Góð stofnun er gulls ígildi Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar 22. ágúst 2024 21:03 Mér þykir vænt um stofnanir enda vinn ég á einni slíkri. Stofnunin mín er að verða 40 ára eftir nokkra mánuði og hefur þjónað ungum börnum og foreldrum þeirra allan þennan tíma, ætíð með þarfir barnanna sem þar hafa dvalið að leiðarljósi. Á minni stofnun dvelja börn fjarri heimilum sínum á meðan foreldrar sinna námi eða störfum og við starfsfólkið gerum allt sem í okkar valdi stendur til að þeim líði sem best þroskist og dafni um leið og þau njóti bernsku sinnar í aðlaðandi og styðjandi umhverfi. Mín stofnun stóð í stafni, var í framlínu eins og þá var sagt, á tímum heimsfaraldurs og starfsfólkið lagði á sig bæði ómælda vinnu og tíma til að tryggja sem best öryggi barnanna um leið og faglegu starfi var haldið áfram af jafn miklum eldmóði og áður og alla tíð. Það er merkilegt hve margt fólk, meira að segja stjórnmálafólk talar illa um stofnanir og starfsfólk þess. Endalaust er hnýtt í tilvist þeirra og starfsemi þeirra hædd og dregin í efa. Fyrst er að nefna heilbrigðisstofnanir landsins. Mörgu (stjórnmála)fólki er tíðrætt um að starfsfólk þeirra valdi ekki sínum störfum og gerir það þrátt fyrir að öllum sé ljóst að álagið á þeim stofnunum er gríðarlegt, skortur er á fagfólki og starfsumhverfið háð ótal áskorunum. Samt heldur starfsfólk dampi og með seiglu og starfsgleði tekur það á móti sjúklingum og sinnir bráðatilfellum. Sama fólkið og stóð í stafni, hnarreist og keikt á tímum heimsfaraldurs, tók á sig hverja öldu faraldursins, takmarkanir, umönnun og bólusetningar á heilli þjóð. Þá var talað um að starfsfólk heilbrigðisstofnanna væru ómissandi framlínustarfsfólk. Enda fór það svo að hér var lág dánartíðni og útbreiðslu faraldursins var haldið í skefjum um leið og heilbrigðiskerfið var undir gríðarlegu álagi. Við þessar erfiðu aðstæður sýndi heilbrigðisstarfsfólkið okkar einstaka fagmennsku, sveigjanleika, dugnað og fórnfýsi. Bakvarðarsveitir heilbrigðisstarfsfólks störfuðu ötullega, allt starfsfólk heilbrigðiskerfisins sem vettlingi gat valdið sté upp á meðan stofnanir voru á neyðarstigi. Erum við búin að gleyma því? Menntastofnanir fá líka ítrekað á baukinn. Starfsfólki þeirra stöðugt kennt um slakan árangur á stöðluðum prófum, heilindi þeirra dregin í efa og ítrekað horft framhjá fagmennsku þess og hæfileikum til að þróa og efla skólastarf. Starfsfólkið er útmálað sem þiggjendur launa og langra fría. Þetta eru kennarar sem hafa haldið uppi leikskólum landsins þrátt fyrir gífurlega manneklu og forföll starfsfólks, myglað húsnæði og flutninga í bráðbirgðahúsnæði. Svo ekki sé talað um stöðugar hagræðiskröfur. Kennarar og stjórnendur eru talaðir niður og efast um mikilvægi faglegs starfs í skólunum þeirra. Í grunnskólum eru kennarar víst að sama skapi endalaust í fríum og stöðugt að kvarta, þrátt fyrir að hóparnir verði sífellt fjölbreyttari og stærri og lítill skilningur til staðar heldur sífelld krafa um meiri afköst og betri gæði, að hlaupa hraðar já og með minni tilkostnaði. Kennarar sem hafa sjálfir útbúið eigið námsefni þegar ekkert er í boði sem hentar fjölbreyttum hópi nemenda í samfélagi sem þróast hraðar en mörg ná að fylgja eftir. Kennarar sem leggja á sig ómælda vinnu (og oft fjármagn þegar ekki má kaupa neitt) við að mæta nýja nemandanum sem var lagður í einelti og þarf að byggja upp sjálfstraustið og hinum sem talar enga íslensku og þarf námsefni sem ekki er til. Já og þar eru áskoranir ómældar hvað varðar húsnæðismál líkt og í leikskólunum. Þetta var fólkið í framlínunni sem hélt skólunum opnum með hólfaskiptingu og henti sér í blandað nám og í raun alls konar útfærslur á námi til að mæta nemendum. Erum við búin að gleyma því? Hið sama má segja um kennara framhaldsskólanna sem mega helst þakka fyrir að vera í vinnu og þeir ekkert of góðir til að útbúa og vinna námsefni og námspakka fyrir heilu fögin ár eftir ár því nánast engin útgáfa hefur verið á námsefni fyrir framhaldsskólana. Svo sjálfsagt þykir ráðafólki þetta framlag starfsfólks framhaldsskólanna að endalaust er dregið saman í fjárstuðningi og nýsköpun og styrkir til efnisgerðar og skólaþróunar hjákátlegir. Hundruðir nemenda fá ekki inngöngu í framhaldsskóla en samt eiga skólarnir að taka við stöðugt fleiri nemendum helst fyrir sömu upphæð og í fyrra já og með sama fermetrafjölda. Þarna eru kennararnir sem grípa ungmennin okkar, eru stöðugt á tánum við að mæta ólíkum þörfum og aðlaga námsefnið að ýmist nemanda sem á auðvelt með bóknám og þess er á erfitt með það. Finna með nemendum sínar sterku hliðar og hjálpa þeim að átta sig á hvað þeir vilja vera og gera þegar þeir verða stórir. Þjónustustofnar sem sinna börnum eru að sama skapi stöðugt fjársveltar, biðlistar lengjast og þrátt fyrir fögur loforð á tyllidögum og ráðstefnum eru engar efndir. Þetta er fólkið sem þarf stöðugt að berjast fyrir eigin tilvist og launum, stöðugt að sanna sig og benda á eigið ágæti og þörfina á eigin störfum börnum og ungmennum í hag. Því sannarlega gera aðrir það ekki. Bókasöfn hafa átt undir högg að sækja. Stöðugt er dregið úr þjónustu þeirra og fjármagni, um leið og læsi þjóðar minnkar er talið ráðlegast að draga úr starfsemi safnanna. Stofnanir sem ætlað er að standa vörð um réttindi okkar og sjá um að útdeila vottorðum, bótum og votta hin ýmsu skjöl og réttindi eru til óþurftar og starfsfólkið upp til hópa of margt og of stofnanalegt í framkomu og fasi. Nú er Mannréttindastofnun loksins að verða að veruleika. Stofnun sem við ein af fimm Evrópuþjóðum höfum dregið lappirnar í að stofna til að standa vörð um þau réttindi okkar sem þykja sjálfsögð. Enn er fárast og þusað. Þetta er langt í frá tæmandi listi yfir okkar mikilvægu stofnanir. Við ykkur sem mesta hnjóðið stundið, þessar stofnanir eru stór hluti okkar afskaplega mikilvægu innviða, þarna menntum við og styðjum við réttindi og heilsu þjóðarinnar, frá vöggu til grafar. Þarna vinnur fólk oft undir ómældu álagi og á ekki skilið að þurfa að hlusta á vanþóknun og vanþekkingu ykkar við hvert einasta tilefni. Þetta er fólk sem á hrós og þakklæti skilið, fólk sem þarf að hlúa að og sýna virðingu, lyfta upp en ekki rífa niður. Ef þið bara gerðuð ykkur grein fyrir hve þetta fólk skiptir miklu máli. Höfundur er leik- og grunnskólakennari, oddviti Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs í Suðurkjördæmi og stjórnarkona í hreyfingunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla- og menntamál Leikskólar Grunnskólar Mest lesið Kæra unga móðir Jóna Þórey Pétursdóttir Skoðun Er píparinn þinn skattsvikari? Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Kosningar og ,ehf gatið‘ Róbert Farestveit Skoðun Verði þitt val, svo á jörðu sem á himni Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Grípum tækifærin og sköpum bjartari framtíð Ísak Leon Júlíusson Skoðun Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Frelsi til að búa þar sem þú vilt Sæunn Gísladóttir Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Halldór 9.11.2024 Halldór Öryggis annarra vegna… Ingunn Björnsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Er píparinn þinn skattsvikari? Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Frelsi til að búa þar sem þú vilt Sæunn Gísladóttir skrifar Skoðun Kosningar og ,ehf gatið‘ Róbert Farestveit skrifar Skoðun Grípum tækifærin og sköpum bjartari framtíð Ísak Leon Júlíusson skrifar Skoðun Kæra unga móðir Jóna Þórey Pétursdóttir skrifar Skoðun Niðurskurðarhnífnum beitt á skólana Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Verði þitt val, svo á jörðu sem á himni Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Öryggis annarra vegna… Ingunn Björnsdóttir skrifar Skoðun Verðmæti leikskólans Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Íslenskur landbúnaður er ekki aðeins arfleifð heldur líka framtíð okkar Íslendinga Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Vítahringur ofbeldis og áfalla Paola Cardenas skrifar Skoðun Heilbrigð sál í hraustum líkama Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Að segja bara eitthvað Hulda María Magnúsdóttir skrifar Skoðun Litlu fyrirtækin – kerfishyggja og skattlagning Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun „Þörfin fyrir nýtt upphaf: Af hverju hrista þarf upp í stjórnmálum“ Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar Skoðun Reiknileikni Sambandsins Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Vegurinn heim Tinna Rún Snorradóttir skrifar Skoðun Framsókn setur heimilin í fyrsta sæti Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Allt mannanna verk - orkuöryggi á Íslandi Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Hvert er planið? Þorleifur Hallbjörn Ingólfsson skrifar Skoðun Íslenskan heldur velli Stefán Atli Rúnarsson,Jóhann F K Arinbjarnarson skrifar Skoðun Einstaklingur á undir högg að sækja í dómsmáli við hinn sterka Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Ný gömul menntastefna Thelma Rut Haukdal Magnúsdóttir skrifar Skoðun Krafa um árangur í atvinnu- og samgöngumálum Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Viðreisn fjölskyldunnar Heiða Ingimarsdóttir skrifar Skoðun Píratar standa með fólki í vímuefnavanda Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Lenda menn í fangelsi eftir misheppnaða skólagöngu? Elinóra Inga Sigurðardóttir skrifar Skoðun Andlát ungrar manneskju hefur gáruáhrif á allt samfélagið Sigurþóra Bergsdóttir skrifar Skoðun Báknið burt - hvaða bákn? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Íþróttir fyrir öll börn! Gunnhildur Jakobsdóttir ,Kolbrún Kristínardóttir skrifar Sjá meira
Mér þykir vænt um stofnanir enda vinn ég á einni slíkri. Stofnunin mín er að verða 40 ára eftir nokkra mánuði og hefur þjónað ungum börnum og foreldrum þeirra allan þennan tíma, ætíð með þarfir barnanna sem þar hafa dvalið að leiðarljósi. Á minni stofnun dvelja börn fjarri heimilum sínum á meðan foreldrar sinna námi eða störfum og við starfsfólkið gerum allt sem í okkar valdi stendur til að þeim líði sem best þroskist og dafni um leið og þau njóti bernsku sinnar í aðlaðandi og styðjandi umhverfi. Mín stofnun stóð í stafni, var í framlínu eins og þá var sagt, á tímum heimsfaraldurs og starfsfólkið lagði á sig bæði ómælda vinnu og tíma til að tryggja sem best öryggi barnanna um leið og faglegu starfi var haldið áfram af jafn miklum eldmóði og áður og alla tíð. Það er merkilegt hve margt fólk, meira að segja stjórnmálafólk talar illa um stofnanir og starfsfólk þess. Endalaust er hnýtt í tilvist þeirra og starfsemi þeirra hædd og dregin í efa. Fyrst er að nefna heilbrigðisstofnanir landsins. Mörgu (stjórnmála)fólki er tíðrætt um að starfsfólk þeirra valdi ekki sínum störfum og gerir það þrátt fyrir að öllum sé ljóst að álagið á þeim stofnunum er gríðarlegt, skortur er á fagfólki og starfsumhverfið háð ótal áskorunum. Samt heldur starfsfólk dampi og með seiglu og starfsgleði tekur það á móti sjúklingum og sinnir bráðatilfellum. Sama fólkið og stóð í stafni, hnarreist og keikt á tímum heimsfaraldurs, tók á sig hverja öldu faraldursins, takmarkanir, umönnun og bólusetningar á heilli þjóð. Þá var talað um að starfsfólk heilbrigðisstofnanna væru ómissandi framlínustarfsfólk. Enda fór það svo að hér var lág dánartíðni og útbreiðslu faraldursins var haldið í skefjum um leið og heilbrigðiskerfið var undir gríðarlegu álagi. Við þessar erfiðu aðstæður sýndi heilbrigðisstarfsfólkið okkar einstaka fagmennsku, sveigjanleika, dugnað og fórnfýsi. Bakvarðarsveitir heilbrigðisstarfsfólks störfuðu ötullega, allt starfsfólk heilbrigðiskerfisins sem vettlingi gat valdið sté upp á meðan stofnanir voru á neyðarstigi. Erum við búin að gleyma því? Menntastofnanir fá líka ítrekað á baukinn. Starfsfólki þeirra stöðugt kennt um slakan árangur á stöðluðum prófum, heilindi þeirra dregin í efa og ítrekað horft framhjá fagmennsku þess og hæfileikum til að þróa og efla skólastarf. Starfsfólkið er útmálað sem þiggjendur launa og langra fría. Þetta eru kennarar sem hafa haldið uppi leikskólum landsins þrátt fyrir gífurlega manneklu og forföll starfsfólks, myglað húsnæði og flutninga í bráðbirgðahúsnæði. Svo ekki sé talað um stöðugar hagræðiskröfur. Kennarar og stjórnendur eru talaðir niður og efast um mikilvægi faglegs starfs í skólunum þeirra. Í grunnskólum eru kennarar víst að sama skapi endalaust í fríum og stöðugt að kvarta, þrátt fyrir að hóparnir verði sífellt fjölbreyttari og stærri og lítill skilningur til staðar heldur sífelld krafa um meiri afköst og betri gæði, að hlaupa hraðar já og með minni tilkostnaði. Kennarar sem hafa sjálfir útbúið eigið námsefni þegar ekkert er í boði sem hentar fjölbreyttum hópi nemenda í samfélagi sem þróast hraðar en mörg ná að fylgja eftir. Kennarar sem leggja á sig ómælda vinnu (og oft fjármagn þegar ekki má kaupa neitt) við að mæta nýja nemandanum sem var lagður í einelti og þarf að byggja upp sjálfstraustið og hinum sem talar enga íslensku og þarf námsefni sem ekki er til. Já og þar eru áskoranir ómældar hvað varðar húsnæðismál líkt og í leikskólunum. Þetta var fólkið í framlínunni sem hélt skólunum opnum með hólfaskiptingu og henti sér í blandað nám og í raun alls konar útfærslur á námi til að mæta nemendum. Erum við búin að gleyma því? Hið sama má segja um kennara framhaldsskólanna sem mega helst þakka fyrir að vera í vinnu og þeir ekkert of góðir til að útbúa og vinna námsefni og námspakka fyrir heilu fögin ár eftir ár því nánast engin útgáfa hefur verið á námsefni fyrir framhaldsskólana. Svo sjálfsagt þykir ráðafólki þetta framlag starfsfólks framhaldsskólanna að endalaust er dregið saman í fjárstuðningi og nýsköpun og styrkir til efnisgerðar og skólaþróunar hjákátlegir. Hundruðir nemenda fá ekki inngöngu í framhaldsskóla en samt eiga skólarnir að taka við stöðugt fleiri nemendum helst fyrir sömu upphæð og í fyrra já og með sama fermetrafjölda. Þarna eru kennararnir sem grípa ungmennin okkar, eru stöðugt á tánum við að mæta ólíkum þörfum og aðlaga námsefnið að ýmist nemanda sem á auðvelt með bóknám og þess er á erfitt með það. Finna með nemendum sínar sterku hliðar og hjálpa þeim að átta sig á hvað þeir vilja vera og gera þegar þeir verða stórir. Þjónustustofnar sem sinna börnum eru að sama skapi stöðugt fjársveltar, biðlistar lengjast og þrátt fyrir fögur loforð á tyllidögum og ráðstefnum eru engar efndir. Þetta er fólkið sem þarf stöðugt að berjast fyrir eigin tilvist og launum, stöðugt að sanna sig og benda á eigið ágæti og þörfina á eigin störfum börnum og ungmennum í hag. Því sannarlega gera aðrir það ekki. Bókasöfn hafa átt undir högg að sækja. Stöðugt er dregið úr þjónustu þeirra og fjármagni, um leið og læsi þjóðar minnkar er talið ráðlegast að draga úr starfsemi safnanna. Stofnanir sem ætlað er að standa vörð um réttindi okkar og sjá um að útdeila vottorðum, bótum og votta hin ýmsu skjöl og réttindi eru til óþurftar og starfsfólkið upp til hópa of margt og of stofnanalegt í framkomu og fasi. Nú er Mannréttindastofnun loksins að verða að veruleika. Stofnun sem við ein af fimm Evrópuþjóðum höfum dregið lappirnar í að stofna til að standa vörð um þau réttindi okkar sem þykja sjálfsögð. Enn er fárast og þusað. Þetta er langt í frá tæmandi listi yfir okkar mikilvægu stofnanir. Við ykkur sem mesta hnjóðið stundið, þessar stofnanir eru stór hluti okkar afskaplega mikilvægu innviða, þarna menntum við og styðjum við réttindi og heilsu þjóðarinnar, frá vöggu til grafar. Þarna vinnur fólk oft undir ómældu álagi og á ekki skilið að þurfa að hlusta á vanþóknun og vanþekkingu ykkar við hvert einasta tilefni. Þetta er fólk sem á hrós og þakklæti skilið, fólk sem þarf að hlúa að og sýna virðingu, lyfta upp en ekki rífa niður. Ef þið bara gerðuð ykkur grein fyrir hve þetta fólk skiptir miklu máli. Höfundur er leik- og grunnskólakennari, oddviti Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs í Suðurkjördæmi og stjórnarkona í hreyfingunni.
Skoðun Íslenskur landbúnaður er ekki aðeins arfleifð heldur líka framtíð okkar Íslendinga Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun „Þörfin fyrir nýtt upphaf: Af hverju hrista þarf upp í stjórnmálum“ Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar
Skoðun Einstaklingur á undir högg að sækja í dómsmáli við hinn sterka Jörgen Ingimar Hansson skrifar