Vegið að íslenskri kvikmyndagerð Grímur Hákonarson, Hafsteinn Gunnar Sigurðsson og Hrafnhildur Gunnarsdóttir skrifa 30. september 2024 08:01 Engin atvinnugrein á Íslandi er jafn sveiflukennd og kvikmyndabransinn. Frá því að við byrjuðum að starfa í þessum bransa höfum við horft upp á þrjá blóðuga niðurskurði á framlögum til kvikmyndagerðar. Sá fyrsti var í kjölfar bankahrunsins árið 2009 (35%) en engin önnur atvinnugrein tók á sig jafn stóran skell eftir hrunið nema þá kannski fjármálageirinn. Þegar Katrín Jakobsdóttir var menntamálaráðherra á árunum 2009-2013 var bætt verulega í Kvikmyndasjóð, en svo kom ný ríkisstjórn og Illugi Gunnarsson skar niður framlögin um 40% á einu ári. Lítið breyttist til betri vegar á næstu árum þrátt fyrir umleitanir kvikmyndagerðarfólks. Þegar Lilja Alfreðsdóttir tók við sem mennta- og menningarráðherra gætti aukinnar bjartsýni á meðal kvikmyndagerðarfólks. Okkur fannst nýi ráðherrann sýna þessari viðkvæmu atvinnugrein skilning og tala okkar máli. Ráðist var í gerð Kvikmyndastefnu sem margir af okkar kollegum tóku þátt í að móta. Þar voru settar fram metnaðarfullar hugmyndir um eflingu kvikmyndagerðar á Íslandi. Fyrsti liðurinn í stefnunni – og algjört forgangsmál hennar að okkar mati – kvað á um eflingu Kvikmyndasjóðs og stofnun sérstaks fjárfestingarsjóðs fyrir leikið sjónvarpsefni. Allar kvikmyndir og sjónvarpsþættir sem búnir eru til á Íslandi reiða sig á framlög úr Kvikmyndasjóði. Í dæmigerðu íslensku kvikmyndaverkefni er styrkur frá Kvikmyndasjóði um 25% - 50% af heildarfjármögnun, en með slíkum styrk er hægt að sækja um í aðra evrópska sjóði og klára fjármögnun verkefnisins. Með öðrum orðum, það fjármagn sem ríkið veitir úr Kvikmyndasjóði, laðar að sér álíka mikið og í mörgum tilfellum enn meira erlent fjámagn. Þetta byrjaði vel hjá Lilju og á árunum 2020 og 2021 var bætt verulega í framlögin til Kvikmyndasjóðs. En í Kvikmyndastefnunni var líka annar liður sem kvað á um hækkun á endurgreiðslu til kvikmyndagerðar. Með endurgreiðslu er átt við það þegar ákveðið prósentuhlutfall af því erlenda fjármagni sem kemur til landsins og varið er til framleiðslu kvikmynda fæst endurgreitt frá ríkinu. Þetta fyrirkomulag tíðkast víðsvegar í heiminum og hefur gefist ágætlega hér og skapað bæði gjaldeyristekjur og atvinnu. Það gagnast bæði íslenskum kvikmynda- og sjónvarpsverkefnum en er þó fyrst og fremst gert til að laða að erlendar framleiðslur og örva þann hluta kvikmyndagerðar sem snýr að þjónustu við stór erlend verkefni. Árið 2022 var mikill þrýstingur á Lilju að hækka endurgreiðsluhlutfallið úr 25% í 35%. Þrýstingurinn var sérstaklega þungur vegna eins verkefnis; True Detective 4. Framleiðendur þáttanna skrifuðu stjórnvöldum bréf og lofuðu fjárfestingu upp á 9 milljarða ef að endurgreiðslan yrði hækkuð. Auðvitað er þetta mikið fjármagn sem fer ekki bara inn í kvikmyndabransann heldur skilar sér á margþætta vegu inn í íslenskt hagkerfi. Þorri kvikmyndagerðarfólks var hlynnt hækkun á endurgreiðslunni en þótti það alls ekki forgangsmál eins og efling Kvikmyndasjóðs sem að úthlutar fjármagni eingöngu til innlendra verkefna. Lilja fékk endurgreiðsluna hækkaða með lögum frá Alþingi í júní árið 2022. Margir í bransanum fögnuðu þessum áfanga og framleiðsla True Detective þáttanna fór af stað. Flestir töldu að um tvö aðskilin mál væri að ræða - Kvikmyndasjóð annars vegar og endurgreiðsluna hins vegar - og því skyldi eitt ekki koma niður á öðru. En þegar fjárlagafrumvarp ríkisstjórnarinnar var lagt fram um haustið vaknaði kvikmyndagerðarfólk upp við vondan draum. Í frumvarpinu var boðaður stórfelldur niðurskurður á framlögum til Kvikmyndasjóðs. Það sem virðist því hafa gerst er að stjórnvöld hafi blandað þessum tveimur aðskildu málum saman - Kvikmyndasjóði og endurgreiðslunni - og forgangsraðað fjármagni í þágu endurgreiðslunnar. Gat verið að sá menningarráðherra sem lét blása í lúðra og boða stórfellda sókn á sviði kvikmyndagerðar með Kvikmyndastefnunni hefði tekið ákvörðun sem var í hrópandi mótsögn við meginmarkmið hennar: Að stuðla að fjölbreyttri kvikmyndamenningu sem styrkir sjálfsmynd þjóðarinnar og eflir íslenska tungu? Lilja hefur alltaf neitað því að tengsl séu á milli niðurskurðarins og hækkunar endurgreiðslunnar. En það er erfitt að sjá að sá málflutningur standist skoðun. Aldrei hafa komið fram sannfærandi rök frá ráðherra af hverju Kvikmyndasjóður var skorinn niður á þessum tímapunkti, þvert á fyrri loforð og þvert á það sem boðað var í Kvikmyndastefnunni. Ef engin tengsl eru á milli niðurskurðarins og hækkunar endurgreiðslunnar, af hverju varð þessi tímasetning þá fyrir valinu? Svarið hlýtur að vera að það vantaði fjármagn til að fjármagna endurgreiðsluna. Lilja hefur að mörgu leyti staðið sig vel sem menningarráðherra og til að mynda hefur löngu tímabæru háskólanámi í kvikmyndagerð verið komið á laggirnar fyrir hennar tilstilli. En þessi niðurskurður á Kvikmyndasjóði eru það afdrífarík mistök að veruleg hætta er á að þau muni skyggja á öll þau góðu mál sem hún hefur komið til leiðar á sínum ráðherraferli. Niðurskurðurinn er kominn í 49% á fjórum árum og enn frekari niðurskurður er á teikniborðinu (sjá mynd). Getur einhver ímyndað sér hvað myndi gerast ef að framlög til háskólans yrðu skorin niður um 49%? Ástandið er orðið það slæmt að Kvikmyndamiðstöð er hætt að veita styrki fyrir árið 2024 og fármagnið fyrir árið 2025 er óðum að klárast. Færri verkefni fá styrk og styrkupphæðirnar eru orðnar svipaðar og þær voru fyrir 10-15 árum, á meðan allt annað í þjóðfélaginu hefur margfaldast í verði. Lægri styrkupphæðir þýða það að erfiðara verður að fjármagna kvikmyndaverkefnin og meiri hætta er á því að það komi niður á gæðum þeirra. Þessi staða kemur verst niður á ungu og upprennandi kvikmyndagerðarfólki sem á nú minni möguleika á því að hljóta brautargengi. Þeir sem að eldri eru og hafa þegar sannað sig eru líklegri til að skipta á milli sín þeim litlu fjármunum sem að eru til úthlutunar. Það er sérlega kaldhæðnislegt að ráðherra sem að gefur sig út fyrir að vera talsmaður íslenskrar tungu, skuli hygla erlendri kvikmyndagerð á kostnað innlendrar. Það hefur aldrei verið meiri þörf fyrir efni á íslensku en einmitt núna, í heimi vaxandi alþjóðavæðingar og tæknibreytinga, en Lilja kýs að fara í þveröfuga átt. Okkur er líka til efs að þessi stefna Lilju samrýmist grunngildum og stefnu Framsóknarflokksins því hér er ekkert minna en framtíð íslenskunnar sem er í húfi. Áður en Lilja tók þessa afdrífaríku ákvörðun var betra jafnvægi í greininni að okkar mati. Kvikmyndasjóður stóð styrkum fótum og endurgreiðslan var 25%. Það var gott jafnvægi á milli erlenda hluta greinarinnar og þess innlenda. Nú hefur þetta jafnvægi raskast mjög mikið og erlendar kvikmyndaframleiðslur hafa tekið yfir. Þessu hefur fylgt aukin þensla og launaskrið og í dag er mjög erfitt fyrir innlendu framleiðslurnar að keppa við þær erlendu um starfsfólk. Það má segja að við búum við tvöfalt hagkerfi í bransanum í dag og þetta hefur gerst á mjög skömmum tíma, bara örfáum árum. Lausnin á þessu vandamáli er að sjálfsögðu sú að setja meira fjármagn í Kvikmyndasjóð og hlúa betur að innlendri kvikmyndagerð. Ef það kallar á skerðingu á endurgreiðslunni, lækkun á prósentuhlutfallinu eða fjárframlögunum, þá verður bara að hafa það. Kvikmyndasjóður er hjartað í greininni og grundvöllurinn fyrir því að blómleg kvikmyndamenning geti þrifist hér á landi. Lilja Alfreðsdóttir hefur ennþá tækifæri til að laga þessa stöðu en senn mun hennar tími sem menningarráðherra renna sitt skeið. Við vonum að það verði ekki hennar eftirmæli sem stjórnmálamanns að hafa gert út af við íslenska kvikmyndagerð. H ö fundar eru kvikmyndaleikstj ó rar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kvikmyndagerð á Íslandi Mest lesið Geðveiki krónuhagkerfisins: Tók 35 milljón króna lán, búinn að greiða til baka 91 milljón, skuldar samt enn 64 milljónir! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Já, af hverju þarf Landsbankinn byggingu á besta stað í bænum? Páll Jakob Líndal Skoðun Vegið að íslenskri kvikmyndagerð Grímur Hákonarson,Hafsteinn Gunnar Sigurðsson,Hrafnhildur Gunnarsdóttir Skoðun Af „tapi“ Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Banaslysin eru víðar en við sjáum Sigmar Guðmundsson Skoðun Takk, Gísli Marteinn Eva Dögg Davíðsdóttir Skoðun Blekkingar og gaslýsingar núverandi forsætisráðherra Ásthildur Lóa Þórsdóttir Skoðun Carbfix – enn og aftur Ari Trausti Guðmundsson Skoðun Við erum öll á raforkumarkaði Jónas Hlynur Hallgrímsson Skoðun Hlustum til að skilja Ingrid Kuhlman Skoðun Skoðun Skoðun Blekkingar og gaslýsingar núverandi forsætisráðherra Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar Skoðun Carbfix – enn og aftur Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Við erum öll á raforkumarkaði Jónas Hlynur Hallgrímsson skrifar Skoðun Af „tapi“ Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Mennt er máttur Úlfar Darri Lúthersson skrifar Skoðun Vegið að íslenskri kvikmyndagerð Grímur Hákonarson,Hafsteinn Gunnar Sigurðsson,Hrafnhildur Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Banaslysin eru víðar en við sjáum Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Hlustum til að skilja Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Geðveiki krónuhagkerfisins: Tók 35 milljón króna lán, búinn að greiða til baka 91 milljón, skuldar samt enn 64 milljónir! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Já, af hverju þarf Landsbankinn byggingu á besta stað í bænum? Páll Jakob Líndal skrifar Skoðun Myndu H-HH-HHH (hægri) og V-VV-VVV (vinstri) breyta stjórnmálunum? Haukur Arnþórsson skrifar Skoðun Aftur fram af hengifluginu? Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Kópavogur - Að virða og varðveita eigin sögu Svanhildur Bogadóttir skrifar Skoðun Knatthús á versta stað í Borgarnesi? Sólveig Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju að fara aftur þangað með glóðarauga þegar það er að batna? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Bankar gegn þjóð Bjarni Jónsson skrifar Skoðun Áskorun til hæstvirts fjármálaráðherra Sigurðar Inga Jóhannssonar frá sérfræðingum í klínískri sálfræði Haukur Haraldsson,Sólveig Erna Jónsdóttir,Kristbjörg Þórisdóttir,Inga Hrefna Jónsdóttir skrifar Skoðun Takk, Gísli Marteinn Eva Dögg Davíðsdóttir skrifar Skoðun Hvað er fátækt? Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun „Sýndu mér vini þína og ég sýni þér framtíð þína“ Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Evrópusambandið er í vanda Þórður Birgisson skrifar Skoðun Skynsemishyggja Miðflokksins hvarf hratt Kristófer Már Maronsson skrifar Skoðun Þetta gengur ekki lengur! Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun „Með Guði vinkonu okkar“ Sigurvin Lárus Jónsson skrifar Skoðun Græn vindorka Ásdís Hlökk Theodórsdóttir skrifar Skoðun Af hverju þetta tímabundna álag á útsvarið? Bragi Bjarnason skrifar Skoðun Aðgengi að húsnæði fyrir ungt fólk – ekki lúxus heldur grundvallarréttur Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Að eldast – ertu undirbúin? Hafdís Dögg Sveinbjarnardóttir ,Lára María Valgerðardóttir ,Magnús E. Smith skrifar Skoðun Heilsugæsla í vanda Jón Magnús Kristjánsson skrifar Skoðun Laxalús og varnir gegn henni Jón Sveinsson skrifar Sjá meira
Engin atvinnugrein á Íslandi er jafn sveiflukennd og kvikmyndabransinn. Frá því að við byrjuðum að starfa í þessum bransa höfum við horft upp á þrjá blóðuga niðurskurði á framlögum til kvikmyndagerðar. Sá fyrsti var í kjölfar bankahrunsins árið 2009 (35%) en engin önnur atvinnugrein tók á sig jafn stóran skell eftir hrunið nema þá kannski fjármálageirinn. Þegar Katrín Jakobsdóttir var menntamálaráðherra á árunum 2009-2013 var bætt verulega í Kvikmyndasjóð, en svo kom ný ríkisstjórn og Illugi Gunnarsson skar niður framlögin um 40% á einu ári. Lítið breyttist til betri vegar á næstu árum þrátt fyrir umleitanir kvikmyndagerðarfólks. Þegar Lilja Alfreðsdóttir tók við sem mennta- og menningarráðherra gætti aukinnar bjartsýni á meðal kvikmyndagerðarfólks. Okkur fannst nýi ráðherrann sýna þessari viðkvæmu atvinnugrein skilning og tala okkar máli. Ráðist var í gerð Kvikmyndastefnu sem margir af okkar kollegum tóku þátt í að móta. Þar voru settar fram metnaðarfullar hugmyndir um eflingu kvikmyndagerðar á Íslandi. Fyrsti liðurinn í stefnunni – og algjört forgangsmál hennar að okkar mati – kvað á um eflingu Kvikmyndasjóðs og stofnun sérstaks fjárfestingarsjóðs fyrir leikið sjónvarpsefni. Allar kvikmyndir og sjónvarpsþættir sem búnir eru til á Íslandi reiða sig á framlög úr Kvikmyndasjóði. Í dæmigerðu íslensku kvikmyndaverkefni er styrkur frá Kvikmyndasjóði um 25% - 50% af heildarfjármögnun, en með slíkum styrk er hægt að sækja um í aðra evrópska sjóði og klára fjármögnun verkefnisins. Með öðrum orðum, það fjármagn sem ríkið veitir úr Kvikmyndasjóði, laðar að sér álíka mikið og í mörgum tilfellum enn meira erlent fjámagn. Þetta byrjaði vel hjá Lilju og á árunum 2020 og 2021 var bætt verulega í framlögin til Kvikmyndasjóðs. En í Kvikmyndastefnunni var líka annar liður sem kvað á um hækkun á endurgreiðslu til kvikmyndagerðar. Með endurgreiðslu er átt við það þegar ákveðið prósentuhlutfall af því erlenda fjármagni sem kemur til landsins og varið er til framleiðslu kvikmynda fæst endurgreitt frá ríkinu. Þetta fyrirkomulag tíðkast víðsvegar í heiminum og hefur gefist ágætlega hér og skapað bæði gjaldeyristekjur og atvinnu. Það gagnast bæði íslenskum kvikmynda- og sjónvarpsverkefnum en er þó fyrst og fremst gert til að laða að erlendar framleiðslur og örva þann hluta kvikmyndagerðar sem snýr að þjónustu við stór erlend verkefni. Árið 2022 var mikill þrýstingur á Lilju að hækka endurgreiðsluhlutfallið úr 25% í 35%. Þrýstingurinn var sérstaklega þungur vegna eins verkefnis; True Detective 4. Framleiðendur þáttanna skrifuðu stjórnvöldum bréf og lofuðu fjárfestingu upp á 9 milljarða ef að endurgreiðslan yrði hækkuð. Auðvitað er þetta mikið fjármagn sem fer ekki bara inn í kvikmyndabransann heldur skilar sér á margþætta vegu inn í íslenskt hagkerfi. Þorri kvikmyndagerðarfólks var hlynnt hækkun á endurgreiðslunni en þótti það alls ekki forgangsmál eins og efling Kvikmyndasjóðs sem að úthlutar fjármagni eingöngu til innlendra verkefna. Lilja fékk endurgreiðsluna hækkaða með lögum frá Alþingi í júní árið 2022. Margir í bransanum fögnuðu þessum áfanga og framleiðsla True Detective þáttanna fór af stað. Flestir töldu að um tvö aðskilin mál væri að ræða - Kvikmyndasjóð annars vegar og endurgreiðsluna hins vegar - og því skyldi eitt ekki koma niður á öðru. En þegar fjárlagafrumvarp ríkisstjórnarinnar var lagt fram um haustið vaknaði kvikmyndagerðarfólk upp við vondan draum. Í frumvarpinu var boðaður stórfelldur niðurskurður á framlögum til Kvikmyndasjóðs. Það sem virðist því hafa gerst er að stjórnvöld hafi blandað þessum tveimur aðskildu málum saman - Kvikmyndasjóði og endurgreiðslunni - og forgangsraðað fjármagni í þágu endurgreiðslunnar. Gat verið að sá menningarráðherra sem lét blása í lúðra og boða stórfellda sókn á sviði kvikmyndagerðar með Kvikmyndastefnunni hefði tekið ákvörðun sem var í hrópandi mótsögn við meginmarkmið hennar: Að stuðla að fjölbreyttri kvikmyndamenningu sem styrkir sjálfsmynd þjóðarinnar og eflir íslenska tungu? Lilja hefur alltaf neitað því að tengsl séu á milli niðurskurðarins og hækkunar endurgreiðslunnar. En það er erfitt að sjá að sá málflutningur standist skoðun. Aldrei hafa komið fram sannfærandi rök frá ráðherra af hverju Kvikmyndasjóður var skorinn niður á þessum tímapunkti, þvert á fyrri loforð og þvert á það sem boðað var í Kvikmyndastefnunni. Ef engin tengsl eru á milli niðurskurðarins og hækkunar endurgreiðslunnar, af hverju varð þessi tímasetning þá fyrir valinu? Svarið hlýtur að vera að það vantaði fjármagn til að fjármagna endurgreiðsluna. Lilja hefur að mörgu leyti staðið sig vel sem menningarráðherra og til að mynda hefur löngu tímabæru háskólanámi í kvikmyndagerð verið komið á laggirnar fyrir hennar tilstilli. En þessi niðurskurður á Kvikmyndasjóði eru það afdrífarík mistök að veruleg hætta er á að þau muni skyggja á öll þau góðu mál sem hún hefur komið til leiðar á sínum ráðherraferli. Niðurskurðurinn er kominn í 49% á fjórum árum og enn frekari niðurskurður er á teikniborðinu (sjá mynd). Getur einhver ímyndað sér hvað myndi gerast ef að framlög til háskólans yrðu skorin niður um 49%? Ástandið er orðið það slæmt að Kvikmyndamiðstöð er hætt að veita styrki fyrir árið 2024 og fármagnið fyrir árið 2025 er óðum að klárast. Færri verkefni fá styrk og styrkupphæðirnar eru orðnar svipaðar og þær voru fyrir 10-15 árum, á meðan allt annað í þjóðfélaginu hefur margfaldast í verði. Lægri styrkupphæðir þýða það að erfiðara verður að fjármagna kvikmyndaverkefnin og meiri hætta er á því að það komi niður á gæðum þeirra. Þessi staða kemur verst niður á ungu og upprennandi kvikmyndagerðarfólki sem á nú minni möguleika á því að hljóta brautargengi. Þeir sem að eldri eru og hafa þegar sannað sig eru líklegri til að skipta á milli sín þeim litlu fjármunum sem að eru til úthlutunar. Það er sérlega kaldhæðnislegt að ráðherra sem að gefur sig út fyrir að vera talsmaður íslenskrar tungu, skuli hygla erlendri kvikmyndagerð á kostnað innlendrar. Það hefur aldrei verið meiri þörf fyrir efni á íslensku en einmitt núna, í heimi vaxandi alþjóðavæðingar og tæknibreytinga, en Lilja kýs að fara í þveröfuga átt. Okkur er líka til efs að þessi stefna Lilju samrýmist grunngildum og stefnu Framsóknarflokksins því hér er ekkert minna en framtíð íslenskunnar sem er í húfi. Áður en Lilja tók þessa afdrífaríku ákvörðun var betra jafnvægi í greininni að okkar mati. Kvikmyndasjóður stóð styrkum fótum og endurgreiðslan var 25%. Það var gott jafnvægi á milli erlenda hluta greinarinnar og þess innlenda. Nú hefur þetta jafnvægi raskast mjög mikið og erlendar kvikmyndaframleiðslur hafa tekið yfir. Þessu hefur fylgt aukin þensla og launaskrið og í dag er mjög erfitt fyrir innlendu framleiðslurnar að keppa við þær erlendu um starfsfólk. Það má segja að við búum við tvöfalt hagkerfi í bransanum í dag og þetta hefur gerst á mjög skömmum tíma, bara örfáum árum. Lausnin á þessu vandamáli er að sjálfsögðu sú að setja meira fjármagn í Kvikmyndasjóð og hlúa betur að innlendri kvikmyndagerð. Ef það kallar á skerðingu á endurgreiðslunni, lækkun á prósentuhlutfallinu eða fjárframlögunum, þá verður bara að hafa það. Kvikmyndasjóður er hjartað í greininni og grundvöllurinn fyrir því að blómleg kvikmyndamenning geti þrifist hér á landi. Lilja Alfreðsdóttir hefur ennþá tækifæri til að laga þessa stöðu en senn mun hennar tími sem menningarráðherra renna sitt skeið. Við vonum að það verði ekki hennar eftirmæli sem stjórnmálamanns að hafa gert út af við íslenska kvikmyndagerð. H ö fundar eru kvikmyndaleikstj ó rar.
Geðveiki krónuhagkerfisins: Tók 35 milljón króna lán, búinn að greiða til baka 91 milljón, skuldar samt enn 64 milljónir! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Vegið að íslenskri kvikmyndagerð Grímur Hákonarson,Hafsteinn Gunnar Sigurðsson,Hrafnhildur Gunnarsdóttir Skoðun
Skoðun Vegið að íslenskri kvikmyndagerð Grímur Hákonarson,Hafsteinn Gunnar Sigurðsson,Hrafnhildur Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Geðveiki krónuhagkerfisins: Tók 35 milljón króna lán, búinn að greiða til baka 91 milljón, skuldar samt enn 64 milljónir! Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Áskorun til hæstvirts fjármálaráðherra Sigurðar Inga Jóhannssonar frá sérfræðingum í klínískri sálfræði Haukur Haraldsson,Sólveig Erna Jónsdóttir,Kristbjörg Þórisdóttir,Inga Hrefna Jónsdóttir skrifar
Skoðun Aðgengi að húsnæði fyrir ungt fólk – ekki lúxus heldur grundvallarréttur Gísli Rafn Ólafsson skrifar
Skoðun Að eldast – ertu undirbúin? Hafdís Dögg Sveinbjarnardóttir ,Lára María Valgerðardóttir ,Magnús E. Smith skrifar
Geðveiki krónuhagkerfisins: Tók 35 milljón króna lán, búinn að greiða til baka 91 milljón, skuldar samt enn 64 milljónir! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Vegið að íslenskri kvikmyndagerð Grímur Hákonarson,Hafsteinn Gunnar Sigurðsson,Hrafnhildur Gunnarsdóttir Skoðun