Þegar grafið er undan sjálfi, lífsgleði og tilgangi mannvera Matthildur Björnsdóttir skrifar 3. mars 2025 18:00 Voru orð sem komu inn í heilabúið þennan morgunn 20.2.2025 frá svo mörgu í lífinu bæði mínu og ótal annarra einstaklinga. Og var Ólöf Tara Harðardóttir greinilega í þeim hópi. Slíkt á til að rúlla niður kynslóðir, þegar foreldri hefur ekki fengið það líf sem það þráði. Og að hin neydda þöggun þá um það, hindrar að það nái til heilans fyrir gagnrýni og hugmynd fyrir að gera betur. Svo að hegðunin fer áfram inni í taugakerfum eins og hinn ósýnilegi víxill sem framlengist. Fyrir þau sem eru fyrir talnaspeki er þessi dagur með töluna 13 sem leggst saman sem 4. Sem er líka tala fæðingardags míns sem kemur út sem 31/4 sem er um að byggja stöðugan grunn. Það sem einstaklingur nær að fá hugsjón fyrir, til að hjálpa öðrum frá eigin reynslu. Er því miður ekki alltaf nóg til að jafna því, sem undan þeim einstaklingi var grafið. Það er meira en að segja það, að finna orð yfir flækjur sem hafa orðið frá hvaða slæmu reynslu sem viðkomandi upplifði. Sjálfi einstaklinga var oft dregið niður með níðmennsku af öllu hugsanlegu tagi frá þeim einstaklingum sem sá sig eiga rétt á að brjóta aðra niður. Þegar það kemur frá þeim sem reiknað er með að elski sig. Þá er niðurbrotið ábyggilega enn dýpra, en ef það væru einhverjir úti í bæ. Svo að þá er ekkert eftir til að standa á hið innra. Enginn innri sjóður til að standa með sjálfum sér. Þessi ofur mikla frekja og tilætlunarsemi til þolenda til að lifa rökhyggjuna eina stenst ekki veruleikann, eins og svo margir fræðingar eru að læra að skilja. Og hafa uppgötvað í vinnu sinni með einstaklinga. Einstaklingar voru dæmdir sem geðveikir, ef þeir sorteruðu sig ekki út frá henni. Það var krafa sem ég man að var í þjóðinni, og er ekki gagnleg. Né sýnir hún kærleik eða skilning á mannlegri tilveru, eins og hún er í raun. Óttinn við tilfinningasemi var einskonar þjóðar mottó án þess að orðin væru notuð. Orð, viðhorf og lítilsvirðing sem smá nagar sjálfvirðið niður að innan. Og þegar skammturinn þar er meiri, en það sem hugurinn nær að gera út á við. Þá er spurning hvort einstaklingur nái að skapa eigin grunn upp á nýtt. Ef ekkert er að finna þar, enda flest þeirra líf sitt sjálf án þess að sjá sig geta fengið réttan stuðning. Þetta hefur því miður verið of oft gert af þeim sem Goðsögnin sagði að myndu elska þau út af lífinu. En þau lærðu annað mjög ung í lífi sínu. Svo að það þarf meira að koma til, svo að því sem grafið var undan þeim, geti fengið þá vinnslu að þau áhrif endi. Það er þegar níðst er á einstaklingi á einhvern hátt sem hefur ekki náð þeirri sjálfs uppbyggingu í lífi sínu til að andmæla og verja sig. Einstaklingar eins og Ólöf Tara Harðardóttir var fyrirmynd um, með að setja stofnanir upp fyrir aðra. En varð svo því miður þolandi af því sem hafði verið grafið undan sjálfi hennar. Svo eru þau tilfelli þegar líkami þess barns eða unglings og jafnvel eldri en án eigin innri styrks er notaður fyrir sjúka kynlífs þörf annarra. Og í sumum tilfellum að neikvæð orð koma endalaust að því um útlit sitt og líkama síns, vegna erfiðrar líðan í foreldri og foreldrum. Jafnvel þó að þolendur séu stundum það falleg, að þau gætu unnið í samkeppnum um útlit. Veruleiki sem nær ekki inn í hugi gerenda. Þrep til góðrar sjálfsþekkingar voru ekki í boði Hugtökin „Sjálfs uppljómun“ og „Að vakna til að vita alveg hver maður væri“ „Self realisation, og Individuation“ voru ekki í veruleikamynd kristninnar. Og þá ekki heldur neitt talað um það hvert ferð manns sem sálar og einstaklings væri ætlað“. Þegar stór hluti mannkyns kemur fyrir vissan tilgang, sem sumir ná að vita ungir en aðrir seinna. Það voru ekki hugtök, möguleiki eða réttur fólks af kirkjunnar hálfu. Þau hugtök koma frá Búddhisma. Ég veit ekki hvort að kristna stofnunin hafi vaknað til allra þeirra nýju sjálfs-uppbyggingar- fræða sem hafa komið fram, og margar bókabúðir hér í Ástralíu eru fullar af. Ég veit ekki hve mikið af slíku er í bókum um það, á Íslensku eða ensku eða öðrum málum á Íslandi í dag. En hér var hlaðborð af svo mörgum fræðum til sjálfs uppbyggingar, þegar andlegar bókabúðir voru hér. En því miður hurfu sumar þeirra í gjaldþrot vegna Amazon fyrirtækisins. Samt er flott úrval af þeim í þeirri bókabúð sem ég fer mest í, hér í verslunarmiðstöðinni. Greinar sýna því miður, að ekki er allt í anda þess að börn og unglingar séu að upplifa þá ást sem kirkjan lofar. Og það án þess að vita um ástand foreldranna. Né hvort foreldrar vildu kannski eitthvað annað fyrir líf sitt, en það barn eða þau börn? Af hverju gera mannverur það Er stór spurning? Það sem kemur í hug minn af eigin reynslu, er að sú þörf kemur alla vega stundum frá djúpum vonbrigðum foreldris sem veit hugsanlega ekki að hvað það sé að gera, af því að það komi frá tveim hlutum í þeim. Pirringi á yfirborði. En djúpum vonbrigðum hið innra frá undirmeðvitundinni. Svo getur það líka verið frá öfund og afbrýðisemi, ef viðkomandi hefur ekki náð að lifa eigin hæfileika til fulls og er í sárum yfir því. En sér barnið ná að gera það og hafa meira sjálfsöryggi en það. Svo að þá upplifir viðkomandi þá þörf að tæta það niður. Viðhorf og trú frá mjög fornum og íhaldssömum viðhorfum sem enginn sá ástæðu til að gagnrýna. Eða taldi að enginn myndi hlusta, hélt þá þeirri innri frystingu sem Peter A Levine talar um sem leið líkamans til að setja óvinnanleg sár í geymslu. Innri sár frá mismeðferð af einhverju tagi, sem sé ógleymanlegt. Reynsla sem sá einstaklingur hafði lifað og kerfið rúllar niður. Og það án þess að mannveran nái að hugsa né vakna til meðvitundar um, að það væru til betri leiðir. Stundum voru bara ekki neinar betri leiðir að finna í fámennum samfélögum sem sáu það í lagi: Að rúlla því sem var, og hafði verið í viðhorfum og lífsstíl, áfram án hugsunar. Af því að umhverfið hafði ekki hvatningu til að bjóða upp á nýjar og betri hugmyndir. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langt skeið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Mest lesið Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Charlie og sjúkleikaverksmiðjan Guðjón Eggert Agnarsson Skoðun Ert þú meðalmaðurinn? Jóhann Óskar Jóhannsson Skoðun Flumbrugangur í framhaldsskólum Jón Pétur Zimsen Skoðun Nútímaviðskipti og lögin sem gleymdist að uppfæra Fróði Steingrímsson Skoðun PCOS: Er ódýrara að halda heilsu eða meðhöndla veikindi? Elísa Ósk Línadóttir Skoðun Af Millet-úlpum og öldrunarmálum Þröstur V. Söring Skoðun „Words are wind“ Ingólfur Hermannsson Skoðun Nú þarf bæði sleggju og vélsög Trausti Hjálmarsson,Ólafur Stephensen Skoðun Miðbær Selfoss vekur ánægju Bragi Bjarnason Skoðun Skoðun Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar Skoðun Atvinnustefna er alvöru mál Jóhannes Þór Skúlason skrifar Skoðun 1984 og Hunger Games á sama sviðinu Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Mikilvægi aukinnar verndunar hafsvæða og leiðrétting Hrönn Egilsdóttir skrifar Skoðun Betri leið til einföldunar regluverks Pétur Halldórsson skrifar Skoðun Af Millet-úlpum og öldrunarmálum Þröstur V. Söring skrifar Skoðun Charlie og sjúkleikaverksmiðjan Guðjón Eggert Agnarsson skrifar Skoðun Nú þarf bæði sleggju og vélsög Trausti Hjálmarsson,Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Nútímaviðskipti og lögin sem gleymdist að uppfæra Fróði Steingrímsson skrifar Skoðun Sjálfsvíg eru ekki óumflýjanleg Sigurþóra Bergsdóttir skrifar Skoðun „Words are wind“ Ingólfur Hermannsson skrifar Skoðun Ert þú meðalmaðurinn? Jóhann Óskar Jóhannsson skrifar Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Flumbrugangur í framhaldsskólum Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Miðbær Selfoss vekur ánægju Bragi Bjarnason skrifar Skoðun PCOS: Er ódýrara að halda heilsu eða meðhöndla veikindi? Elísa Ósk Línadóttir skrifar Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar Skoðun Be Kind - ekki kind Aðalheiður Mjöll Þórarinsdóttir ,Perla Magnúsdóttir skrifar Skoðun Illa verndaðir Íslendingar Sighvatur Björgvinsson skrifar Skoðun Viðreisn afhjúpar sig endanlega Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Heimalestur – gæðastund en ekki grátur og gnístan tanna Svava Þ. Hjaltalín skrifar Skoðun Frelsi til sölu Erling Kári Freysson skrifar Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar Skoðun Móðir í Breiðholti hjólar 5.000 kílómetra Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Viðreisn lætur verkin tala Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Sterkara framhaldsskólakerfi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Eru Íslendingar feigir? Olíuvinnsla! Sigurður Loftur Thorlacius skrifar Skoðun Ástæðan fyrir því að við þurfum möguleika á dánaraðstoð Ingrid Kuhlman skrifar Sjá meira
Voru orð sem komu inn í heilabúið þennan morgunn 20.2.2025 frá svo mörgu í lífinu bæði mínu og ótal annarra einstaklinga. Og var Ólöf Tara Harðardóttir greinilega í þeim hópi. Slíkt á til að rúlla niður kynslóðir, þegar foreldri hefur ekki fengið það líf sem það þráði. Og að hin neydda þöggun þá um það, hindrar að það nái til heilans fyrir gagnrýni og hugmynd fyrir að gera betur. Svo að hegðunin fer áfram inni í taugakerfum eins og hinn ósýnilegi víxill sem framlengist. Fyrir þau sem eru fyrir talnaspeki er þessi dagur með töluna 13 sem leggst saman sem 4. Sem er líka tala fæðingardags míns sem kemur út sem 31/4 sem er um að byggja stöðugan grunn. Það sem einstaklingur nær að fá hugsjón fyrir, til að hjálpa öðrum frá eigin reynslu. Er því miður ekki alltaf nóg til að jafna því, sem undan þeim einstaklingi var grafið. Það er meira en að segja það, að finna orð yfir flækjur sem hafa orðið frá hvaða slæmu reynslu sem viðkomandi upplifði. Sjálfi einstaklinga var oft dregið niður með níðmennsku af öllu hugsanlegu tagi frá þeim einstaklingum sem sá sig eiga rétt á að brjóta aðra niður. Þegar það kemur frá þeim sem reiknað er með að elski sig. Þá er niðurbrotið ábyggilega enn dýpra, en ef það væru einhverjir úti í bæ. Svo að þá er ekkert eftir til að standa á hið innra. Enginn innri sjóður til að standa með sjálfum sér. Þessi ofur mikla frekja og tilætlunarsemi til þolenda til að lifa rökhyggjuna eina stenst ekki veruleikann, eins og svo margir fræðingar eru að læra að skilja. Og hafa uppgötvað í vinnu sinni með einstaklinga. Einstaklingar voru dæmdir sem geðveikir, ef þeir sorteruðu sig ekki út frá henni. Það var krafa sem ég man að var í þjóðinni, og er ekki gagnleg. Né sýnir hún kærleik eða skilning á mannlegri tilveru, eins og hún er í raun. Óttinn við tilfinningasemi var einskonar þjóðar mottó án þess að orðin væru notuð. Orð, viðhorf og lítilsvirðing sem smá nagar sjálfvirðið niður að innan. Og þegar skammturinn þar er meiri, en það sem hugurinn nær að gera út á við. Þá er spurning hvort einstaklingur nái að skapa eigin grunn upp á nýtt. Ef ekkert er að finna þar, enda flest þeirra líf sitt sjálf án þess að sjá sig geta fengið réttan stuðning. Þetta hefur því miður verið of oft gert af þeim sem Goðsögnin sagði að myndu elska þau út af lífinu. En þau lærðu annað mjög ung í lífi sínu. Svo að það þarf meira að koma til, svo að því sem grafið var undan þeim, geti fengið þá vinnslu að þau áhrif endi. Það er þegar níðst er á einstaklingi á einhvern hátt sem hefur ekki náð þeirri sjálfs uppbyggingu í lífi sínu til að andmæla og verja sig. Einstaklingar eins og Ólöf Tara Harðardóttir var fyrirmynd um, með að setja stofnanir upp fyrir aðra. En varð svo því miður þolandi af því sem hafði verið grafið undan sjálfi hennar. Svo eru þau tilfelli þegar líkami þess barns eða unglings og jafnvel eldri en án eigin innri styrks er notaður fyrir sjúka kynlífs þörf annarra. Og í sumum tilfellum að neikvæð orð koma endalaust að því um útlit sitt og líkama síns, vegna erfiðrar líðan í foreldri og foreldrum. Jafnvel þó að þolendur séu stundum það falleg, að þau gætu unnið í samkeppnum um útlit. Veruleiki sem nær ekki inn í hugi gerenda. Þrep til góðrar sjálfsþekkingar voru ekki í boði Hugtökin „Sjálfs uppljómun“ og „Að vakna til að vita alveg hver maður væri“ „Self realisation, og Individuation“ voru ekki í veruleikamynd kristninnar. Og þá ekki heldur neitt talað um það hvert ferð manns sem sálar og einstaklings væri ætlað“. Þegar stór hluti mannkyns kemur fyrir vissan tilgang, sem sumir ná að vita ungir en aðrir seinna. Það voru ekki hugtök, möguleiki eða réttur fólks af kirkjunnar hálfu. Þau hugtök koma frá Búddhisma. Ég veit ekki hvort að kristna stofnunin hafi vaknað til allra þeirra nýju sjálfs-uppbyggingar- fræða sem hafa komið fram, og margar bókabúðir hér í Ástralíu eru fullar af. Ég veit ekki hve mikið af slíku er í bókum um það, á Íslensku eða ensku eða öðrum málum á Íslandi í dag. En hér var hlaðborð af svo mörgum fræðum til sjálfs uppbyggingar, þegar andlegar bókabúðir voru hér. En því miður hurfu sumar þeirra í gjaldþrot vegna Amazon fyrirtækisins. Samt er flott úrval af þeim í þeirri bókabúð sem ég fer mest í, hér í verslunarmiðstöðinni. Greinar sýna því miður, að ekki er allt í anda þess að börn og unglingar séu að upplifa þá ást sem kirkjan lofar. Og það án þess að vita um ástand foreldranna. Né hvort foreldrar vildu kannski eitthvað annað fyrir líf sitt, en það barn eða þau börn? Af hverju gera mannverur það Er stór spurning? Það sem kemur í hug minn af eigin reynslu, er að sú þörf kemur alla vega stundum frá djúpum vonbrigðum foreldris sem veit hugsanlega ekki að hvað það sé að gera, af því að það komi frá tveim hlutum í þeim. Pirringi á yfirborði. En djúpum vonbrigðum hið innra frá undirmeðvitundinni. Svo getur það líka verið frá öfund og afbrýðisemi, ef viðkomandi hefur ekki náð að lifa eigin hæfileika til fulls og er í sárum yfir því. En sér barnið ná að gera það og hafa meira sjálfsöryggi en það. Svo að þá upplifir viðkomandi þá þörf að tæta það niður. Viðhorf og trú frá mjög fornum og íhaldssömum viðhorfum sem enginn sá ástæðu til að gagnrýna. Eða taldi að enginn myndi hlusta, hélt þá þeirri innri frystingu sem Peter A Levine talar um sem leið líkamans til að setja óvinnanleg sár í geymslu. Innri sár frá mismeðferð af einhverju tagi, sem sé ógleymanlegt. Reynsla sem sá einstaklingur hafði lifað og kerfið rúllar niður. Og það án þess að mannveran nái að hugsa né vakna til meðvitundar um, að það væru til betri leiðir. Stundum voru bara ekki neinar betri leiðir að finna í fámennum samfélögum sem sáu það í lagi: Að rúlla því sem var, og hafði verið í viðhorfum og lífsstíl, áfram án hugsunar. Af því að umhverfið hafði ekki hvatningu til að bjóða upp á nýjar og betri hugmyndir. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langt skeið.
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar
Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar
Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar
Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar
Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun