Ástin er falleg Sigurður Árni Reynisson skrifar 3. september 2025 08:32 Ég sit hér einn og hugsa til konunnar minnar, sem nú dvelur tímabundið erlendis. Þó hún sé ekki langt í burtu þá skilur fjarvera hennar eftir sig tómarúm. Það er ekki hávær eða örvæntingarfullur söknuður, heldur hlýr og rólegur söknuður sem liggur djúpt. Það vantar eitthvað, eitthvað sem er hluti af mínu daglega lífi. Það vantar hana. Við höfum verið saman í bráðum 36 ár. Og á þeim árum hefur lífið fært okkur bæði gleði og sorg. Við höfum byggt upp eitthvað sem ekki verður til á einni nóttu. Við eigum tvö börn og fjögur barnabörn sem fylla líf okkar ljósi. En þó fjölskyldan sé stærsta blessunin, þá er það sambandið okkar sem heldur öllu saman. Þegar við kynntumst þá var það ást við fyrstu sýn. Eldheit, hrá og óstöðvandi dönsuðum við eins og heimurinn væri að brenna, töluðum eins og tíminn væri að klárast, hlógum eins og við værum nýsköpuð. Það var líkt og við hefðum fundið hvort annað eftir langa leit, jafnvel þó við vissum ekki enn nákvæmlega hver við vorum. Þetta var ekkert venjulegt samband. Þetta var samband með neista sem breiddist út í loga. Ást sem var ekki aðeins tilfinning, hún var líkamleg, andleg og heildræn nærvera. Með tímanum hefur ástin ekki dofnað, heldur breyst. Hún hefur dýpkað, róast, orðið stöðugri og hlýrri. Við fórum frá eldheitri tilfinningu yfir í rólega og trausta vináttu, en alltaf með sömu þrá og sömu tengingu. Hún varð ekki bara maki minn. Hún varð minn besti vinur. Sá sem þekkir mig út og inn. Sá sem veit hvað ég er að hugsa áður en ég segi það. Sá sem hefur séð mig í öllum litum og elskað mig ekki þrátt fyrir það, heldur vegna þess. Hún man söguna mína en ekki bara árin og atburðina, heldur hver ég hef verið í gegnum það allt. Hún man þegar ég reyndi að vera sterkur og þegar ég brotnaði, þegar ég gleymdi sjálfum mér og fannst ég ekki vera nóg. Hún hefur staðið með mér í öllu, þögul, sterk og örugg. Hún hefur ekki þurft að leysa neitt bara verið til staðar og það hefur alltaf verið nóg. Við höfum gengið í gegnum storma. Lífið hefur reynt á. Við höfum þurft að glíma við fjárhagserfiðleika, svefnlausar nætur, sorg, veikindi, óöryggi og tilfinningalega fjarlægð. En það sem hefur haldið okkur saman er ekki óbilandi rómantík heldur ákvarðanir sem teknar voru aftur og aftur, að vera saman, að fyrirgefa, að hlusta og að halda áfram. Þó stundum hafi verið þögn og stundum komið upp misskilningur þá höfum við alltaf fundið leið til að mætast á ný. Með opnu hjarta, stundum brothætt, stundum sterkt en alltaf tilbúið að elska. Þegar maður lifir svona lengi með einni manneskju myndast einstakur samhljómur. Milli okkar er tungumál sem lifir í þögn, engin orð bara augnaráð, nærvera og snerting sem segja allt. Og nú, þegar hún er ekki hér, heyri ég betur þessa þögn. Það er ekki bara það að ég sakni hennar heldur skynja ég betur hvað hún hefur alltaf verið. Við kyssumst ekki bara af vana, heldur af því að það er hluti af því hvernig við sýnum hvort öðru ást. Við kyssumst áður en við förum að sofa, þegar við hittumst í eldhúsinu, á leiðinni út, eða bara þegar leiðir okkar mætast í dagsins önn. Þessir kossar eru ekki yfirlýsingar, þeir eru áminning um nærveru, tengingu og þá staðreynd að við sækjum enn hvort í annað. Við erum ekki bara vinir sem búa saman, við erum elskendur enn. Mér finnst dásamlegt að hún finni að ég sé hana, ekki bara sem hluta af lífinu mínu, heldur sem lifandi, einstaka og ómetanlega manneskju. Ég horfi á hana, ekki bara með augunum, heldur með hjartanu. Ég sé hvernig hún hreyfir sig, hvernig hún brosir og hvernig hún hefur áhrif á fólkið í kringum sig. Ég sé hana og veiti henni athygli, raunverulega athygli. Hún er ekki vani. Hún er ekki sjálfsagður hlutur. Hún er konan sem ég elska, dáist að og girnist. Hún er konan sem ég vel í dag. Eftir öll þessi ár er ég þakklátur, ekki fyrir fullkomleika heldur fyrir raunveruleika. Fyrir það að við höfum valið hvort annað, aftur og aftur. Fyrir það að við höfum farið frá ástríðu yfir í nánd, frá trylltum dansi yfir í samhljóm, frá ást við fyrstu sýn yfir í djúpa stöðuga tengingu. Fyrir það að hún man söguna mína og vill enn vera hluti af henni. Það að vera hamingjusamlega giftur er ekki sjálfsagður hlutur. Það er gjöf.Og hún er gjöfin mín. Höfundur, mannvinur og kennari sem hvetur fólk til að skrifa eitthvað fallegt á netið, og trúir því að fjölbreytileikinn sé mannréttindi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ástin og lífið Börn og uppeldi Mest lesið Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey Skoðun Loftslagsverkfallið krefst aðgerða strax! Tinna Hallgrímsdóttir Skoðun Látum draumana rætast, á kostnað hverra? Takmarkanir menntastefnu Reykjavíkurborgar Ingólfur Dan Þórisson,Margrét Dan Þórisdóttir,Ana Victoria Cate,Helga Dögg Yngvadóttir Skoðun Ófullnægjandi vinnubrögð ófaglærðra „iðnaðarmanna“: Áhrif á húskaupendur Kristinn R Guðlaugsson Skoðun Bankar gegn þjóð Bjarni Jónsson Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Ekki sprengja börn! Ellen Calmon Skoðun Ein saga af sextíu þúsund Halldór Ísak Ólafsson Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall Skoðun Skoðun Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall skrifar Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson skrifar Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar Skoðun Stjórnendur sem mega ekki stjórna Stefán Vagn Stefánsson skrifar Skoðun Stokkhólmseinkenni sem við ættum að forðast Aðalsteinn Júlíus Magnússon skrifar Skoðun Eflum iðnlöggjöfina og stöðvum brotin Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Pjattkratar taka til Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Vaxtamunarviðskipti láta aftur á sér kræla Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Græðgin í forgrunni Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Greiningar eða lausnir – hvort vegur þyngra? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Sterk staða Hafnarfjarðar Orri Björnsson skrifar Skoðun Bless bless jafnlaunavottun Sigríður Margrét Oddsdóttir skrifar Skoðun Miðstýrt skólakerfi eða fjölbreytni með samræmdu gæðamati? Bogi Ragnarsson skrifar Sjá meira
Ég sit hér einn og hugsa til konunnar minnar, sem nú dvelur tímabundið erlendis. Þó hún sé ekki langt í burtu þá skilur fjarvera hennar eftir sig tómarúm. Það er ekki hávær eða örvæntingarfullur söknuður, heldur hlýr og rólegur söknuður sem liggur djúpt. Það vantar eitthvað, eitthvað sem er hluti af mínu daglega lífi. Það vantar hana. Við höfum verið saman í bráðum 36 ár. Og á þeim árum hefur lífið fært okkur bæði gleði og sorg. Við höfum byggt upp eitthvað sem ekki verður til á einni nóttu. Við eigum tvö börn og fjögur barnabörn sem fylla líf okkar ljósi. En þó fjölskyldan sé stærsta blessunin, þá er það sambandið okkar sem heldur öllu saman. Þegar við kynntumst þá var það ást við fyrstu sýn. Eldheit, hrá og óstöðvandi dönsuðum við eins og heimurinn væri að brenna, töluðum eins og tíminn væri að klárast, hlógum eins og við værum nýsköpuð. Það var líkt og við hefðum fundið hvort annað eftir langa leit, jafnvel þó við vissum ekki enn nákvæmlega hver við vorum. Þetta var ekkert venjulegt samband. Þetta var samband með neista sem breiddist út í loga. Ást sem var ekki aðeins tilfinning, hún var líkamleg, andleg og heildræn nærvera. Með tímanum hefur ástin ekki dofnað, heldur breyst. Hún hefur dýpkað, róast, orðið stöðugri og hlýrri. Við fórum frá eldheitri tilfinningu yfir í rólega og trausta vináttu, en alltaf með sömu þrá og sömu tengingu. Hún varð ekki bara maki minn. Hún varð minn besti vinur. Sá sem þekkir mig út og inn. Sá sem veit hvað ég er að hugsa áður en ég segi það. Sá sem hefur séð mig í öllum litum og elskað mig ekki þrátt fyrir það, heldur vegna þess. Hún man söguna mína en ekki bara árin og atburðina, heldur hver ég hef verið í gegnum það allt. Hún man þegar ég reyndi að vera sterkur og þegar ég brotnaði, þegar ég gleymdi sjálfum mér og fannst ég ekki vera nóg. Hún hefur staðið með mér í öllu, þögul, sterk og örugg. Hún hefur ekki þurft að leysa neitt bara verið til staðar og það hefur alltaf verið nóg. Við höfum gengið í gegnum storma. Lífið hefur reynt á. Við höfum þurft að glíma við fjárhagserfiðleika, svefnlausar nætur, sorg, veikindi, óöryggi og tilfinningalega fjarlægð. En það sem hefur haldið okkur saman er ekki óbilandi rómantík heldur ákvarðanir sem teknar voru aftur og aftur, að vera saman, að fyrirgefa, að hlusta og að halda áfram. Þó stundum hafi verið þögn og stundum komið upp misskilningur þá höfum við alltaf fundið leið til að mætast á ný. Með opnu hjarta, stundum brothætt, stundum sterkt en alltaf tilbúið að elska. Þegar maður lifir svona lengi með einni manneskju myndast einstakur samhljómur. Milli okkar er tungumál sem lifir í þögn, engin orð bara augnaráð, nærvera og snerting sem segja allt. Og nú, þegar hún er ekki hér, heyri ég betur þessa þögn. Það er ekki bara það að ég sakni hennar heldur skynja ég betur hvað hún hefur alltaf verið. Við kyssumst ekki bara af vana, heldur af því að það er hluti af því hvernig við sýnum hvort öðru ást. Við kyssumst áður en við förum að sofa, þegar við hittumst í eldhúsinu, á leiðinni út, eða bara þegar leiðir okkar mætast í dagsins önn. Þessir kossar eru ekki yfirlýsingar, þeir eru áminning um nærveru, tengingu og þá staðreynd að við sækjum enn hvort í annað. Við erum ekki bara vinir sem búa saman, við erum elskendur enn. Mér finnst dásamlegt að hún finni að ég sé hana, ekki bara sem hluta af lífinu mínu, heldur sem lifandi, einstaka og ómetanlega manneskju. Ég horfi á hana, ekki bara með augunum, heldur með hjartanu. Ég sé hvernig hún hreyfir sig, hvernig hún brosir og hvernig hún hefur áhrif á fólkið í kringum sig. Ég sé hana og veiti henni athygli, raunverulega athygli. Hún er ekki vani. Hún er ekki sjálfsagður hlutur. Hún er konan sem ég elska, dáist að og girnist. Hún er konan sem ég vel í dag. Eftir öll þessi ár er ég þakklátur, ekki fyrir fullkomleika heldur fyrir raunveruleika. Fyrir það að við höfum valið hvort annað, aftur og aftur. Fyrir það að við höfum farið frá ástríðu yfir í nánd, frá trylltum dansi yfir í samhljóm, frá ást við fyrstu sýn yfir í djúpa stöðuga tengingu. Fyrir það að hún man söguna mína og vill enn vera hluti af henni. Það að vera hamingjusamlega giftur er ekki sjálfsagður hlutur. Það er gjöf.Og hún er gjöfin mín. Höfundur, mannvinur og kennari sem hvetur fólk til að skrifa eitthvað fallegt á netið, og trúir því að fjölbreytileikinn sé mannréttindi.
Látum draumana rætast, á kostnað hverra? Takmarkanir menntastefnu Reykjavíkurborgar Ingólfur Dan Þórisson,Margrét Dan Þórisdóttir,Ana Victoria Cate,Helga Dögg Yngvadóttir Skoðun
Ófullnægjandi vinnubrögð ófaglærðra „iðnaðarmanna“: Áhrif á húskaupendur Kristinn R Guðlaugsson Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar
Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar
Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar
Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar
Látum draumana rætast, á kostnað hverra? Takmarkanir menntastefnu Reykjavíkurborgar Ingólfur Dan Þórisson,Margrét Dan Þórisdóttir,Ana Victoria Cate,Helga Dögg Yngvadóttir Skoðun
Ófullnægjandi vinnubrögð ófaglærðra „iðnaðarmanna“: Áhrif á húskaupendur Kristinn R Guðlaugsson Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun