Grípur Bjarni tækifærið? Ole Anton Bieltvedt skrifar 21. október 2024 06:01 Ef menn, kjörnir fulltrúar, móðgast, mega þeir þá bara henda öllu frá sér? Baráttan fyrir hvalveiðibanni hefur verið ofarlega á stefnuskrá Vinstri grænna um langa hríð, og er það því sorgleg staðreynd, að ekki hefur verið veitt meira af stórhveli, langreyði, síðustu áratugi, en einmitt síðustu 7 árin, í stjórnar- og forsætisráðherratíð Katrínar Jakobsdóttur/Vinstri grænna. Vinstri grænir hafa nú í 3 ár haft tækifæri til að standa við þetta stefnumark sitt, sem þau voru auðvitað að hluta til kosin út á, því sjávarútvegs- og landbúnaðarráðuneytið, nú matvælaráðuneytið, jafn furðuleg og sú nafngift í raun er, hefur verið í þeirra höndum. Fyrst fór Svandís Svavardóttir fyrir þessu ráðuneyti 28.11.21 til 23.01.24, svo sjálf Katrín Jakobsdóttir 23.01.24 til 03.04.24, svo Svandís aftur 03.04.24-09.04.24 og loks tók Bjarkey Olsen við þessu mikilvæga kefli fyrir flokkinn 09.04.24 til 17.10.24. Í stað þess að standa við þá stefnu sína, að banna frekari hvalveiðar – reyndar þurfti þess ekki til, því síðasta hvalveiðileyfi Kristjáns Þórs Júlíussonar, holl- og klíkuvinar Kristjáns Loftssonar, rann út 2023 – og hefði það því dugað Vinstri grænum einfaldlega að gefa ekki út frekari leyfi. Þar vantaði þó stefnufestu og styrk, eins og reyndar hefur einkennt Vinstri græna í síðustu stjórnum, þó leiddar væri af formanni þeirra, Katrínu, og hafa ráðherrarnir slegið úr og í, án nokkurrar skýrrar línu, sem einfaldlega hefði átt að vera: „Við veitum ekkert nýtt leyfi“. Fyrir því var og er urmull góðra og gildra raka, meðal annars skýr og afdráttarlaus afstaða Fagráðs um velferð dýra um, að veiðar stórhvela samræmis ekki markiðum laga um velferð dýra, en, bein skorti í nef og skýra og afdráttarlausa afstöðu, skv. gamalli og skýrri stefnumörkun, og mátti því helzt líkja handhöfn ráðherranna á málinu við leik með heitri kartöflu. Engu að síður héngu þessir ráðherrar á málinu, settu umsókn Kristjáns Loftssonar um nýtt veiðileyfi aftarlega á merina, eins og gott var, og stóðu því vonir hvala- og dýravina, undirritaður þar meðtalinn, til þess, að málið héngi óafgreitt í biðstöðu út kjörtímabilið. Í framhaldinu stóðu vonir til þess, að ný ríkisstjórn, sem væri nokkru umhverfis-, dýra- og náttúrverndarsinnaðri, en sú, sem nú situr, tæki við og lokaði þessum umdeilda og ljóta atvinnuvegi, þar sem lífið er murkað úr háþróuðum og fágætum dýrum, sem spila mikilvægt hlutverk í líríki sjávar, lífskeðjunni þar, með 100-ára gömlum tólum og aðferðum, fyrir fullt og allt. En hvað gerðist? Svandís Svavardóttir ímyndaði sér, svona upp á sitt einsdæmi, að hún gæti stjórnað starfstíma/starfslokum þeirrar ríkisstjórnar, sem sat, fanst við hæfi, að hún sæti fram á næsta vor, sem fór fremur illa í Bjarna Ben, sem taldi sig vera aðalmanninn, engan léttadreng, heldur skipstjórnann á skútunni Henti hann sér því í stjórnarslit, án samráðs við Pétur eða Pál, Sigurð Inga eða Svandísi, en sú síðarnefnda móðgaðist svo við þessa fléttu Bjarna, að hún neitaðiu að taka þátt í þeirri starfsstjórn, sem við tók, í nokkrar vikur eða par mánuði, þar til ný ríkisstjórn hefði verið mynduð. Hafði hún þó unnið náið með og metið þetta sama samstarf mikils í 7 ár. Hér vaknar auðvitað spurningin um, hvort menn, kjörnir fulltrúar, megi bara henda öllu frá sér, ef þeir verða fyrir smá móðgum. Svari hér hver fyrir sig. Afleiðingin af þessari geðþóttaákvöðrun, fýlu, er hins vegar skýr. Bjarni Benediktsson hremmir fyrir bragðið matvælaráðuneytið og þar með valdið yfir samþykki fyrir veitingu eða höfnun nýs hvalveiðileyfis. Hvers kona manndómur og ábyrgð var þarna í gangi hjá Vinstri grænum? Voru þeim þeirra stefnu- og áherzlumál, í þeim ráðneytum, sem þau réðu fyrir, þeim ekki dýrmætari en svo, að þau mættu bara fara á silfurfati yfir til D og F, þannig, að Bjarni Ben og Sigurður Ingi gætu ráðskast með þau að eigin geðþótta og leitt þau til lykta að sinni vild!?? Annað eins bjálfaleikrit. Það er reyndar hefð fyrir því, í öllum siðmenntuðum löndum, að starfsstjórnir taki ekki af skarið í umdeildum málum, geri aðeins það brýnasta til að halda stjórnkerfinu gangandi, þar til ný og rétt og formlega kjörin stjórn tekur við. Skv. því ætti Bjarni Ben alls ekki að hrófla við stórlega umdeildu havlveiðimáli í tíma þessarar starfsstjórnar, ekki sízt, þar sem endurteknar skoðanakannanir sína, að skýr meirihluti kjósenda stendur gegn hvalveiðum. Það kemur nú í ljós, hvort Bjarni Ben og D virða viðteknar leikreglur siðmenntaðra manna, eða henda sér í enn eina vafasama og siðlausa fléttu með því heiðra samherja sinn og hollvin D, Kristján loftsson, með því að gefa út nýtt hvalveiðileyfi á tíma starfsstjórnarinnar. Enn einu sinni má nú manninn Bjarna Benediktsson, hans heiðarleika og manndóm, líka sjálfsvirðingu, reyna. Mér skilst, að fylgi Vinstri grænna liggi nú í tveimur prósentum. Þar má það liggja fyir mér, um sinn, því lítið gagnast góð og lofsverð málefni og stefnumörkun, sem svo voru 2016/2017, þegar þau hafa flest eða öll verið svikin. Svei. Höfundur er samfélagsrýnir og dýraverndarsinni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ole Anton Bieltvedt Ríkisstjórn Bjarna Benediktssonar Vinstri græn Hvalveiðar Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur (2017-2024) Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic Skoðun Skoðun Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Ekki mamman í hópnum - leiðtoginn í hópnum Katrín Ásta Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Rannsóknarnefnd styrjalda Gunnar Einarsson skrifar Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Skoðun Sköpum samfélag fyrir börn Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Skrift er málið Guðbjörg Rut Þórisdóttir skrifar Sjá meira
Ef menn, kjörnir fulltrúar, móðgast, mega þeir þá bara henda öllu frá sér? Baráttan fyrir hvalveiðibanni hefur verið ofarlega á stefnuskrá Vinstri grænna um langa hríð, og er það því sorgleg staðreynd, að ekki hefur verið veitt meira af stórhveli, langreyði, síðustu áratugi, en einmitt síðustu 7 árin, í stjórnar- og forsætisráðherratíð Katrínar Jakobsdóttur/Vinstri grænna. Vinstri grænir hafa nú í 3 ár haft tækifæri til að standa við þetta stefnumark sitt, sem þau voru auðvitað að hluta til kosin út á, því sjávarútvegs- og landbúnaðarráðuneytið, nú matvælaráðuneytið, jafn furðuleg og sú nafngift í raun er, hefur verið í þeirra höndum. Fyrst fór Svandís Svavardóttir fyrir þessu ráðuneyti 28.11.21 til 23.01.24, svo sjálf Katrín Jakobsdóttir 23.01.24 til 03.04.24, svo Svandís aftur 03.04.24-09.04.24 og loks tók Bjarkey Olsen við þessu mikilvæga kefli fyrir flokkinn 09.04.24 til 17.10.24. Í stað þess að standa við þá stefnu sína, að banna frekari hvalveiðar – reyndar þurfti þess ekki til, því síðasta hvalveiðileyfi Kristjáns Þórs Júlíussonar, holl- og klíkuvinar Kristjáns Loftssonar, rann út 2023 – og hefði það því dugað Vinstri grænum einfaldlega að gefa ekki út frekari leyfi. Þar vantaði þó stefnufestu og styrk, eins og reyndar hefur einkennt Vinstri græna í síðustu stjórnum, þó leiddar væri af formanni þeirra, Katrínu, og hafa ráðherrarnir slegið úr og í, án nokkurrar skýrrar línu, sem einfaldlega hefði átt að vera: „Við veitum ekkert nýtt leyfi“. Fyrir því var og er urmull góðra og gildra raka, meðal annars skýr og afdráttarlaus afstaða Fagráðs um velferð dýra um, að veiðar stórhvela samræmis ekki markiðum laga um velferð dýra, en, bein skorti í nef og skýra og afdráttarlausa afstöðu, skv. gamalli og skýrri stefnumörkun, og mátti því helzt líkja handhöfn ráðherranna á málinu við leik með heitri kartöflu. Engu að síður héngu þessir ráðherrar á málinu, settu umsókn Kristjáns Loftssonar um nýtt veiðileyfi aftarlega á merina, eins og gott var, og stóðu því vonir hvala- og dýravina, undirritaður þar meðtalinn, til þess, að málið héngi óafgreitt í biðstöðu út kjörtímabilið. Í framhaldinu stóðu vonir til þess, að ný ríkisstjórn, sem væri nokkru umhverfis-, dýra- og náttúrverndarsinnaðri, en sú, sem nú situr, tæki við og lokaði þessum umdeilda og ljóta atvinnuvegi, þar sem lífið er murkað úr háþróuðum og fágætum dýrum, sem spila mikilvægt hlutverk í líríki sjávar, lífskeðjunni þar, með 100-ára gömlum tólum og aðferðum, fyrir fullt og allt. En hvað gerðist? Svandís Svavardóttir ímyndaði sér, svona upp á sitt einsdæmi, að hún gæti stjórnað starfstíma/starfslokum þeirrar ríkisstjórnar, sem sat, fanst við hæfi, að hún sæti fram á næsta vor, sem fór fremur illa í Bjarna Ben, sem taldi sig vera aðalmanninn, engan léttadreng, heldur skipstjórnann á skútunni Henti hann sér því í stjórnarslit, án samráðs við Pétur eða Pál, Sigurð Inga eða Svandísi, en sú síðarnefnda móðgaðist svo við þessa fléttu Bjarna, að hún neitaðiu að taka þátt í þeirri starfsstjórn, sem við tók, í nokkrar vikur eða par mánuði, þar til ný ríkisstjórn hefði verið mynduð. Hafði hún þó unnið náið með og metið þetta sama samstarf mikils í 7 ár. Hér vaknar auðvitað spurningin um, hvort menn, kjörnir fulltrúar, megi bara henda öllu frá sér, ef þeir verða fyrir smá móðgum. Svari hér hver fyrir sig. Afleiðingin af þessari geðþóttaákvöðrun, fýlu, er hins vegar skýr. Bjarni Benediktsson hremmir fyrir bragðið matvælaráðuneytið og þar með valdið yfir samþykki fyrir veitingu eða höfnun nýs hvalveiðileyfis. Hvers kona manndómur og ábyrgð var þarna í gangi hjá Vinstri grænum? Voru þeim þeirra stefnu- og áherzlumál, í þeim ráðneytum, sem þau réðu fyrir, þeim ekki dýrmætari en svo, að þau mættu bara fara á silfurfati yfir til D og F, þannig, að Bjarni Ben og Sigurður Ingi gætu ráðskast með þau að eigin geðþótta og leitt þau til lykta að sinni vild!?? Annað eins bjálfaleikrit. Það er reyndar hefð fyrir því, í öllum siðmenntuðum löndum, að starfsstjórnir taki ekki af skarið í umdeildum málum, geri aðeins það brýnasta til að halda stjórnkerfinu gangandi, þar til ný og rétt og formlega kjörin stjórn tekur við. Skv. því ætti Bjarni Ben alls ekki að hrófla við stórlega umdeildu havlveiðimáli í tíma þessarar starfsstjórnar, ekki sízt, þar sem endurteknar skoðanakannanir sína, að skýr meirihluti kjósenda stendur gegn hvalveiðum. Það kemur nú í ljós, hvort Bjarni Ben og D virða viðteknar leikreglur siðmenntaðra manna, eða henda sér í enn eina vafasama og siðlausa fléttu með því heiðra samherja sinn og hollvin D, Kristján loftsson, með því að gefa út nýtt hvalveiðileyfi á tíma starfsstjórnarinnar. Enn einu sinni má nú manninn Bjarna Benediktsson, hans heiðarleika og manndóm, líka sjálfsvirðingu, reyna. Mér skilst, að fylgi Vinstri grænna liggi nú í tveimur prósentum. Þar má það liggja fyir mér, um sinn, því lítið gagnast góð og lofsverð málefni og stefnumörkun, sem svo voru 2016/2017, þegar þau hafa flest eða öll verið svikin. Svei. Höfundur er samfélagsrýnir og dýraverndarsinni.
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar