnar aðgerðir til að létta á tekjulægstu hópunum hefur verið mætt af fullkomnu fálæti af hálfu ríkisstjórnarinnar. Þegar svo við bætist að skipaður er starfshópur sem ekki á að bretta upp ermar heldur teygja lopann fram að næstu kosningum þá er áhugaleysið alltumlykjandi. Þegar nýi starfshópurinn, sem svo sannarlega er enginn spretthópur, skilar niðurstöðum sínum verða 11 ár liðin frá því að Framsóknarflokkur og Sjálfstæðisflokkur lofuðu að afnema skerðingarnar og sjö ár frá því að Katrín sagði stjórnvöld ekki eiga að biðja fátækt fólk um að bíða. Við þurfum alvöru breytingar og réttlæti samfara þeim en ekki fleiri skýrslur og engar efndir. Höfundur er þingflokksformaður Samfylkingarinnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Helga Vala Helgadóttir Samfylkingin Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur Alþingi Mest lesið Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun Hvað er markaðsverð á fiski? Sverrir Haraldsson Skoðun Frá, frá, frá. Fúsa liggur á Eiríkur Hjálmarsson Skoðun Á uppgjör frá TR að koma eldri borgurum á óvart? Björn Snæbjörnsson Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas Skoðun Skoðun Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað er markaðsverð á fiski? Sverrir Haraldsson skrifar Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar Skoðun Fæðing Ísraels - Líkum misþyrmt BIrgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas skrifar Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar Skoðun Tíðaheilbrigði er lykilatriði í jafnrétti kynjanna Berit Mueller skrifar Skoðun Þjóðarmorð – frá orðfræðilegu sjónarmiði Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun Þakkir til starfsfólk Janusar Sigrún Ósk Bergmann skrifar Skoðun Mun gervigreindin senda konur heim? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Frá, frá, frá. Fúsa liggur á Eiríkur Hjálmarsson skrifar Skoðun Nokkur orð um stöðuna Dögg Þrastardóttir skrifar Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun #blessmeta – þriðja grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvernig tryggir þú stærstu fjárfestingu lífins? Berglind Halla Elíasdóttir skrifar Skoðun Ritunarramminn - verkfæri fyrir kennara! Katrín Ósk Þráinsdóttir skrifar Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar Skoðun Feluleikur Þorgerðar Katrínar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ráðalaus ráðherra Högni Elfar Gylfason skrifar Skoðun Spólum til baka Snævar Ingi Sveinsson skrifar Skoðun Sögulegur dómur Hæstaréttar – staðfestir sjálfstæði Alþingis Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Að vera fatlaður á Íslandi er full vinna Birna Ösp Traustadóttir skrifar Skoðun Sæluríkið Ísland Einar Helgason skrifar Skoðun Áskorun til Alþingis: Tryggið almannahagsmuni - afnemið samkeppnisundanþágu afurðastöðvanna Benedikt S. Benediktsson,Breki Karlsson,Halla Gunnarsdóttir,Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Stormurinn gegn stóðhryssunni Hallgerður Ljósynja Hauksdóttir skrifar Skoðun Kallið þið þetta fjölbreytni? Hermann Borgar Jakobsson skrifar Sjá meira
Þann 1. febrúar 2009, á miðju kjörtímabili, tók ný ríkisstjórn Samfylkingar og VG við stjórnartaumunum á Íslandi. Ástæður stjórnarskiptana eru flestum minnisstæðar; Ísland var nær gjaldþrota vegna ákvarðana sem Framsóknarflokkurinn og Sjálfstæðisflokkurinn tóku á árunum 1999 til 2003 þegar helmingaskipti ríkiseigna áttu sér stað. Aðilar tengdir þessum tveimur stjórnmálaflokkum högnuðust gríðarlega þegar ríkisfyrirtæki voru seld í misgagnsæjum söluferlum. Bankarnir tveir Landsbankinn og Búnaðarbankinn tróna svo á toppnum þegar meta á spilltustu aðgerðir stjórnmálaafla á Íslandi fyrr og síðar eins og lesa má um í rannsóknarskýrslu Alþingis um bankahrunið. Skýrslu, sem vert er að rýna í með jöfnu millibili. Í upphafi árs 2009 var ríkissjóður tómur, hallinn gríðarlegur og lánshæfi ríkissjóðs í sögulegum botni. Í ofanálag hafði herská hugmyndafræði í bland við dramb seðlabankastjóra kallað yfir okkur ýkt og að mörgu leyti ósanngjörn viðbrögð margra vinaþjóða. Við þessar aðstæður tók ný félagshyggjustjórn við. Víða í löndunum í kringum okkur var niðurskurðarhnífnum óspart beitt með alvarlegum afleiðingum fyrir millistétt og þau sem höllustum fæti stóðu í samfélögunum. Ríkisstjórn Íslands var þröngur stakkur sniðinn en tókst með ákveðnu þrekvirki að koma þjóðinni í gegnum erfiðustu krísu lýðveldistímans á þeim fjórum árum sem hún var við völd. Farin var leið skattahækkana í bland við niðurskurð, en allt gert til að verja viðkvæmustu hópana, draga úr atvinnuleysi og stöðnun samfélagsins. Þetta var gert þrátt fyrir hreint ótrúlega ómerkilega stjórnarandstöðu sem samanstóð af brennuvörgunum sem kunnu ekki að skammast sín og hugsuðu um það eitt að komast aftur til valda. Kröfðust jafnvel afhendingar lyklanna í miðju slökkvistarfi þrátt fyrir augljósa vangetu til slíks verks. Allt var gert til að lágmarka skerðingar hjá þeim hópum sem reiða sig á almannatryggingar. Halli ríkissjóðs var talinn í hundruðum milljarða á þessum tíma og lánshæfi skilyrt við raunhæfar áætlanir stjórnvalda. Það sem var á hreinu um leið og gripið var til þeirra aðgerða að skerða lífeyri var að þær áttu að vera tímabundnar rétt á meðan ríkissjóður kæmist fyrir vind. Vorið 2013 var kosið og ríkisstjórn gömlu einkavæðingarflokkanna tók við. Lofað var í stjórnarsáttmála að afnema þessar tímabundnu skerðingar en nú níu árum og fimm ríkisstjórnum síðar hefur ekkert gerst. Tölurnar sýna svart á hvítu að kjaragliðnun er viðvarandi milli þeirra sem fá tekjur sínar frá almannatryggjum og annarra. Bilið milli lífeyris og lágmarkslauna breikkar sífellt. Viðbrögð núverandi ríkisstjórnar, þeirrar fimmtu frá 2013, hefur nú tekið af allan vafa um það hvað hún ætlar að gera varðandi kjör öryrkja og ellilífeyrisþega á kjörtímabilinu, aftur á að skipa starfshóp. Starfshópur sem á að skila af sér niðurstöðum eftir tvö ár! Mánuði fyrir kosningar haustið 2017 sagði Katrín Jakobsdóttir í umræðum um stefnuræðu Bjarna Benediktssonar þáverandi forsætisráðherra: „Stjórnvöld eiga ekki að biðja fátækt fólk á Íslandi að bíða eftir réttlætinu.“ Það eru fimm ár liðin og Katrín hefur verið forsætisráðherra frá því í nóvember sama ár. Starfshópurinn er skipaður núna og á að skila af sér eftir tvö ár. Fátækt fólk verður þá búið að bíða í sjö ár! Höfum það í huga sem Katrín sagði við sama tækifæri: „Það er pólitískt val, pólitísk ákvörðun.“ Sjálf hef ég ítrekað bent á það í ræðu og riti að það er ekki náttúrulögmál að fólk búi hér við sárafátækt heldur einmitt pólitísk ákvörðun ríkisstjórna Katrínar Jakobsdóttur. Samfylkingin hefur ítrekað lagt það til frá 2013 að hlutur þeirra tekju- og eignaminnstu í landinu yrði leiðréttur. Samfélagið var á gríðarlegri siglingu allt til vorsins 2020 þegar Covid skall á en viðbrögð stjórnvalda fyrir Covid snerust ekki um að bæta kjör þessa hóps. Aðgerðir í Covid voru heldur ekki þeim fátækustu í vil. Skattar hafa markvisst verið lækkaðir á þá ríkustu í samfélaginu og nú þegar verðbólgan er farin á fleygiferð eru það þeir sem minnst hafa á milli handanna sem bera þyngstu byrðarnar. Ákall okkar í Samfylkingunni um tímabundnar aðgerðir til að létta á tekjulægstu hópunum hefur verið mætt af fullkomnu fálæti af hálfu ríkisstjórnarinnar. Þegar svo við bætist að skipaður er starfshópur sem ekki á að bretta upp ermar heldur teygja lopann fram að næstu kosningum þá er áhugaleysið alltumlykjandi. Þegar nýi starfshópurinn, sem svo sannarlega er enginn spretthópur, skilar niðurstöðum sínum verða 11 ár liðin frá því að Framsóknarflokkur og Sjálfstæðisflokkur lofuðu að afnema skerðingarnar og sjö ár frá því að Katrín sagði stjórnvöld ekki eiga að biðja fátækt fólk um að bíða. Við þurfum alvöru breytingar og réttlæti samfara þeim en ekki fleiri skýrslur og engar efndir. Höfundur er þingflokksformaður Samfylkingarinnar.
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun
Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar
Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar
Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar
Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar
Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar
Skoðun Áskorun til Alþingis: Tryggið almannahagsmuni - afnemið samkeppnisundanþágu afurðastöðvanna Benedikt S. Benediktsson,Breki Karlsson,Halla Gunnarsdóttir,Ólafur Stephensen skrifar
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun