Ljúktu nú upp lífsbókinni Arnrún Magnúsdóttir skrifar 27. janúar 2022 12:30 Það er gjarnan talað um að lífsreynsla okkar safnist saman yfir ævina og líkja megi við farangri í bakpoka. Manneskjan er þeim eiginleikum gædd að geyma meira en gleyma, s.s. erfiðum atburðum. Að þeir festist í bakpokanum líkt og illa lyktandi farangur. Hafa ber í huga að ákveðnum viðhorfum og lífsreglum pökkum við ekki einu sinni sjálf í bakpokann. Yfir ævina safnast það „góða og slæma“ ef svo mætti að orði komast. Heilmikil sjálfsvinna sem felst í viðurkenningu og sjálfsumhyggju fyrir sjálfum sér að staldra við skoða í bakpokann. Sumir velja að bera hann með öllu því merkilega og ómerkilega sem komið hefur í líf þeirra alla ævi. Góð kona sagði einu sinni: „Ætlar þú að láta þér líða vel með að líða illa?“ Það þarf heilmikið hugrekki að staldra við og hugsa um eigið viðhorf eða lífsreynslu. Máta við stöðu sína í lífinu og velta fyrir sér tilheyrir þetta mér ennþá? Síðan má gefa sér leyfi að skila lífsreglum, viðhorfum, sem eiga ekki við í lífi okkar. Sumir skila skömminni. Það er merkilegt hvernig varnarviðbrögð okkar birtast með ólíkum hætti, hvernig við svörum með orðum eða látbragði við áreiti. Hvað býr að baki? Upplifun hvers og eins er gjarnan eins og spegill sálarinnar. Sumir velja að taka á vanlíðan með því að harka af sér, ekki að velta sér upp einhverju löngu liðnu. Það er harla ólíklegt að sú aðferð reynist einhverjum vel til lengdar. Þau tilfelli þar sem fólk tekur til í bakpokanum öðlast nýtt líf, frelsi og styrk til að lifa lífinu lifandi. Staðreyndin er sama hversu góð við erum að leika „Pollyönnu“ og brosa, skuldadagar skella á, stundum algjörlega óvænt. Þá komum við að því sem mér er kærast, samskipti og samvera með börnum. Hvort sem um ræðir eigin börn, barnabörn, sem kennari eða annarskonar umönnunaraðili. Eitt er mikilvægt að muna börn bera ekki ábyrgð á hegðun eða viðbrögðum okkar. Fagmenntun ein og sér er ekki nóg, fagaðilinn verður að vera tilbúinn persónulega í mikilvægt starf sem kennsla og umönnun er. Við ráðum okkur til starfa, fáum greitt fyrir það, skylda okkar er gríðarleg. Það að launin séu ekki há, „þetta er ekki í minni starfslýsingu“, þegar kemur að umhyggju fyrir barni á sínum fyrstu árum slík afsökun er ekki í boði! Við höfum nefnilega val, sé þessi vinna ekki að henta í dag, getum við farið. Barnið á ekki að líða fyrir persónulega líðan okkar. Ég vil sjá að skólar og stofnanir sem koma að uppvexti og menntun barna geri þá kröfu á starfsfólk sitt að óuppgerðir bakpokar séu ekki í boði. Gera þarf almennt átak í því víðsvegar, fleiri úrræði og opna umræðuna. Ég gekk ekki í leikskóla, alin upp í sveit svo það var ekki í boði. Fyrri hluta ævinnar var sjálfsmynd mín slök. Ég hafði ekki skoðun á því hvernig ég átti að vera, líta út, klippa á mér hárið, vaxtarlagið var þétt. Ég valdi að láta foreldra og systur mínar um þessar ákvarðanir fyrir mig. Afmælisdagarnir erfiðustu dagar ársins og myndatökur voru mín mesta hrollvekja. Það tók mig mörg ár að átta mig á því að ég var meðvirk því sem aðrir sögðu og gerðu. Fannst bara fínt að fljóta með straumnum og alls ekki skera mig út úr hópnum. Ég átti erfitt með að setja mörk gangvart flestum í kringum mig. Í sveitinni heima átti ég ósýnilega vini sem bjuggu í steinunum þau Birnu og Bjössa. Tíkinni mín hún Trilla, var mér eins og systir, hún hafði allt sem ég þurfti á þessum árum. Þær fyrirmyndir sem ég hafði var ég ákveðin í að fylgja ekki. 16 ára flutti ég að heiman, byrjaði að búa með eiginmanni mínum Friðrik V. Segja má að við hjónin höfum alið hvort annað upp, eflt og styrkt þar sem bakpokar okkar eru ólíkir. Allir hafa eitthvað í bakpokanum sem þarf að skoða, henda og endurraða og er ég engin undantekning þar. Það tók mig 7 ár hjá sálfræðing, mikið óskaplega er ég þakklát þeirri sjálfsvinnu. Að ég hafi ekki gengið út úr biðstofunni fyrir fyrsta tímann, þar sem fyrsta skrefið reyndist mér mjög erfitt. Ég vel að segja frá, því mikilvægast af öllu er að þekkja sjálfan sig. Hvað þá áður en farið er að annast börn, hvort sem á við að kenna þeim, þjálfa, stjórna, eða eignast þau. Við erum tilfinningaverur og mörg dæmi sýna fram á að erfið lífsreynsla getur bankað upp á ólíklegasta tíma. Samskipti og viðbrögð geta snúist upp í andhverfu sína. Jafnvel án þess að við áttum okkur á því hvað er að gerast. Það er þekkt að slæma lífsreynslu er hægt að grafa svo djúpt í mannsálina að hún virðist algjörlega gleymd, þangað til að einn daginn skellur hún upp á ólíklegasta tíma. Með leyfi vitna ég í bókina Barnið í garðinum. Þar sem hræðilegt ofbeldi var grafið í sálina, kom ekki í ljós fyrr en tugum árum seinna þegar þolandi ofbeldisins fór að vinna í samskonar máli fyrir skjólstæðing sinn. Við það var eins og kveikt hafi verið á öllum tilfinningum og atburðir virtust ljóslifandi. Ég er óþreytandi að fræða börn, foreldra, kennara, alla sem starfa með börnum um mikilvægi þess að vernda bernskuna, efla börn í að þekkja líkama sinn, setja mörk og segja frá. Ég hef gagnreynt og þróað forvarnarverkefni mitt Samtalið fræðsla ekki hræðsla í yfir 20 ár. Viðbrögð mín 9 ára að heyra um kynferðisofbeldi gegn vinkonu minni, vakti mikinn óhug og ótta. Undirmeðvitundin hefur líklega verið byrjuð í þessari vinnu í barnæsku. Ég hef sterka trú á að þar byrjaði hugur minn að undirbúa þá góðu vegferð sem ég er lögð af stað í 41 ári seinna. Undanfarin 22 ár með hléum, hef ég notið þeirra forréttinda að kenna og heimsækja starfsfólk í leikskólum. Ræða við þau um mikilvægi þess að kenna börnum að setja mörk, auk þess að skoða sig sjálf í þeim efnum. Ég fullyrði það hér að undantekningalaust, hefur verið leitað til mín með ráð vegna erfiðrar reynslu úr bernsku. Þar sem opinská umræða kveikir á tilfinningum og minningar fljóta uppá yfirborðið. Stutt foreldra að efla og styrkja börn sín. Það segir mér að þörfin er gríðarlega mikil að opna enn frekar umræðuna og efla forvarnir til muna. Fjölmargar íslenskar og erlendar rannsóknir sýna fram á að einstaklingar sem búið hafa við vanrækslu og eða ofbeldi af einhverjum toga í bernsku eiga oft erfitt með að setja mörk, tjá tilfinningar, mynda tengsl og segja frá. Að setja mörk er ekki meðfætt, því síður ef barn býr við óæskilegar aðstæður þar sem mörkin eru óskýr. Barn veit ekki og þekkir ekki, hvaða lög og reglur gilda í landinu sem okkur fullorðna fólkinu ber skylda að framfylgja. Ég vil minna okkur öll á að það er skylda okkar Íslendinga að fara eftir lögum og reglum. Sé fólk í vanda statt má leita til heilsugæslu, sálfræðinga og einnig eiga símtal við barnaverndina og fá ráð. (https://www.althingi.is/lagas/nuna/2002080.html)Það er skylda okkar að hafa hagi og líðan barnsins að leiðarljósi. Skyndihjálp sem við mörg lærum, förum reglulega og markvisst á námskeið. Eftir það vitum við hvernig bregðast á við skyndilegum atburðum. Skólar gera viðbragðsáætlun ef slys ber að höndum. Mín skoðun er sú að öll skólastig ættu að vera með, sýnilega, markvissa forvarnaráætlun gegn ofbeldi að auki aðgerðaáætlun ef grunur um ofbeldi og/eða vanrækslu. Þessar áætlanir væru endurskoðaðar reglulega og kynntar nýju starfsfólki. Gleymum því ekki að börn heyra, hlusta, sjá og geyma vel það sem þau upplifa!Við þurfum að æfa okkur að hlusta, heyra, sá og BREGÐAST VIÐ STRAX. Textinn við lagið „Lífsbókin“ eftir Laufey Jakobsdóttur baráttukonu fyrir réttlæti þeirra sem minna mega sín sem á við enn þann dag í dag. „Breyta þeim sem böli valda breyta stríði margra alda. Breyta þeim sem lygin lamar, leiða vit og krafta framar. Gull og metorð gagna ekki gangir þú með sálarhlekki“ Minn draumur er að menntun fagstétta sé enn betur undirbúin í þessu ljósi.Ég get ekki breytt því sem liðið er, en get breytt því sem koma skal – SEGÐU FRÁ Höfundur er leikskólakennari.Samtalið fræðsla ekki hræðslaFrumkvöðull í forvörnum og fræðslu til barna frá leikskólaaldri Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Leikskólar Skóla - og menntamál Börn og uppeldi Mest lesið Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Neyð Róhingja Sigurjón Örn Stefánsson Skoðun Daði Pálmar Ragnarsson Bakþankar Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson Skoðun Enginn stjórnmálaflokkur mun niðurgreiða sálfræðiþjónustu og útrýma biðlistum Þórarinn Hjartarson Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson Skoðun Skoðun Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall skrifar Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson skrifar Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar Skoðun Stjórnendur sem mega ekki stjórna Stefán Vagn Stefánsson skrifar Skoðun Stokkhólmseinkenni sem við ættum að forðast Aðalsteinn Júlíus Magnússon skrifar Skoðun Eflum iðnlöggjöfina og stöðvum brotin Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Pjattkratar taka til Þorsteinn Sæmundsson skrifar Sjá meira
Það er gjarnan talað um að lífsreynsla okkar safnist saman yfir ævina og líkja megi við farangri í bakpoka. Manneskjan er þeim eiginleikum gædd að geyma meira en gleyma, s.s. erfiðum atburðum. Að þeir festist í bakpokanum líkt og illa lyktandi farangur. Hafa ber í huga að ákveðnum viðhorfum og lífsreglum pökkum við ekki einu sinni sjálf í bakpokann. Yfir ævina safnast það „góða og slæma“ ef svo mætti að orði komast. Heilmikil sjálfsvinna sem felst í viðurkenningu og sjálfsumhyggju fyrir sjálfum sér að staldra við skoða í bakpokann. Sumir velja að bera hann með öllu því merkilega og ómerkilega sem komið hefur í líf þeirra alla ævi. Góð kona sagði einu sinni: „Ætlar þú að láta þér líða vel með að líða illa?“ Það þarf heilmikið hugrekki að staldra við og hugsa um eigið viðhorf eða lífsreynslu. Máta við stöðu sína í lífinu og velta fyrir sér tilheyrir þetta mér ennþá? Síðan má gefa sér leyfi að skila lífsreglum, viðhorfum, sem eiga ekki við í lífi okkar. Sumir skila skömminni. Það er merkilegt hvernig varnarviðbrögð okkar birtast með ólíkum hætti, hvernig við svörum með orðum eða látbragði við áreiti. Hvað býr að baki? Upplifun hvers og eins er gjarnan eins og spegill sálarinnar. Sumir velja að taka á vanlíðan með því að harka af sér, ekki að velta sér upp einhverju löngu liðnu. Það er harla ólíklegt að sú aðferð reynist einhverjum vel til lengdar. Þau tilfelli þar sem fólk tekur til í bakpokanum öðlast nýtt líf, frelsi og styrk til að lifa lífinu lifandi. Staðreyndin er sama hversu góð við erum að leika „Pollyönnu“ og brosa, skuldadagar skella á, stundum algjörlega óvænt. Þá komum við að því sem mér er kærast, samskipti og samvera með börnum. Hvort sem um ræðir eigin börn, barnabörn, sem kennari eða annarskonar umönnunaraðili. Eitt er mikilvægt að muna börn bera ekki ábyrgð á hegðun eða viðbrögðum okkar. Fagmenntun ein og sér er ekki nóg, fagaðilinn verður að vera tilbúinn persónulega í mikilvægt starf sem kennsla og umönnun er. Við ráðum okkur til starfa, fáum greitt fyrir það, skylda okkar er gríðarleg. Það að launin séu ekki há, „þetta er ekki í minni starfslýsingu“, þegar kemur að umhyggju fyrir barni á sínum fyrstu árum slík afsökun er ekki í boði! Við höfum nefnilega val, sé þessi vinna ekki að henta í dag, getum við farið. Barnið á ekki að líða fyrir persónulega líðan okkar. Ég vil sjá að skólar og stofnanir sem koma að uppvexti og menntun barna geri þá kröfu á starfsfólk sitt að óuppgerðir bakpokar séu ekki í boði. Gera þarf almennt átak í því víðsvegar, fleiri úrræði og opna umræðuna. Ég gekk ekki í leikskóla, alin upp í sveit svo það var ekki í boði. Fyrri hluta ævinnar var sjálfsmynd mín slök. Ég hafði ekki skoðun á því hvernig ég átti að vera, líta út, klippa á mér hárið, vaxtarlagið var þétt. Ég valdi að láta foreldra og systur mínar um þessar ákvarðanir fyrir mig. Afmælisdagarnir erfiðustu dagar ársins og myndatökur voru mín mesta hrollvekja. Það tók mig mörg ár að átta mig á því að ég var meðvirk því sem aðrir sögðu og gerðu. Fannst bara fínt að fljóta með straumnum og alls ekki skera mig út úr hópnum. Ég átti erfitt með að setja mörk gangvart flestum í kringum mig. Í sveitinni heima átti ég ósýnilega vini sem bjuggu í steinunum þau Birnu og Bjössa. Tíkinni mín hún Trilla, var mér eins og systir, hún hafði allt sem ég þurfti á þessum árum. Þær fyrirmyndir sem ég hafði var ég ákveðin í að fylgja ekki. 16 ára flutti ég að heiman, byrjaði að búa með eiginmanni mínum Friðrik V. Segja má að við hjónin höfum alið hvort annað upp, eflt og styrkt þar sem bakpokar okkar eru ólíkir. Allir hafa eitthvað í bakpokanum sem þarf að skoða, henda og endurraða og er ég engin undantekning þar. Það tók mig 7 ár hjá sálfræðing, mikið óskaplega er ég þakklát þeirri sjálfsvinnu. Að ég hafi ekki gengið út úr biðstofunni fyrir fyrsta tímann, þar sem fyrsta skrefið reyndist mér mjög erfitt. Ég vel að segja frá, því mikilvægast af öllu er að þekkja sjálfan sig. Hvað þá áður en farið er að annast börn, hvort sem á við að kenna þeim, þjálfa, stjórna, eða eignast þau. Við erum tilfinningaverur og mörg dæmi sýna fram á að erfið lífsreynsla getur bankað upp á ólíklegasta tíma. Samskipti og viðbrögð geta snúist upp í andhverfu sína. Jafnvel án þess að við áttum okkur á því hvað er að gerast. Það er þekkt að slæma lífsreynslu er hægt að grafa svo djúpt í mannsálina að hún virðist algjörlega gleymd, þangað til að einn daginn skellur hún upp á ólíklegasta tíma. Með leyfi vitna ég í bókina Barnið í garðinum. Þar sem hræðilegt ofbeldi var grafið í sálina, kom ekki í ljós fyrr en tugum árum seinna þegar þolandi ofbeldisins fór að vinna í samskonar máli fyrir skjólstæðing sinn. Við það var eins og kveikt hafi verið á öllum tilfinningum og atburðir virtust ljóslifandi. Ég er óþreytandi að fræða börn, foreldra, kennara, alla sem starfa með börnum um mikilvægi þess að vernda bernskuna, efla börn í að þekkja líkama sinn, setja mörk og segja frá. Ég hef gagnreynt og þróað forvarnarverkefni mitt Samtalið fræðsla ekki hræðsla í yfir 20 ár. Viðbrögð mín 9 ára að heyra um kynferðisofbeldi gegn vinkonu minni, vakti mikinn óhug og ótta. Undirmeðvitundin hefur líklega verið byrjuð í þessari vinnu í barnæsku. Ég hef sterka trú á að þar byrjaði hugur minn að undirbúa þá góðu vegferð sem ég er lögð af stað í 41 ári seinna. Undanfarin 22 ár með hléum, hef ég notið þeirra forréttinda að kenna og heimsækja starfsfólk í leikskólum. Ræða við þau um mikilvægi þess að kenna börnum að setja mörk, auk þess að skoða sig sjálf í þeim efnum. Ég fullyrði það hér að undantekningalaust, hefur verið leitað til mín með ráð vegna erfiðrar reynslu úr bernsku. Þar sem opinská umræða kveikir á tilfinningum og minningar fljóta uppá yfirborðið. Stutt foreldra að efla og styrkja börn sín. Það segir mér að þörfin er gríðarlega mikil að opna enn frekar umræðuna og efla forvarnir til muna. Fjölmargar íslenskar og erlendar rannsóknir sýna fram á að einstaklingar sem búið hafa við vanrækslu og eða ofbeldi af einhverjum toga í bernsku eiga oft erfitt með að setja mörk, tjá tilfinningar, mynda tengsl og segja frá. Að setja mörk er ekki meðfætt, því síður ef barn býr við óæskilegar aðstæður þar sem mörkin eru óskýr. Barn veit ekki og þekkir ekki, hvaða lög og reglur gilda í landinu sem okkur fullorðna fólkinu ber skylda að framfylgja. Ég vil minna okkur öll á að það er skylda okkar Íslendinga að fara eftir lögum og reglum. Sé fólk í vanda statt má leita til heilsugæslu, sálfræðinga og einnig eiga símtal við barnaverndina og fá ráð. (https://www.althingi.is/lagas/nuna/2002080.html)Það er skylda okkar að hafa hagi og líðan barnsins að leiðarljósi. Skyndihjálp sem við mörg lærum, förum reglulega og markvisst á námskeið. Eftir það vitum við hvernig bregðast á við skyndilegum atburðum. Skólar gera viðbragðsáætlun ef slys ber að höndum. Mín skoðun er sú að öll skólastig ættu að vera með, sýnilega, markvissa forvarnaráætlun gegn ofbeldi að auki aðgerðaáætlun ef grunur um ofbeldi og/eða vanrækslu. Þessar áætlanir væru endurskoðaðar reglulega og kynntar nýju starfsfólki. Gleymum því ekki að börn heyra, hlusta, sjá og geyma vel það sem þau upplifa!Við þurfum að æfa okkur að hlusta, heyra, sá og BREGÐAST VIÐ STRAX. Textinn við lagið „Lífsbókin“ eftir Laufey Jakobsdóttur baráttukonu fyrir réttlæti þeirra sem minna mega sín sem á við enn þann dag í dag. „Breyta þeim sem böli valda breyta stríði margra alda. Breyta þeim sem lygin lamar, leiða vit og krafta framar. Gull og metorð gagna ekki gangir þú með sálarhlekki“ Minn draumur er að menntun fagstétta sé enn betur undirbúin í þessu ljósi.Ég get ekki breytt því sem liðið er, en get breytt því sem koma skal – SEGÐU FRÁ Höfundur er leikskólakennari.Samtalið fræðsla ekki hræðslaFrumkvöðull í forvörnum og fræðslu til barna frá leikskólaaldri
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Enginn stjórnmálaflokkur mun niðurgreiða sálfræðiþjónustu og útrýma biðlistum Þórarinn Hjartarson Skoðun
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar
Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Enginn stjórnmálaflokkur mun niðurgreiða sálfræðiþjónustu og útrýma biðlistum Þórarinn Hjartarson Skoðun