Þessir tillitslausu ökumenn Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 3. mars 2011 06:00 Ástæða þess að við stöðvum þig Ragnheiður er sú að þú gafst ekki stefnuljós þegar þó ókst út af hringtorginu," sagði hjálmklæddur lögregluþjónninn við mig alvarlegur í bragði. Mér vafðist tunga um tönn, sagði „ó!" Ég hélt að lögregluþjónninn hefði verið að beina umferðinni annað vegna umferðaróhapps sem hefði kannski átt sér stað lengra fram undan þegar hann gaf mér merki um að sveigja inn á bílastæði. Fattaði ekkert að hann ætti erindi beinlínis við mig. Eins og álfur gat ég síðan ekki sýnt fram á ökuréttindi, þar sem ökuskírteinið mitt lá í veskinu á stofuborðinu heima. Skjálfhent gat ég þó gert grein fyrir mér með öðrum skilríkjum sem lögregluþjónninn tók með sér til nánari athugunar. Á meðan sat ég hnípin í bílnum og beið. „Kjósir þú að tjá þig um brotið í skýrslu, er þér eindregið ráðlagt að segja satt og rétt frá," sagði hann við mig því næst. Það kom á mig fát svo hann spurði örlítið vingjarnlegar hvort ég vildi segja eitthvað sérstakt í skýrslunni. Ég neitaði því, vissi ekki hvað ég hefði mér til málsbóta svo ég kvittaði bara undir sem „hinn ákærði". Í póstinum á ég von á sekt. Ég hafði heyrt í útvarpinu mörgum dögum áður að lögreglan væri með sérstakt átak í gangi þar sem fylgst væri með hvort ökumenn gæfu stefnuljós. Tekið var fram að óvenju margir virtust „gleyma" að gefa stefnuljós út úr hringtorgum. Ég man að það hnussaði í mér yfir þessum tillitslausum ökumönnum sem hirtu ekki um að gefa þeim merki sem biðu færis að komast inn á hringtorg. Í þéttri síðdegisumferðinni hafði ég margoft látið þetta fara í taugarnar á mér. Ég hafði hins vegar ekki áttað mig á því að ég væri ein af þeim tillitslausu. Að ég væri svo upptekin af eigin ferðalagi að sú einfalda aðgerð að smella stefnuljósinu á gleymdist. Samferðamönnum mínum til óþæginda og ama og jafnvel hættu. „Þú manst þetta næst, Ragnheiður," sagði lögregluþjónninn við mig að lokum, og ég skammaðist mín. Það sem eftir var ferðarinnar gætti ég þess að fara ekki of hratt, gefa stefnuljós og að hæfileg hemlunarvegalengd væri milli mín og þess fyrir framan mig. Ég virti stöðvunarskyldur, biðskyldur, hægrirétt og einstefnureglu og hét því í huganum að falla ekki aftur í hóp hinna tillitslausu ökumanna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir Skoðun Mest lesnu orð á Íslandi Friðrik Björnsson Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir Skoðun Mikilvægi lágþröskulda þjónustu fyrir geðheilbrigði ungs fólks Eva Rós Ólafsdóttir Skoðun Hafnarfjörður er bær sem styður við lífsgæði eldra fólks Valdimar Víðisson Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir Skoðun Ónýtir vegir – eina ferðina enn Sigþór Sigurðsson Skoðun
Ástæða þess að við stöðvum þig Ragnheiður er sú að þú gafst ekki stefnuljós þegar þó ókst út af hringtorginu," sagði hjálmklæddur lögregluþjónninn við mig alvarlegur í bragði. Mér vafðist tunga um tönn, sagði „ó!" Ég hélt að lögregluþjónninn hefði verið að beina umferðinni annað vegna umferðaróhapps sem hefði kannski átt sér stað lengra fram undan þegar hann gaf mér merki um að sveigja inn á bílastæði. Fattaði ekkert að hann ætti erindi beinlínis við mig. Eins og álfur gat ég síðan ekki sýnt fram á ökuréttindi, þar sem ökuskírteinið mitt lá í veskinu á stofuborðinu heima. Skjálfhent gat ég þó gert grein fyrir mér með öðrum skilríkjum sem lögregluþjónninn tók með sér til nánari athugunar. Á meðan sat ég hnípin í bílnum og beið. „Kjósir þú að tjá þig um brotið í skýrslu, er þér eindregið ráðlagt að segja satt og rétt frá," sagði hann við mig því næst. Það kom á mig fát svo hann spurði örlítið vingjarnlegar hvort ég vildi segja eitthvað sérstakt í skýrslunni. Ég neitaði því, vissi ekki hvað ég hefði mér til málsbóta svo ég kvittaði bara undir sem „hinn ákærði". Í póstinum á ég von á sekt. Ég hafði heyrt í útvarpinu mörgum dögum áður að lögreglan væri með sérstakt átak í gangi þar sem fylgst væri með hvort ökumenn gæfu stefnuljós. Tekið var fram að óvenju margir virtust „gleyma" að gefa stefnuljós út úr hringtorgum. Ég man að það hnussaði í mér yfir þessum tillitslausum ökumönnum sem hirtu ekki um að gefa þeim merki sem biðu færis að komast inn á hringtorg. Í þéttri síðdegisumferðinni hafði ég margoft látið þetta fara í taugarnar á mér. Ég hafði hins vegar ekki áttað mig á því að ég væri ein af þeim tillitslausu. Að ég væri svo upptekin af eigin ferðalagi að sú einfalda aðgerð að smella stefnuljósinu á gleymdist. Samferðamönnum mínum til óþæginda og ama og jafnvel hættu. „Þú manst þetta næst, Ragnheiður," sagði lögregluþjónninn við mig að lokum, og ég skammaðist mín. Það sem eftir var ferðarinnar gætti ég þess að fara ekki of hratt, gefa stefnuljós og að hæfileg hemlunarvegalengd væri milli mín og þess fyrir framan mig. Ég virti stöðvunarskyldur, biðskyldur, hægrirétt og einstefnureglu og hét því í huganum að falla ekki aftur í hóp hinna tillitslausu ökumanna.
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun