Opið bréf til Katrínar Jakobsdóttur Zahra Hussaini skrifar 14. nóvember 2022 17:30 Sæl Katrín Jakobsdóttir, Ég heiti Zahra Hussaini og er 33 ára kona frá Afganistan. Ég hef búið á fjölmörgum stöðum, til að mynda í Íran, Afganistan, Pakistan, Tadjikistan, Þýskalandi og á Íslandi. Ef þú spyrð mig hvað ég hafi verið að gera í þessum löndum eða hvernig ég ferðaðist til þeirra, get ég sagt þér að ástæðan var hvorki frí né skemmtiferð. Ástæðurnar fyrir því að ég og fjölskylda mín þurftum að flytja til þessara landa voru margar; ótti, stríð, kerfisbundin mismunun, óréttlæti, vonleysi, möguleiki á betri menntun og einhverri atvinnu, möguleiki á stöðugleika í lífinu. Ég var ekki einungis innflytjandi og flóttamaður í öðrum löndum, heldur einnig í mínu eigin landi þar sem við þurftum að flýja frá einum stað á annan innan Afganistans. Ég man ekki eftir neinum af vinum mínum úr barnæsku og er ekki í neinu sambandi við þau vegna stöðugra flutninga. Í hvert sinn sem ég byrjaði að mynda vináttusambönd, neyddumst við til að flytja enn á ný. Ég missti af mörgum dýrmætum stundum og fólki í lífi mínu vegna þessa. Þrátt fyrir alla erfiðleikana hélt ég áfram í öll þessi ár að berjast og læra nýja hluti, byggja upp ný sambönd og nýtt líf. Hvert sem ég fór lærði ég tungmálið og kynnti mér menninguna. Þegar fólk gefur mér eitthvað, gef ég alltaf eitthvað til baka líka. Í þarsíðustu viku, þegar ég las fréttirnar um fólkið sem var brottvísað frá Íslandi til Grikklands, varð ég fyrir áfalli. Ég endurupplifði allar þær erfiðu stundir sem ég og fjölskylda mín höfum þurft að ganga í gegnum. Það er jafnhættulegt að vera flóttamaður í landi þar sem þú hefur engin réttindi, ekkert öryggi og engan aðgang að menntun eða heilbrigðisþjónustu, og að vera í sínu eigin landi þar sem er stríð. Munurinn er sá að í stríði deyrðu snögglega, en í aðstæðum þar sem þú nýtur engra réttinda og lifir við stöðuga óvissu mætirðu löngum og kvalafullum dauða. Ég hef misst mikið af nánum fjölskyldumeðlimum í stríði. Ég hef horft upp á frændsystkini og föður- og móðurbræður vera myrt af Talibönum vegna þess eins að við tilheyrum etnískum og trúarlegum minnihlutahóp í Afghanistan og vegna þess að við tölum annað tungumál. Þegar ég og fjölskylda mín bjuggum í Íran gat faðir minn ekki fengið atvinnuleyfi. Hann vann þó á byggingarsvæðum í sífelldum ótta við að lögreglan myndi birtast á hverri stundu og brottvísa honum til Afganistan án þess að láta fjölskylduna vita. Skólaganga mín og systkina minna í Íran var slitrótt af því að í hvert sinn sem pólitískt ástand á milli Afganistan og Íran breyttist, hafði það áhrif á hvort írönsk stjórnvöld leyfðu okkur að fara í skólann eða ekki. Mamma mín fæddi dóttur á spítala í Íran, hún gaf henni af brjósti einu sinni, en daginn eftir sögðu læknarnir henni að barnið hefði dáið. Foreldrar mínir fengu aldrei að sjá líkið. Þau gátu ekkert gert til að leita réttar síns, einungis vegna þess að þau voru flóttafólk og höfðu engin lagaleg réttindi. Hvers vegna er ég að segja þér þetta allt saman? Vegna þess að sama ástand blasir við flóttafólki í Grikklandi. Ég er ekki að biðja þig um að hjálpa öllu flóttafólki í Grikklandi, heldur bið ég þig um að hjálpa flóttafólki sem hefur nú þegar tekið áhættuna að komast alla leið til Íslands. Ég samgleðst þér og Íslendingum – þið hafið aldrei þurft að upplifa stríð og óttann við að missa einhvern nákominn í stríðsátökum. En verandi manneskjur þekkjum við öll hvernig það er að ganga í gegnum streituvaldandi tímabil, eins og til dæmis að byrja í grunnskóla. Krakkarnir eru nýir, umhverfið er ókunnugt, þú þekkir hvorki reglurnar né hlutverkin. Það tekur tíma til að kynnast öllum og öllu. Ef við erum heppin höfum við fólk í kringum okkur sem að styður okkur og hvetur okkur áfram, líkt og foreldra, kennarar og vinir, svo að við getum eflst, þroskast og lært nýja hluti. Flóttafólk er eins og þessi börn, þau þekkja engan og ekkert í nýju umhverfi, en í ofan álag eru engir vinir, foreldrar eða kennarar til að hjálpa þeim og leiðbeina, heldur einungis fullt af hindrunum. Gerðu það Katrín, hjálpum því flóttafólki sem kemur til landsins að finna fyrir stöðugleika, vináttu og öryggi á meðan þau fóta sig í nýju umhverfi og hættum að brottvísa fólki til Grikklands. Í síðustu viku, aðeins nokkrum dögum eftir brottvísanirnar hræðilegu, hélt ég ræðu í gjallarhorn þegar þú áttir að tala á málþingi um raddir og tungumál etnískra minnihlutahópa. Þú móðgaðist og sagðist aldrei biðja um leyfi til að tala, hvorki nú né nokkurn tíman, og hlaust lófaklapp fyrir frá salnum. Um leið hugsaði ég: auðvitað þarftu ekki að biðja um leyfi að tala þú ert forsætisráðherra, þér er boðið út um allt. Ég þarf hinsvegar að berjast fyrir því í hvert einasta sinn að fá að tala, að rödd mín fái að heyrast, hvort sem það er á Íslandi, í Afganistan eða á málþingi um hópa sem ég tilheyri sjálf. Það er bein afleiðing þess að tilheyra minnihlutahópi. Ég vona að þetta bréf nái til þín Katrín Jakobsdóttir, en einnig til allra hinna sem fara með pólitísk völd á Íslandi. Síðast en ekki síst vona ég að þetta nái til almennings á Íslandi. Höfundur er starfsmaður á leikskóla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Flóttafólk á Íslandi Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur Hælisleitendur Mest lesið Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson Skoðun Verður það að vera Ísrael? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson Skoðun Allt að 29% starfsmannavelta – starfsumhverfi drauma þinna? Brynhildur Heiðar- og Ómarsdóttir Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason Skoðun Skoðun Skoðun Verður það að vera Ísrael? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson skrifar Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað er markaðsverð á fiski? Sverrir Haraldsson skrifar Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar Skoðun Fæðing Ísraels - Líkum misþyrmt BIrgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas skrifar Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar Skoðun Tíðaheilbrigði er lykilatriði í jafnrétti kynjanna Berit Mueller skrifar Skoðun Þjóðarmorð – frá orðfræðilegu sjónarmiði Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun Þakkir til starfsfólk Janusar Sigrún Ósk Bergmann skrifar Skoðun Mun gervigreindin senda konur heim? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Frá, frá, frá. Fúsa liggur á Eiríkur Hjálmarsson skrifar Skoðun Nokkur orð um stöðuna Dögg Þrastardóttir skrifar Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun #blessmeta – þriðja grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvernig tryggir þú stærstu fjárfestingu lífins? Berglind Halla Elíasdóttir skrifar Skoðun Ritunarramminn - verkfæri fyrir kennara! Katrín Ósk Þráinsdóttir skrifar Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar Skoðun Feluleikur Þorgerðar Katrínar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ráðalaus ráðherra Högni Elfar Gylfason skrifar Skoðun Spólum til baka Snævar Ingi Sveinsson skrifar Skoðun Sögulegur dómur Hæstaréttar – staðfestir sjálfstæði Alþingis Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Að vera fatlaður á Íslandi er full vinna Birna Ösp Traustadóttir skrifar Sjá meira
Sæl Katrín Jakobsdóttir, Ég heiti Zahra Hussaini og er 33 ára kona frá Afganistan. Ég hef búið á fjölmörgum stöðum, til að mynda í Íran, Afganistan, Pakistan, Tadjikistan, Þýskalandi og á Íslandi. Ef þú spyrð mig hvað ég hafi verið að gera í þessum löndum eða hvernig ég ferðaðist til þeirra, get ég sagt þér að ástæðan var hvorki frí né skemmtiferð. Ástæðurnar fyrir því að ég og fjölskylda mín þurftum að flytja til þessara landa voru margar; ótti, stríð, kerfisbundin mismunun, óréttlæti, vonleysi, möguleiki á betri menntun og einhverri atvinnu, möguleiki á stöðugleika í lífinu. Ég var ekki einungis innflytjandi og flóttamaður í öðrum löndum, heldur einnig í mínu eigin landi þar sem við þurftum að flýja frá einum stað á annan innan Afganistans. Ég man ekki eftir neinum af vinum mínum úr barnæsku og er ekki í neinu sambandi við þau vegna stöðugra flutninga. Í hvert sinn sem ég byrjaði að mynda vináttusambönd, neyddumst við til að flytja enn á ný. Ég missti af mörgum dýrmætum stundum og fólki í lífi mínu vegna þessa. Þrátt fyrir alla erfiðleikana hélt ég áfram í öll þessi ár að berjast og læra nýja hluti, byggja upp ný sambönd og nýtt líf. Hvert sem ég fór lærði ég tungmálið og kynnti mér menninguna. Þegar fólk gefur mér eitthvað, gef ég alltaf eitthvað til baka líka. Í þarsíðustu viku, þegar ég las fréttirnar um fólkið sem var brottvísað frá Íslandi til Grikklands, varð ég fyrir áfalli. Ég endurupplifði allar þær erfiðu stundir sem ég og fjölskylda mín höfum þurft að ganga í gegnum. Það er jafnhættulegt að vera flóttamaður í landi þar sem þú hefur engin réttindi, ekkert öryggi og engan aðgang að menntun eða heilbrigðisþjónustu, og að vera í sínu eigin landi þar sem er stríð. Munurinn er sá að í stríði deyrðu snögglega, en í aðstæðum þar sem þú nýtur engra réttinda og lifir við stöðuga óvissu mætirðu löngum og kvalafullum dauða. Ég hef misst mikið af nánum fjölskyldumeðlimum í stríði. Ég hef horft upp á frændsystkini og föður- og móðurbræður vera myrt af Talibönum vegna þess eins að við tilheyrum etnískum og trúarlegum minnihlutahóp í Afghanistan og vegna þess að við tölum annað tungumál. Þegar ég og fjölskylda mín bjuggum í Íran gat faðir minn ekki fengið atvinnuleyfi. Hann vann þó á byggingarsvæðum í sífelldum ótta við að lögreglan myndi birtast á hverri stundu og brottvísa honum til Afganistan án þess að láta fjölskylduna vita. Skólaganga mín og systkina minna í Íran var slitrótt af því að í hvert sinn sem pólitískt ástand á milli Afganistan og Íran breyttist, hafði það áhrif á hvort írönsk stjórnvöld leyfðu okkur að fara í skólann eða ekki. Mamma mín fæddi dóttur á spítala í Íran, hún gaf henni af brjósti einu sinni, en daginn eftir sögðu læknarnir henni að barnið hefði dáið. Foreldrar mínir fengu aldrei að sjá líkið. Þau gátu ekkert gert til að leita réttar síns, einungis vegna þess að þau voru flóttafólk og höfðu engin lagaleg réttindi. Hvers vegna er ég að segja þér þetta allt saman? Vegna þess að sama ástand blasir við flóttafólki í Grikklandi. Ég er ekki að biðja þig um að hjálpa öllu flóttafólki í Grikklandi, heldur bið ég þig um að hjálpa flóttafólki sem hefur nú þegar tekið áhættuna að komast alla leið til Íslands. Ég samgleðst þér og Íslendingum – þið hafið aldrei þurft að upplifa stríð og óttann við að missa einhvern nákominn í stríðsátökum. En verandi manneskjur þekkjum við öll hvernig það er að ganga í gegnum streituvaldandi tímabil, eins og til dæmis að byrja í grunnskóla. Krakkarnir eru nýir, umhverfið er ókunnugt, þú þekkir hvorki reglurnar né hlutverkin. Það tekur tíma til að kynnast öllum og öllu. Ef við erum heppin höfum við fólk í kringum okkur sem að styður okkur og hvetur okkur áfram, líkt og foreldra, kennarar og vinir, svo að við getum eflst, þroskast og lært nýja hluti. Flóttafólk er eins og þessi börn, þau þekkja engan og ekkert í nýju umhverfi, en í ofan álag eru engir vinir, foreldrar eða kennarar til að hjálpa þeim og leiðbeina, heldur einungis fullt af hindrunum. Gerðu það Katrín, hjálpum því flóttafólki sem kemur til landsins að finna fyrir stöðugleika, vináttu og öryggi á meðan þau fóta sig í nýju umhverfi og hættum að brottvísa fólki til Grikklands. Í síðustu viku, aðeins nokkrum dögum eftir brottvísanirnar hræðilegu, hélt ég ræðu í gjallarhorn þegar þú áttir að tala á málþingi um raddir og tungumál etnískra minnihlutahópa. Þú móðgaðist og sagðist aldrei biðja um leyfi til að tala, hvorki nú né nokkurn tíman, og hlaust lófaklapp fyrir frá salnum. Um leið hugsaði ég: auðvitað þarftu ekki að biðja um leyfi að tala þú ert forsætisráðherra, þér er boðið út um allt. Ég þarf hinsvegar að berjast fyrir því í hvert einasta sinn að fá að tala, að rödd mín fái að heyrast, hvort sem það er á Íslandi, í Afganistan eða á málþingi um hópa sem ég tilheyri sjálf. Það er bein afleiðing þess að tilheyra minnihlutahópi. Ég vona að þetta bréf nái til þín Katrín Jakobsdóttir, en einnig til allra hinna sem fara með pólitísk völd á Íslandi. Síðast en ekki síst vona ég að þetta nái til almennings á Íslandi. Höfundur er starfsmaður á leikskóla.
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun
Allt að 29% starfsmannavelta – starfsumhverfi drauma þinna? Brynhildur Heiðar- og Ómarsdóttir Skoðun
Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar
Skoðun Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar
Skoðun Borgarlína, barnleysi og bíllaus lífstíll – hentar það Kópavogi? Einar Jóhannes Guðnason skrifar
Skoðun Kynbundinn munur í tekjum á efri árum Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar
Skoðun Hvalveiðar eru ekki mannréttindi. Þetta er atvinnugrein sem hefur mistekist Ed Goodall skrifar
Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti Auður Soffíu Björgvinsdóttir Skoðun
Allt að 29% starfsmannavelta – starfsumhverfi drauma þinna? Brynhildur Heiðar- og Ómarsdóttir Skoðun