Væri hægt að draga úr afbrotum ungmenna með mykjukenningu Bjössa? Davíð Bergmann skrifar 22. febrúar 2024 11:30 Af hverju þarf þetta að vera svona flókið og dýrt, þegar það er allt til staðar eins og mannauðurinn og náttúran. Það þarf engum lögum að breyta þetta rúmast innan ramma laganna. Það eina sem þarf er viðhorfsbreyting og skapa nýja hefð. Hvernig stendur á því að það þarf alltaf hreint að vera með grjóthlaðna alla ramma eða skipa nefndir og hinn og þessi sérfræðingurinn þarf að koma að málunum með sitt álit og á endanum verður ekkert úr verki. Við vitum að vopnaburður og harkan er að aukast í undirheimunum við vitum líka allar samanburðar tölurnar við þau lönd sem við viljum bera okkur saman við eru eitthvað, og hvað gerist svo! Spurning er hvað ætlum við gera með þessar upplýsingar. Ætlum við tala út í það óendanlega eða fara gera eitt í málunum af alvöru og fara framkvæma og hætta að tala og hafa álit á málunum og hneykslast ástandinu. Netmiðlarnir haldi áfram að færa okkur fréttir í fyrirsagna stíl sem gleymist svo eftir einn til tvo dag eða þar til næsta hnífstunga kemur þá endurtekur sagan sig. Við lærum ekki nema gera mistök, þannig byrjum andskotinn hafi það að vinna að þessum málum að alvöru núna. Hvað með að finna lausnir miðað við þann veruleika sem við búum við í dag. Verkfærakistan er þarna úti á gólfi með öllum verkfærunum í sem við þurfum í verkið. Verkið blasir við okkur en við horfum bara á það og það er ekki hægt að sjá í verkfæratöskuna lengur fyrir kónguló vef.Eða eiga bara lausnirnar að vera rafbyssur forvirkar rannsóknarheimildir og nýtt fangelsi? Ætlum við þá bara að bora í nefið fram að því að fangelsið rís, er það málið. Ekki misskilja mig það verður að reisa nýtt fangelsi hér á landi sem er mannsæmandi bæði fyrir fanga og starfsfólk til að þar geti farið fram alvöru betrun og við séum að skila fleirum nýtum þjóðfélagsþegnum hérna úr í samfélagið. Það mun alltaf skila sér margfalt út í þjóðarbúið. Ætlum við að vera áfram svona svartfugla vilt í þessu eða fara koma lausnir sem virka? Það skal viðurkennast hér að það er orðið ansi þreytt að standa upp á cokekassa og garga upp í hjómið og ekkert gerist? Þetta gerir sig ekki sjálft eins og pabbi sagði við mig í gamla dag. Í mínum huga er það leiðbeining og fræðsla og stífur rammi sem við eigum að hafa að leiðarljósi í málefnum ungra afbrotamann þá er ég að tala um frá sakhæfis aldri til 24 ára aldurs. Í byrjun árs 1994 þegar ég var starfsmaður í útideildinni sem var rekin á vegum unglingadeildar félagsmálastofnunar Reykjavíkur, kom ég eftir eina yfirheyrsluna með ungmennum af lögreglustöðinni niður í útideild. Þá búinn að missa alla tiltrú á kerfinu og hafði takmarkaða trú að nokkuð myndi breytast í framtíðinni. Þá var ég búinn að sitja yfirheyrslur með þessum ungmennum ekki í fyrsta sinn ætli ekki í þrítugasta og fimmta sinn. Hún fór eins og allar hinar inn um annað eyrað og út um hitt hjá drengjunum. Bjössi vinur minn var þá búinn að afreka það opna Mótorsmiðju sem var stórkostlegt úrræði og saga hennar en merkilegri. Ég horfi alltaf á Bjössa sem upphafsmann hennar þó svo að fleiri hafi komið að því starfi seinna meir. Þá sagði hann mér stutta sögu hvernig hún varð til. Eftir það hef ég nálgast mína vinnu með þeim hætti. Hann kallaði þessa aðferð mykjukenninguna. Hann sagði ef þú setur skít út á tún koma bara ákveðnar flugur og setjast á hann aðrar ekki. Hann fór á mótorhjólinu í leðrinu í hverfi þar sem voru strákar að gera allt vitlaust. Hann parkeraði hjólinu þar sem hann vissi að þeir héldu sig og viti menn flugurnar komu og settust á skítinn svo hló hann. Þetta er svona einfald það þarf ekki að ræða þetta út það óendanlega „líkur sækir, líkan heim“ Skildu þessir drengir í fréttinni hérna fyrir ofan fara í gegnum eitthvað prógramm eftir þennan háskalega akstur. Eins og að hitta sjúkraflutningamenn sem koma á vettvang slysa sem geta útskýrt fyrir þeim hvernig sá veruleiki er að koma á slíkan slysstað. Hitta lækna sem meðhöndlar slasað fólk eftir slys. Sem geta sagt af reynslu hverjar afleiðingarnar geta orðið eftir svona akstur og hvernig þetta er í raunheimi ekki bíómynda heimi. Tala við lögreglumenn sem eru fyrstir á vettvang og hafa upplifað ýmislegt í tengslum við svona. Nú eða fara í fræðslu til tryggingafélags sem gerir þeim grein fyrir því ef þeir hefðu valdið slysi, tala nú ekki um ef það hefði orðið líkamstjón eða dauði ætti tryggingafélagið endurkröfu rétt á þá til æviloka. Munu þeir hafa tækifæri til að hitta einhvern sem hefur kannski mannslíf á samviskunni sem gæti útskýrt fyrir þeim hvað það er að hafa samvisku sakaskrá sem fyrnist aldrei. Ég efast um þetta standi til boða. Líklega munu þeir fá fjársekt, ákærufrestun eða skilorðsbundinn dóm þessir strákar. Eflaust verða þeir jafnvel hafðir upp til skýjanna af sínum líkum, hvað þeir eru kaldir kallar, og halda áfram að styrkja sína veiku sjálfsmynd með neikvæðu atferli það hefur sagan sýnt okkur í gegnum áratugina. Besta sem við gerum fyrir svona drengi er að leiðbeina þeim og fræða. Það er það sem dómskerfið þarf að taka inn í reikning þegar úrvinnsla slíkra mála er í gangi. Það þarf engum lögum að breyta þetta rúmast inn 57. gr.almennra.hegn.laga. Er ekki orðið löngu tímabært að koma með nýja nálgun í þessum málaflokki ég spyr eða ætlum við að halda áfram að bora í nefið og hneykslast? Höfundur hefur unnið með olnbogabörnum samfélagsins í 30 ár og er núna starfsmaður Fjölsmiðjunnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Davíð Bergmann Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller skrifar Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Sjá meira
Af hverju þarf þetta að vera svona flókið og dýrt, þegar það er allt til staðar eins og mannauðurinn og náttúran. Það þarf engum lögum að breyta þetta rúmast innan ramma laganna. Það eina sem þarf er viðhorfsbreyting og skapa nýja hefð. Hvernig stendur á því að það þarf alltaf hreint að vera með grjóthlaðna alla ramma eða skipa nefndir og hinn og þessi sérfræðingurinn þarf að koma að málunum með sitt álit og á endanum verður ekkert úr verki. Við vitum að vopnaburður og harkan er að aukast í undirheimunum við vitum líka allar samanburðar tölurnar við þau lönd sem við viljum bera okkur saman við eru eitthvað, og hvað gerist svo! Spurning er hvað ætlum við gera með þessar upplýsingar. Ætlum við tala út í það óendanlega eða fara gera eitt í málunum af alvöru og fara framkvæma og hætta að tala og hafa álit á málunum og hneykslast ástandinu. Netmiðlarnir haldi áfram að færa okkur fréttir í fyrirsagna stíl sem gleymist svo eftir einn til tvo dag eða þar til næsta hnífstunga kemur þá endurtekur sagan sig. Við lærum ekki nema gera mistök, þannig byrjum andskotinn hafi það að vinna að þessum málum að alvöru núna. Hvað með að finna lausnir miðað við þann veruleika sem við búum við í dag. Verkfærakistan er þarna úti á gólfi með öllum verkfærunum í sem við þurfum í verkið. Verkið blasir við okkur en við horfum bara á það og það er ekki hægt að sjá í verkfæratöskuna lengur fyrir kónguló vef.Eða eiga bara lausnirnar að vera rafbyssur forvirkar rannsóknarheimildir og nýtt fangelsi? Ætlum við þá bara að bora í nefið fram að því að fangelsið rís, er það málið. Ekki misskilja mig það verður að reisa nýtt fangelsi hér á landi sem er mannsæmandi bæði fyrir fanga og starfsfólk til að þar geti farið fram alvöru betrun og við séum að skila fleirum nýtum þjóðfélagsþegnum hérna úr í samfélagið. Það mun alltaf skila sér margfalt út í þjóðarbúið. Ætlum við að vera áfram svona svartfugla vilt í þessu eða fara koma lausnir sem virka? Það skal viðurkennast hér að það er orðið ansi þreytt að standa upp á cokekassa og garga upp í hjómið og ekkert gerist? Þetta gerir sig ekki sjálft eins og pabbi sagði við mig í gamla dag. Í mínum huga er það leiðbeining og fræðsla og stífur rammi sem við eigum að hafa að leiðarljósi í málefnum ungra afbrotamann þá er ég að tala um frá sakhæfis aldri til 24 ára aldurs. Í byrjun árs 1994 þegar ég var starfsmaður í útideildinni sem var rekin á vegum unglingadeildar félagsmálastofnunar Reykjavíkur, kom ég eftir eina yfirheyrsluna með ungmennum af lögreglustöðinni niður í útideild. Þá búinn að missa alla tiltrú á kerfinu og hafði takmarkaða trú að nokkuð myndi breytast í framtíðinni. Þá var ég búinn að sitja yfirheyrslur með þessum ungmennum ekki í fyrsta sinn ætli ekki í þrítugasta og fimmta sinn. Hún fór eins og allar hinar inn um annað eyrað og út um hitt hjá drengjunum. Bjössi vinur minn var þá búinn að afreka það opna Mótorsmiðju sem var stórkostlegt úrræði og saga hennar en merkilegri. Ég horfi alltaf á Bjössa sem upphafsmann hennar þó svo að fleiri hafi komið að því starfi seinna meir. Þá sagði hann mér stutta sögu hvernig hún varð til. Eftir það hef ég nálgast mína vinnu með þeim hætti. Hann kallaði þessa aðferð mykjukenninguna. Hann sagði ef þú setur skít út á tún koma bara ákveðnar flugur og setjast á hann aðrar ekki. Hann fór á mótorhjólinu í leðrinu í hverfi þar sem voru strákar að gera allt vitlaust. Hann parkeraði hjólinu þar sem hann vissi að þeir héldu sig og viti menn flugurnar komu og settust á skítinn svo hló hann. Þetta er svona einfald það þarf ekki að ræða þetta út það óendanlega „líkur sækir, líkan heim“ Skildu þessir drengir í fréttinni hérna fyrir ofan fara í gegnum eitthvað prógramm eftir þennan háskalega akstur. Eins og að hitta sjúkraflutningamenn sem koma á vettvang slysa sem geta útskýrt fyrir þeim hvernig sá veruleiki er að koma á slíkan slysstað. Hitta lækna sem meðhöndlar slasað fólk eftir slys. Sem geta sagt af reynslu hverjar afleiðingarnar geta orðið eftir svona akstur og hvernig þetta er í raunheimi ekki bíómynda heimi. Tala við lögreglumenn sem eru fyrstir á vettvang og hafa upplifað ýmislegt í tengslum við svona. Nú eða fara í fræðslu til tryggingafélags sem gerir þeim grein fyrir því ef þeir hefðu valdið slysi, tala nú ekki um ef það hefði orðið líkamstjón eða dauði ætti tryggingafélagið endurkröfu rétt á þá til æviloka. Munu þeir hafa tækifæri til að hitta einhvern sem hefur kannski mannslíf á samviskunni sem gæti útskýrt fyrir þeim hvað það er að hafa samvisku sakaskrá sem fyrnist aldrei. Ég efast um þetta standi til boða. Líklega munu þeir fá fjársekt, ákærufrestun eða skilorðsbundinn dóm þessir strákar. Eflaust verða þeir jafnvel hafðir upp til skýjanna af sínum líkum, hvað þeir eru kaldir kallar, og halda áfram að styrkja sína veiku sjálfsmynd með neikvæðu atferli það hefur sagan sýnt okkur í gegnum áratugina. Besta sem við gerum fyrir svona drengi er að leiðbeina þeim og fræða. Það er það sem dómskerfið þarf að taka inn í reikning þegar úrvinnsla slíkra mála er í gangi. Það þarf engum lögum að breyta þetta rúmast inn 57. gr.almennra.hegn.laga. Er ekki orðið löngu tímabært að koma með nýja nálgun í þessum málaflokki ég spyr eða ætlum við að halda áfram að bora í nefið og hneykslast? Höfundur hefur unnið með olnbogabörnum samfélagsins í 30 ár og er núna starfsmaður Fjölsmiðjunnar.
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar