Hvernig kennum við gagnrýna hugsun? – Umræða sem þarf að halda áfram Guðmundur Björnsson skrifar 9. mars 2025 14:01 Ég átti nú alveg von á að grein sem ég skrifaði nýlega myndi vekja einhver viðbrögð, en ég bjóst ekki við því hve sterk þau yrðu. Í greininni fjallaði ég um samtal sem ég átti við 15 ára ungling sem átti í erfiðleikum með að skilja hugtakið rök þegar hann fékk það verkefni að skrifa rökfærsluritgerð. Ég velti upp spurningunni: Er gagnrýnin hugsun nægilega vel kennd í skólakerfinu? Viðbrögðin létu ekki á sér standa. Sumir tóku undir með mér og töldu þetta áhugaverða spurningu, en aðrir túlkuðu greinina sem ómaklega gagnrýni á kennara, alhæfingu um skólakerfið eða jafnvel pólitíska árás á menntastofnanir. Það er augljóst að þessi umræða vakti sterk viðbrögð – og í stað þess að fara í vörn vil ég nýta tækifærið til að kafa aðeins dýpra og ræða hvernig við getum í raun bætt kennslu í rökhugsun og rökræðu. Hver ber ábyrgð á kennslu í rökhugsun? Ein algengasta gagnrýnin sem ég fékk var að ég væri að alhæfa út frá einu dæmi – að byggja alla umfjöllun mína á samtali við einn nemanda. Þetta er réttmæt athugasemd, en það var aldrei ætlun mín að setja fram grein sem væri byggð á vísindalegri rannsókn. Ég ætlaði einfaldlega að varpa ljósi á stærri spurningu: Ef nemandi á erfitt með að skilja hugtök eins og rök, hvað segir það okkur um kennslu í rökhugsun? Er það merki um að kennarar séu ekki að vinna vinnuna sína? Eða gæti verið að kerfið sjálft gefi þeim ekki nægan tíma og svigrúm til að vinna með þessi hugtök? Eða er þetta jafnvel stærra samfélagslegt vandamál – að samfélagið allt þurfi að leggja meiri áherslu á rökræðu og gagnrýna hugsun? Ég tel að vandinn sé flóknari en svo að hægt sé að benda á einn sökudólg. Það eru ekki bara kennarar sem bera ábyrgð á því að ungmenni læri að hugsa gagnrýnið – samfélagið í heild sinni þarf að stuðla að því að ungt fólk læri að rökræða, efast og rökstyðja skoðanir sínar. Er nóg svigrúm til rökræðu í skólum? Ein athyglisverðasta gagnrýnin sem ég fékk var sú að stærð bekkja og skólakerfið almennt geri það að verkum að nemendur fái ekki nægilegt rými til að æfa sig í rökræðu. „Í allt of stórum hópum skapast ekki nógu gott traust til að æfa sig í rökræðu.“ „Ef nemendur fá ekki rými til að ræða og efast, hvernig eiga þeir þá að læra rökhugsun?“ Ég vil trúa því að íslenskir kennarar leggi sig fram við að kenna rökfærslu og rökræðu, en án nægilegs tíma og rýmis til að æfa sig er spurning hvort nemendur geti náð fullum tökum á þessari færni. Er tjáningarfrelsi í skólum takmarkað? Eitt það óvæntasta sem kom upp í umræðunni var sú skoðun að rými fyrir frjálsa rökræðu væri takmarkað í skólum – jafnvel vegna skoðanakúgunar. „Hvernig má búast við góðri kennslu í rökhugsun þegar augljós skoðanakúgun á sér stað innan skólanna?“ „Kennarar þora ekki að segja skoðanir sínar – hvernig geta þeir þá kennt rökræðu?“ „Óvíða er stunduð tilgangslausari skoðanakúgun en hjá menntastofnunum þessa lands.“ Ég viðurkenni að þetta kom mér á óvart. Ég hafði ekki sett þessa spurningu fram í upprunalegu greininni, en hún er algjörlega gild og verðskuldar frekari umræðu. Er skólakerfið nægilega opið fyrir fjölbreyttum skoðunum? Er verið að vísa í að ákveðnar skoðanir séu ekki velkomnar í umræðu innan skólakerfisins? Eða eru þetta vangaveltur um að skólakerfið sé almennt ekki opið fyrir gagnrýni? Er tjáningarfrelsi takmarkað innan menntakerfisins eða er þetta einfaldlega eðlilegt samspil tjáningarfrelsis og ábyrgðar? Ég hef ekki svar við þessum spurningum – en mér finnst þær mikilvægar og ég tel að þær eigi skilið ítarlegri greiningu. Ég vildi gjarnan heyra frá kennurum og nemendum um þetta. Kennum við börnum okkar að efast? Eitt af lykilmarkmiðum góðrar menntunar er að kenna börnum að spyrja spurninga, að efast og að greina hvað er satt og hvað er ekki satt. Sumir þátttakendur í umræðunni bentu á að það sé ekki bara skólinn sem beri ábyrgð á því að kenna gagnrýna hugsun – heldur líka heimilið og samfélagið allt. „Hvað segir þetta um foreldra?“ „Börn rökræða frá því þau byrja að tala. Ef þau þurfa aldrei að rökstyðja mál sitt er það þá ekki frekar uppeldisvandamál?“ Ég er sammála því að rökhugsun eigi ekki einungis að vera kennd í skólum – hún þarf einnig að vera órjúfanlegur hluti af menningu okkar og uppeldi. Hvert förum við héðan? Þessi umræða hefur sýnt mér að fólk hefur sterkar skoðanir á kennslu í rökhugsun og að við þurfum að kafa dýpra í hvernig gagnrýnin hugsun er kennd og hvað hindrar hana í íslensku samfélagi. Þetta eru spurningar sem mig langar að halda áfram að ræða: Hvernig tryggjum við að skólakerfið gefi nægt svigrúm fyrir rökræðu og röksemdafærslu? Hver er ábyrgð samfélagsins og heimilanna í því að kenna börnum gagnrýna hugsun? Er skólakerfið okkar nægilega opið fyrir fjölbreyttum sjónarmiðum? Er nægt rými fyrir opna og frjálsa rökræðu innan menntakerfisins? Hvernig getum við bætt kennslu í rökræðu og rökhugsun? Ég skora á kennara, foreldra og nemendur að leggja sitt af mörkum til að skapa rými fyrir rökræðu. Gagnrýnin hugsun er lykilhæfni framtíðarinnar – hvernig tryggjum við að hún sé kennd rétt? Gagnrýnin hugsun er ekki bara mikilvæg færni – hún er undirstaða upplýsts samfélags. Ef við viljum byggja framtíð þar sem fólk getur greint á milli staðreynda og rangfærslna, þarf að tryggja að allir fái tækifæri til að þjálfa þessa hæfni í skóla, fjölskyldu og samfélagi. Við getum ekki tekið gagnrýna hugsun sem sjálfsagðan hlut – við verðum að hlúa að henni. Hvernig tryggjum við að hún verði raunverulegur hluti af menntun og umræðu í samfélaginu? Við skulum halda áfram þessari mikilvægu umræðu og vinna saman að lausnum! Höfundur er aðjúnkt í ferðamálafræði við Háskóla Íslands Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Háskólar Skóla- og menntamál Guðmundur Björnsson Tengdar fréttir Þegar nemendur skilja ekki grundvallarhugtök: Hvað segir það um kennsluna? Nýlega átti ég athyglisvert samtal um skólastarf, sem vakti mig til umhugsunar um hvernig við kennum ungmennum rökhugsun og gagnrýna hugsun. 8. mars 2025 16:01 Mest lesið Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Austurland – þrælanýlenda Íslands Björn Ármann Ólafsson Skoðun Charlie og sjúkleikaverksmiðjan Guðjón Eggert Agnarsson Skoðun Mikilvægi aukinnar verndunar hafsvæða og leiðrétting Hrönn Egilsdóttir Skoðun Af Millet-úlpum og öldrunarmálum Þröstur V. Söring Skoðun Ert þú meðalmaðurinn? Jóhann Óskar Jóhannsson Skoðun Flumbrugangur í framhaldsskólum Jón Pétur Zimsen Skoðun Nútímaviðskipti og lögin sem gleymdist að uppfæra Fróði Steingrímsson Skoðun „Words are wind“ Ingólfur Hermannsson Skoðun Nú þarf bæði sleggju og vélsög Trausti Hjálmarsson,Ólafur Stephensen Skoðun Skoðun Skoðun Farsæl framfaraskref á Sólheimum Sigurjón Örn Þórsson skrifar Skoðun Austurland – þrælanýlenda Íslands Björn Ármann Ólafsson skrifar Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar Skoðun Atvinnustefna er alvöru mál Jóhannes Þór Skúlason skrifar Skoðun 1984 og Hunger Games á sama sviðinu Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Mikilvægi aukinnar verndunar hafsvæða og leiðrétting Hrönn Egilsdóttir skrifar Skoðun Betri leið til einföldunar regluverks Pétur Halldórsson skrifar Skoðun Af Millet-úlpum og öldrunarmálum Þröstur V. Söring skrifar Skoðun Charlie og sjúkleikaverksmiðjan Guðjón Eggert Agnarsson skrifar Skoðun Nú þarf bæði sleggju og vélsög Trausti Hjálmarsson,Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Nútímaviðskipti og lögin sem gleymdist að uppfæra Fróði Steingrímsson skrifar Skoðun Sjálfsvíg eru ekki óumflýjanleg Sigurþóra Bergsdóttir skrifar Skoðun „Words are wind“ Ingólfur Hermannsson skrifar Skoðun Ert þú meðalmaðurinn? Jóhann Óskar Jóhannsson skrifar Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Flumbrugangur í framhaldsskólum Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Miðbær Selfoss vekur ánægju Bragi Bjarnason skrifar Skoðun PCOS: Er ódýrara að halda heilsu eða meðhöndla veikindi? Elísa Ósk Línadóttir skrifar Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar Skoðun Be Kind - ekki kind Aðalheiður Mjöll Þórarinsdóttir ,Perla Magnúsdóttir skrifar Skoðun Illa verndaðir Íslendingar Sighvatur Björgvinsson skrifar Skoðun Viðreisn afhjúpar sig endanlega Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Heimalestur – gæðastund en ekki grátur og gnístan tanna Svava Þ. Hjaltalín skrifar Skoðun Frelsi til sölu Erling Kári Freysson skrifar Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar Skoðun Móðir í Breiðholti hjólar 5.000 kílómetra Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Viðreisn lætur verkin tala Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Sterkara framhaldsskólakerfi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar Sjá meira
Ég átti nú alveg von á að grein sem ég skrifaði nýlega myndi vekja einhver viðbrögð, en ég bjóst ekki við því hve sterk þau yrðu. Í greininni fjallaði ég um samtal sem ég átti við 15 ára ungling sem átti í erfiðleikum með að skilja hugtakið rök þegar hann fékk það verkefni að skrifa rökfærsluritgerð. Ég velti upp spurningunni: Er gagnrýnin hugsun nægilega vel kennd í skólakerfinu? Viðbrögðin létu ekki á sér standa. Sumir tóku undir með mér og töldu þetta áhugaverða spurningu, en aðrir túlkuðu greinina sem ómaklega gagnrýni á kennara, alhæfingu um skólakerfið eða jafnvel pólitíska árás á menntastofnanir. Það er augljóst að þessi umræða vakti sterk viðbrögð – og í stað þess að fara í vörn vil ég nýta tækifærið til að kafa aðeins dýpra og ræða hvernig við getum í raun bætt kennslu í rökhugsun og rökræðu. Hver ber ábyrgð á kennslu í rökhugsun? Ein algengasta gagnrýnin sem ég fékk var að ég væri að alhæfa út frá einu dæmi – að byggja alla umfjöllun mína á samtali við einn nemanda. Þetta er réttmæt athugasemd, en það var aldrei ætlun mín að setja fram grein sem væri byggð á vísindalegri rannsókn. Ég ætlaði einfaldlega að varpa ljósi á stærri spurningu: Ef nemandi á erfitt með að skilja hugtök eins og rök, hvað segir það okkur um kennslu í rökhugsun? Er það merki um að kennarar séu ekki að vinna vinnuna sína? Eða gæti verið að kerfið sjálft gefi þeim ekki nægan tíma og svigrúm til að vinna með þessi hugtök? Eða er þetta jafnvel stærra samfélagslegt vandamál – að samfélagið allt þurfi að leggja meiri áherslu á rökræðu og gagnrýna hugsun? Ég tel að vandinn sé flóknari en svo að hægt sé að benda á einn sökudólg. Það eru ekki bara kennarar sem bera ábyrgð á því að ungmenni læri að hugsa gagnrýnið – samfélagið í heild sinni þarf að stuðla að því að ungt fólk læri að rökræða, efast og rökstyðja skoðanir sínar. Er nóg svigrúm til rökræðu í skólum? Ein athyglisverðasta gagnrýnin sem ég fékk var sú að stærð bekkja og skólakerfið almennt geri það að verkum að nemendur fái ekki nægilegt rými til að æfa sig í rökræðu. „Í allt of stórum hópum skapast ekki nógu gott traust til að æfa sig í rökræðu.“ „Ef nemendur fá ekki rými til að ræða og efast, hvernig eiga þeir þá að læra rökhugsun?“ Ég vil trúa því að íslenskir kennarar leggi sig fram við að kenna rökfærslu og rökræðu, en án nægilegs tíma og rýmis til að æfa sig er spurning hvort nemendur geti náð fullum tökum á þessari færni. Er tjáningarfrelsi í skólum takmarkað? Eitt það óvæntasta sem kom upp í umræðunni var sú skoðun að rými fyrir frjálsa rökræðu væri takmarkað í skólum – jafnvel vegna skoðanakúgunar. „Hvernig má búast við góðri kennslu í rökhugsun þegar augljós skoðanakúgun á sér stað innan skólanna?“ „Kennarar þora ekki að segja skoðanir sínar – hvernig geta þeir þá kennt rökræðu?“ „Óvíða er stunduð tilgangslausari skoðanakúgun en hjá menntastofnunum þessa lands.“ Ég viðurkenni að þetta kom mér á óvart. Ég hafði ekki sett þessa spurningu fram í upprunalegu greininni, en hún er algjörlega gild og verðskuldar frekari umræðu. Er skólakerfið nægilega opið fyrir fjölbreyttum skoðunum? Er verið að vísa í að ákveðnar skoðanir séu ekki velkomnar í umræðu innan skólakerfisins? Eða eru þetta vangaveltur um að skólakerfið sé almennt ekki opið fyrir gagnrýni? Er tjáningarfrelsi takmarkað innan menntakerfisins eða er þetta einfaldlega eðlilegt samspil tjáningarfrelsis og ábyrgðar? Ég hef ekki svar við þessum spurningum – en mér finnst þær mikilvægar og ég tel að þær eigi skilið ítarlegri greiningu. Ég vildi gjarnan heyra frá kennurum og nemendum um þetta. Kennum við börnum okkar að efast? Eitt af lykilmarkmiðum góðrar menntunar er að kenna börnum að spyrja spurninga, að efast og að greina hvað er satt og hvað er ekki satt. Sumir þátttakendur í umræðunni bentu á að það sé ekki bara skólinn sem beri ábyrgð á því að kenna gagnrýna hugsun – heldur líka heimilið og samfélagið allt. „Hvað segir þetta um foreldra?“ „Börn rökræða frá því þau byrja að tala. Ef þau þurfa aldrei að rökstyðja mál sitt er það þá ekki frekar uppeldisvandamál?“ Ég er sammála því að rökhugsun eigi ekki einungis að vera kennd í skólum – hún þarf einnig að vera órjúfanlegur hluti af menningu okkar og uppeldi. Hvert förum við héðan? Þessi umræða hefur sýnt mér að fólk hefur sterkar skoðanir á kennslu í rökhugsun og að við þurfum að kafa dýpra í hvernig gagnrýnin hugsun er kennd og hvað hindrar hana í íslensku samfélagi. Þetta eru spurningar sem mig langar að halda áfram að ræða: Hvernig tryggjum við að skólakerfið gefi nægt svigrúm fyrir rökræðu og röksemdafærslu? Hver er ábyrgð samfélagsins og heimilanna í því að kenna börnum gagnrýna hugsun? Er skólakerfið okkar nægilega opið fyrir fjölbreyttum sjónarmiðum? Er nægt rými fyrir opna og frjálsa rökræðu innan menntakerfisins? Hvernig getum við bætt kennslu í rökræðu og rökhugsun? Ég skora á kennara, foreldra og nemendur að leggja sitt af mörkum til að skapa rými fyrir rökræðu. Gagnrýnin hugsun er lykilhæfni framtíðarinnar – hvernig tryggjum við að hún sé kennd rétt? Gagnrýnin hugsun er ekki bara mikilvæg færni – hún er undirstaða upplýsts samfélags. Ef við viljum byggja framtíð þar sem fólk getur greint á milli staðreynda og rangfærslna, þarf að tryggja að allir fái tækifæri til að þjálfa þessa hæfni í skóla, fjölskyldu og samfélagi. Við getum ekki tekið gagnrýna hugsun sem sjálfsagðan hlut – við verðum að hlúa að henni. Hvernig tryggjum við að hún verði raunverulegur hluti af menntun og umræðu í samfélaginu? Við skulum halda áfram þessari mikilvægu umræðu og vinna saman að lausnum! Höfundur er aðjúnkt í ferðamálafræði við Háskóla Íslands
Þegar nemendur skilja ekki grundvallarhugtök: Hvað segir það um kennsluna? Nýlega átti ég athyglisvert samtal um skólastarf, sem vakti mig til umhugsunar um hvernig við kennum ungmennum rökhugsun og gagnrýna hugsun. 8. mars 2025 16:01
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar
Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar
Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar
Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar
Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun