Óttist ei að gjöra gott Móheiður Hlíf Geirlaugsdóttir skrifar 9. júlí 2024 17:00 Suður-Frönsk vinkona mömmu ræddi við okkur á dögunum um síversnandi stjórnmálaástand í Frakklandi vegna kosninganna sem eru nú nýafstaðnar. Vöxtur hægri aflanna og ótti fólks var m.a. í umræðunni. Hún sagði okkur frá viðtali sem einhver fréttastöðin hefði tekið við eldri bónda sem bjó djúpt í próvensalskri sveit. Hann var spurður hvers vegna að hann styddi Le Front National, þ.e. öfga-hægriflokkinn. Hann svaraði því að þetta innflytjendavandamál væri náttúrulega algerlega hræðilegt, innflytjendur væru að taka allt yfir. „Nú?,“ sagði fréttamaðurinn þá og beindi upptökuvélinni að markaðstorginu. „Er mikið af þeim hér?“ Bóndinn neitaði með þjósti og fussaði yfir heimskulegri spurningunni. „Nei auðvitað ekki!“ og hélt áfram að hrista hausinn. „En hvað hræðistu þá?,“ spurði fréttamaðurinn. „Nú, ég hræddur við að verða hræddur,“ svaraði bóndinn. Og þar hitti hann naglann á höfuðið því að ég óttast einnig þennan ótta og hvers hann er megnugur! Vinkona mömmu hló að einfeldni franska bóndans og benti á að í næstu setningu fór bóndinn að ræða að allt væri í niðurníðslu í sveitunum og það sem vantaði fyrst og fremst væri fólk til að blása lífi í sveitirnar. Óttinn er prímus mótor nú eins og fyrir rúmlega 80 árum þegar fasismi og útlendingaandúð reið yfir álfuna. Óttinn stýrir stríðum, hörmungum, ofbeldi og þjóðarmorðum. Nei, ég ber ekki nýjar fréttir né gamlar. Dofin fljótum við að feigðarósi illskunnar en erum aukinheldur með stúkusæti að þjóðarmorði. Dofin segi ég því hvernig er hægt að halda sér vakandi dag eftir dag og horfa upp á morðingja murka lífið úr tveimur milljónum manns? Ég skil vel fólk sem vill ekki hlusta á fréttir, sem lætur eins og þetta sem er að gerast þarna langt í burtu komi okkur ekki við. Því hvernig er hægt að horfa upp á þessa slátrun? Þessa helför sem átti aldrei að endurtaka? Hvernig? Dag eftir dag, klukkustund eftir klukkustund, mínútu fyrir mínútu les ég fréttir af þjóðarmorði Ísraelsmanna á Palestínumönnum. Aldrei hef ég verið jafn meðvituð um stöðu mína, um forréttindi mín en einnig um hve helvíti máttlaus orð mín eða gjörðir eru. Líf mitt og vandamál, allt verður þetta svo lítilmótlegt þegar við horfum upp á barnamorð hvern einasta dag og þá þjóðernishreinsun sem á sér stað NÚNA. Enginn fjölmiðill virðist geta nefnt þessar sögulegu hörmungar réttu nafni. Hver einasti dagur byrjar með frétt um dauða Palestínubúa. Minnst 50 manns dóu í gær 8. júlí. 50 manns. Og ég hvað geri ég? Vakna, fer á fætur, bursta tennur, fer í vinnu, hjóla á kaffihús, kíki í heimsókn, fer í sumarfrí, les fréttir, skoða miðlana og reyni að muna hvað skal sniðganga, hvar ég á að mótmæla. Ég held áfram að gantast við vinina, hjálpa mömmu að flytja. Ég sé snjóinn bráðna, rigninguna rigna, sólina skína, set niður fræ, sé blóm blómstra, les bók, fer í bað, kem úr sumarfríi, fæ flensu, lifi dag eftir dag. Á dagskrá næstu viku verður á dagskrá næstu viku eins og sagði í áramótaskaupinu ´85. Lífið heldur miskunnarlaust áfram og ég er fullkomlega máttvana gagnvart ómennskunni. Á meðan Ísraelsmenn sprengja skóla, sjúkrahús, fæðingardeildir, bókasöfn, verslanir, hver einasti fermetri er ekkert nema rústir einar, hver einasta helvítis gangstétt. Ísraelsmenn skjóta sex ára barn 355 sinnum, myrða starfsmenn Rauða Hálfmánans, blaðamenn, skáld, afhöfða ungabörn, myrða heilu fjölskyldurnar, reka fólk á flótta og sprengja síðan tjaldbúðirnar þeirra. Myrða fólk sem bíður í röðum eftir að fá matarbita, myrða fólkið sem kemur með hjálpargögn til sveltandi fólks. Bandaríkjamenn, Bretar, Þjóðverjar og Frakkar, fleiri og fleiri halda áfram að senda vopn til Ísraels. Til hvers? Til þess að drepa fleira fólk, drepa fleiri börn. Sömu þjóðir reyna að senda hjálpargögn til Palestínu en Ísraelsmenn koma í veg fyrir að hjálpargögnin komist inn fyrir landamærin. Sameinuðu þjóðirnar fordæma Ísraelsmenn fyrir stríðsglæpi (og ekkert aðildarland hefur farið oftar á svig við ályktanir þaðan). Ásakanir ganga á víxl og tölurnar eru óskiljanlegar. Allt þetta fólk eru tölur í fréttum, mjög líklega rangar tölur, því margir hverjir liggja enn dauðir undir sprengjurústum. Börn finna ekki foreldra, foreldrar finna ekki börn sín. Foreldri gengur með máttlaust barn í sprengjurústum. Á meðan sendum við palestínska flóttamenn úr landi í óvissuástand. Á meðan reka íslensk stjórnvöld langveikan palestínskan dreng úr landi. Íslensk stjórnvöld eins og önnur Vestræn stjórnvöld bregðast Palestínumönnum ítrekað og það er viðbjóðslegt. Ung bróðurbörn mín líta á mig björtum augum og spyrja mig í sífellu „af hverju?" um hvaðeina, örugg í sínu skinni, vernduð af elskandi foreldrum og fjölskyldu og svo óendanlega forvitin um heiminn sem þau eru að uppgötva. Af hverju? Af hverju er himinninn blár, grasið grænt og sólin gul? Ég vildi að ég gæti svarað öllum þeirra spurningum um allt það fallega í heiminum, vonina og kærleikann. Allt þetta sem er þeim svo eðlislægt og ætti að vera okkur mönnunum. Ég vildi að heimurinn væri mér jafn nýr, hlýr og umlykjandi eins og hann er þeim. Af hverju? Af hverju myrðið þið börn, konur, menn? Við hvað erum við hrædd og af hverju erum við hrædd við að gera gott? Af hverju er þjóðarmorðið ekki stöðvað? Af hverju? Hvað óttist þið? Höfundur er skáld og þýðandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Átök í Ísrael og Palestínu Sameinuðu þjóðirnar Mest lesið Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun Vanhæfur Sjálfstæðisflokkur Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Myllan sem mala átti gull Andrés Kristjánsson Skoðun Fé án hirðis Þorvaldur Lúðvík Sigurjónsson Skoðun Pírati pissar í skóinn sinn Helgi Áss Grétarsson Skoðun Fáum presta aftur inn í skólana Rósa Guðbjartsdóttir Skoðun Goðsögnin um UFS-sjóði sem róttækar „woke"- fjárfestingar Már Wolfgang Mixa Skoðun Rösk og reiðubúin fyrir landsbyggðina Hópur Röskvuliða Skoðun Framtíð Öskjuhlíðar Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Sjö mýtur um loftslagsbreytingar Kristinn Már Hilmarsson,Elva Rakel Jónsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Mannúð og hugrekki - gegn stríðsglæpum og þjóðarmorði Ólafur Ingólfsson skrifar Skoðun Framtíð menntunar – byggjum á trausti, ekki tortryggni Helga Kristín Kolbeins skrifar Skoðun Fé án hirðis Þorvaldur Lúðvík Sigurjónsson skrifar Skoðun Gæludýr geta dimmu í dagsljós breytt Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Myllan sem mala átti gull Andrés Kristjánsson skrifar Skoðun Sjö mýtur um loftslagsbreytingar Kristinn Már Hilmarsson,Elva Rakel Jónsdóttir skrifar Skoðun Pírati pissar í skóinn sinn Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Fáum presta aftur inn í skólana Rósa Guðbjartsdóttir skrifar Skoðun Rösk og reiðubúin fyrir landsbyggðina Hópur Röskvuliða skrifar Skoðun Icelandic Learning is a Gendered Health Issue Logan Lee Sigurðsson skrifar Skoðun Goðsögnin um UFS-sjóði sem róttækar „woke"- fjárfestingar Már Wolfgang Mixa skrifar Skoðun Framtíð Öskjuhlíðar Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Vanhæfur Sjálfstæðisflokkur Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Mælt fyrir miklum kjarabótum öryrkja og aldraðra Inga Sæland skrifar Skoðun Mannréttindabrot og stríðsglæpir Rússa í Úkraínu Erlingur Erlingsson skrifar Skoðun Áskorun til Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga og Háskóla Íslands Ríkharður Ólafsson,Styrmir Hallsson skrifar Skoðun Ákvarðanir teknar í Reykjavík – afleiðingarnar skella á okkur Hópur Framsóknarmanna í sveitarstjórnum skrifar Skoðun Snjallborgin eða Skuggaborgin Reykjavík: Gervigreindarknúið höfuðborgarsvæði Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Getur Sturlunga snúið aftur? Leifur B. Dagfinnsson skrifar Skoðun Vaka stendur með Menntavísindasviði í verki Gunnar Ásgrímsson skrifar Skoðun Vorbókaleysingar Henry Alexander Henrysson skrifar Skoðun Er þetta í alvöru umdeild skoðun fámenns hóps? Snorri Másson skrifar Skoðun Liðveisla fyrir öll Atli Már Haraldsson skrifar Skoðun Réttur til endurtektarprófa: Jafnræði í námi fyrir alla stúdenta Vera Mist Magnúsdóttir,Guðlaug Eva Albertsdóttir skrifar Skoðun Að standa við stóru orðin Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Aðför að landsbyggðinni – og tilraun til að slá ryki í augu almennings Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Deyr mjólkurkýrin ef eigandi hennar fær eitt viðbótar mjólkurglas? Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Kynlíf veldur einhverfu: Opið bréf til Háskóla Íslands og fjölmiðla Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Margrét Oddný Leópoldsdóttir skrifar Skoðun Ég virði þig og þín mörk, virðir þú mig og mín mörk ? Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Sjá meira
Suður-Frönsk vinkona mömmu ræddi við okkur á dögunum um síversnandi stjórnmálaástand í Frakklandi vegna kosninganna sem eru nú nýafstaðnar. Vöxtur hægri aflanna og ótti fólks var m.a. í umræðunni. Hún sagði okkur frá viðtali sem einhver fréttastöðin hefði tekið við eldri bónda sem bjó djúpt í próvensalskri sveit. Hann var spurður hvers vegna að hann styddi Le Front National, þ.e. öfga-hægriflokkinn. Hann svaraði því að þetta innflytjendavandamál væri náttúrulega algerlega hræðilegt, innflytjendur væru að taka allt yfir. „Nú?,“ sagði fréttamaðurinn þá og beindi upptökuvélinni að markaðstorginu. „Er mikið af þeim hér?“ Bóndinn neitaði með þjósti og fussaði yfir heimskulegri spurningunni. „Nei auðvitað ekki!“ og hélt áfram að hrista hausinn. „En hvað hræðistu þá?,“ spurði fréttamaðurinn. „Nú, ég hræddur við að verða hræddur,“ svaraði bóndinn. Og þar hitti hann naglann á höfuðið því að ég óttast einnig þennan ótta og hvers hann er megnugur! Vinkona mömmu hló að einfeldni franska bóndans og benti á að í næstu setningu fór bóndinn að ræða að allt væri í niðurníðslu í sveitunum og það sem vantaði fyrst og fremst væri fólk til að blása lífi í sveitirnar. Óttinn er prímus mótor nú eins og fyrir rúmlega 80 árum þegar fasismi og útlendingaandúð reið yfir álfuna. Óttinn stýrir stríðum, hörmungum, ofbeldi og þjóðarmorðum. Nei, ég ber ekki nýjar fréttir né gamlar. Dofin fljótum við að feigðarósi illskunnar en erum aukinheldur með stúkusæti að þjóðarmorði. Dofin segi ég því hvernig er hægt að halda sér vakandi dag eftir dag og horfa upp á morðingja murka lífið úr tveimur milljónum manns? Ég skil vel fólk sem vill ekki hlusta á fréttir, sem lætur eins og þetta sem er að gerast þarna langt í burtu komi okkur ekki við. Því hvernig er hægt að horfa upp á þessa slátrun? Þessa helför sem átti aldrei að endurtaka? Hvernig? Dag eftir dag, klukkustund eftir klukkustund, mínútu fyrir mínútu les ég fréttir af þjóðarmorði Ísraelsmanna á Palestínumönnum. Aldrei hef ég verið jafn meðvituð um stöðu mína, um forréttindi mín en einnig um hve helvíti máttlaus orð mín eða gjörðir eru. Líf mitt og vandamál, allt verður þetta svo lítilmótlegt þegar við horfum upp á barnamorð hvern einasta dag og þá þjóðernishreinsun sem á sér stað NÚNA. Enginn fjölmiðill virðist geta nefnt þessar sögulegu hörmungar réttu nafni. Hver einasti dagur byrjar með frétt um dauða Palestínubúa. Minnst 50 manns dóu í gær 8. júlí. 50 manns. Og ég hvað geri ég? Vakna, fer á fætur, bursta tennur, fer í vinnu, hjóla á kaffihús, kíki í heimsókn, fer í sumarfrí, les fréttir, skoða miðlana og reyni að muna hvað skal sniðganga, hvar ég á að mótmæla. Ég held áfram að gantast við vinina, hjálpa mömmu að flytja. Ég sé snjóinn bráðna, rigninguna rigna, sólina skína, set niður fræ, sé blóm blómstra, les bók, fer í bað, kem úr sumarfríi, fæ flensu, lifi dag eftir dag. Á dagskrá næstu viku verður á dagskrá næstu viku eins og sagði í áramótaskaupinu ´85. Lífið heldur miskunnarlaust áfram og ég er fullkomlega máttvana gagnvart ómennskunni. Á meðan Ísraelsmenn sprengja skóla, sjúkrahús, fæðingardeildir, bókasöfn, verslanir, hver einasti fermetri er ekkert nema rústir einar, hver einasta helvítis gangstétt. Ísraelsmenn skjóta sex ára barn 355 sinnum, myrða starfsmenn Rauða Hálfmánans, blaðamenn, skáld, afhöfða ungabörn, myrða heilu fjölskyldurnar, reka fólk á flótta og sprengja síðan tjaldbúðirnar þeirra. Myrða fólk sem bíður í röðum eftir að fá matarbita, myrða fólkið sem kemur með hjálpargögn til sveltandi fólks. Bandaríkjamenn, Bretar, Þjóðverjar og Frakkar, fleiri og fleiri halda áfram að senda vopn til Ísraels. Til hvers? Til þess að drepa fleira fólk, drepa fleiri börn. Sömu þjóðir reyna að senda hjálpargögn til Palestínu en Ísraelsmenn koma í veg fyrir að hjálpargögnin komist inn fyrir landamærin. Sameinuðu þjóðirnar fordæma Ísraelsmenn fyrir stríðsglæpi (og ekkert aðildarland hefur farið oftar á svig við ályktanir þaðan). Ásakanir ganga á víxl og tölurnar eru óskiljanlegar. Allt þetta fólk eru tölur í fréttum, mjög líklega rangar tölur, því margir hverjir liggja enn dauðir undir sprengjurústum. Börn finna ekki foreldra, foreldrar finna ekki börn sín. Foreldri gengur með máttlaust barn í sprengjurústum. Á meðan sendum við palestínska flóttamenn úr landi í óvissuástand. Á meðan reka íslensk stjórnvöld langveikan palestínskan dreng úr landi. Íslensk stjórnvöld eins og önnur Vestræn stjórnvöld bregðast Palestínumönnum ítrekað og það er viðbjóðslegt. Ung bróðurbörn mín líta á mig björtum augum og spyrja mig í sífellu „af hverju?" um hvaðeina, örugg í sínu skinni, vernduð af elskandi foreldrum og fjölskyldu og svo óendanlega forvitin um heiminn sem þau eru að uppgötva. Af hverju? Af hverju er himinninn blár, grasið grænt og sólin gul? Ég vildi að ég gæti svarað öllum þeirra spurningum um allt það fallega í heiminum, vonina og kærleikann. Allt þetta sem er þeim svo eðlislægt og ætti að vera okkur mönnunum. Ég vildi að heimurinn væri mér jafn nýr, hlýr og umlykjandi eins og hann er þeim. Af hverju? Af hverju myrðið þið börn, konur, menn? Við hvað erum við hrædd og af hverju erum við hrædd við að gera gott? Af hverju er þjóðarmorðið ekki stöðvað? Af hverju? Hvað óttist þið? Höfundur er skáld og þýðandi.
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun
Skoðun Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga og Háskóla Íslands Ríkharður Ólafsson,Styrmir Hallsson skrifar
Skoðun Ákvarðanir teknar í Reykjavík – afleiðingarnar skella á okkur Hópur Framsóknarmanna í sveitarstjórnum skrifar
Skoðun Snjallborgin eða Skuggaborgin Reykjavík: Gervigreindarknúið höfuðborgarsvæði Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Réttur til endurtektarprófa: Jafnræði í námi fyrir alla stúdenta Vera Mist Magnúsdóttir,Guðlaug Eva Albertsdóttir skrifar
Skoðun Aðför að landsbyggðinni – og tilraun til að slá ryki í augu almennings Ingibjörg Isaksen skrifar
Skoðun Deyr mjólkurkýrin ef eigandi hennar fær eitt viðbótar mjólkurglas? Þórður Snær Júlíusson skrifar
Skoðun Kynlíf veldur einhverfu: Opið bréf til Háskóla Íslands og fjölmiðla Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Margrét Oddný Leópoldsdóttir skrifar
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun