Saga þjóðfrelsisbaráttunnar í Víetnam Gylfi Páll Hersir skrifar 9. febrúar 2018 07:00 Þessa dagana er myndin Post sýnd í kvikmyndahúsum. Þar segir frá átökum dagblaðsins Washington Post við stjórnvöld vegna birtingar leyniskjala sem Daniel Ellsberg, þáverandi starfsmaður Varnarmálaráðuneytisins, ljósritaði og kom til New York Times og Washington Post. Skjölin afhjúpa margra ára lygar stjórnvalda um málefni Víetnam og höfðu umtalsverð áhrif á afstöðu fólks til stríðsins. Mér finnst því við hæfi að rekja stuttlega sögu þjóðfrelsisbaráttunnar í landinu. Árið 1888 gerðu Frakkar Suðaustur-Asíu (núverandi Kambódíu, Víetnam og Laos) að nýlendu sinni – frumskógarsvæði voru rudd til þess rækta gúmmítré, sjálfsþurftarbúskapur lagðist af, fólk flutt nauðungarflutningum og nauðungarvinnu komið á. Nýlendustjórninni fylgdi mikil kúgun. Þjóðverjar hernámu Frakkland árið 1940 og komu á fót leppstjórn sem nýlendustjórnin í Suðaustur-Asíu studdi. Sama ár hernámu Japanir svæðið og stjórnuðu í náinni samvinnu við nýlendustjórn Frakka mestan hluta síðari heimsstyrjaldar. Eftir að Þjóðverjar höfðu verið hraktir frá Frakklandi, varpaði hernámslið Japana embættismönnum Frakka á dyr og lýsti Víetnam sjálfstætt ríki undir stjórn keisarans Bao Dai sem hafði unnið með Japönum. Samfara uppgjöf Japana fyrir bandamönnum í styrjaldarlok varð uppreisn í borgum landsins sem kom Víet Minh, Sjálfstæðisbandalagi Víetnams til valda. Nýja ríkisstjórnin lýsti yfir stofnun Lýðveldisins Víetnam. Á Potsdam-ráðstefnunni í stríðslok ákváðu bandamenn að hersveitir Chiang Kai-sheks tækju við af Japönum í norðurhluta landins en Bretar í þeim syðri. Víet Minh hafði fulla hernaðarlega stjórn í öllu landinu og því var ekki þörf á utanaðkomandi herliði. Hryðjuverk og ofbeldi setuliðsins á almennum borgurum varð til þess að mánaðargamalli ríkisstjórn Víet Minh var steypt af stóli og nýlendustjórn komið á fót í syðri hluta landsins sem heyrði undir ríkisstjórn de Gaulle í París. Þá tóku Frakkar völdin í nyrðri hluta landsins. Skæruliðabaráttunni gegn yfirráðum Frakka lauk með fullum hernaðarsigri Víet Minh í maí 1954 í frægri orrustu við Dien Bien Phu. Tekist var á um það innan ráðastéttarinnar í Bandaríkjunum 1954 hvort senda ætti bandarískt herlið á vettvang og rætt um að varpa kjarnorkusprengjum á landið. Þrátt fyrir afgerandi hernaðarsigur Víet Minh var gert samkomulag í Genf árið 1954 um skiptingu Víetnams um 17. breiddarbaug og Frökkum gert að yfirgefa nyrðri hluta landsins. Í syðri hlutanum átti að ríkja bráðabirgðastjórn til tveggja ára undir forystu Bao Dai og kosningar að fara fram um sameiningu landsins með liðsinni Bandaríkjanna. Frakkar fóru en gríðarleg bandarísk hernaðaraðstoð streymdi til handa ríkisstjórninni í Suður-Víetnam. Aldrei kom til kosninganna, enda komst Eisenhower Bandaríkjaforseti síðar svo að orði í endurminningum sínum: „Allir þeir kunnáttumenn um málefni Indókína sem ég ræddi við eða skrifaðist á við voru sammála um það að hefðu kosningar verið haldnar ... hefðu trúlega 80% íbúanna frekar greitt atkvæði með kommúnistanum Ho Chi Minh sem leiðtoga sínum en þjóðhöfðingjanum Bao Dai.“ Skæruliðabaráttan hófst að nýju. Árið 1959 streymdu bandarískir hernaðarráðgjafar til Suður-Víetnams. Þá fyrst barst stuðningur frá Norður-Víetnam. Árið 1960 myndaði andspyrnan í suðri Þjóðfrelsisfylkinguna (NLF) sem óvinirnir uppnefndu „Víet Cong“. Annar þáttur Víetnam stríðsins stóð yfir í 15 ár og lauk í apríllok 1975, þegar síðustu bandarísku starfsmennirnir flúðu í þyrlu af þaki sendiráðsins í Saigon (núverandi Ho Chi Minh borg). Í stríðinu féllu á bilinu 2 til 3 milljónir Víetnama og 60.000 bandarískir hermenn. Varpað var meira sprengjumagni á Laos, Kambódíu og Víetnam en samanlagt í öllum styrjöldum fram að því. Kostnaður Bandaríkjastjórnar bara í Suður-Víetnam nam 140 milljörðum dollara sem samsvarar 7.000 dollurum á hvern og einn 20 milljóna íbúa landsins. Þjóðartekjur á mann voru þarna 157 dollarar á ári. Í febrúar 1965, skömmu eftir að Lyndon B. Johnson komst til valda, hófu Bandaríkin stórfelldar sprengjuárásir á Norður-Víetnam, m.a. með nýjum tegundum af sprengjum, kúlu-, nála- og íkveikjusprengjum s.s. bensínhlaup- og fosfórsprengjum. Þá voru 23.000 bandarískir hermenn í Víetnam. Flestir urðu þeir 549.000 í árslok 1968. Auk þess voru þarna 50.000 hermenn frá Suður-Kóreu og færri frá Ástralíu, Nýja-Sjálandi, Thailandi og Filippseyjum. Víðtæk alþjóðleg andstaða var við stríðsrekstur Bandaríkjanna í Víetnam. Víetnam-nefndir voru stofnaðar víða um heim, m.a. á Íslandi, og skipulagðar voru mótmælaaðgerðir í öllum heimshornum. Hér á landi voru farnar mjög fjölmennar mótmælagöngur og haldnir inni- og útifundir með þátttöku ýmissa stjórnmála- og félagasamtaka. Í Washington fóru fram stærstu pólitísku mótmælin í sögu landsins, í nóvember 1969 og aftur í apríl 1971 tóku þátt 750.000 manns. Áróðurinn gegn stríðinu og fjöldahreyfingin gegn því leiddi til róttækniþróunar margra, bæði í bandarísku samfélagi, á Íslandi og víðar. Pólitísk ásýnd Bandaríkjanna breyttist. Í kjölfarið fylgdi heilbrigt vantraust í garð stjórnvalda. Hin staðlaða ímynd bandaríska hermannsins sem hlýðinn undirsáti ráðastéttarinnar breyttist. Hermenn gerðust liðhlaupar, þeir mótmæltu stríðsrekstrinum. Víetnamhreyfingin í Bandaríkjunum var að því leyti öðruvísi en aðrar merkar hreyfingar fyrir félagslegum umbótum í landinu, að hún takmarkaðist ekki við innlend málefni og samþykkti ekki gagnrýnislaust utanríkisstefnu heimsveldisins, stríð og gagnbyltingar ráðastéttarinnar. Andstyggð á hverskyns ævintýrum Bandaríkjahers á erlendri grundu takmörkuðu hernaðarumsvif stjórnvalda svo talað hefur verið um „Víetnam-áhrifin“ allt til þessa. Árangursrík barátta alþýðu manna í Víetnam gegn bandarísku heimsvaldastefnunni markaði þáttaskil í sögu þessarar aldar. Hún breytti með afgerandi hætti pólitískri vitund milljóna manna í Bandaríkjunum og víðar, hún létti þrýstingnum á byltinguna á Kúbu, hafði áhrif á barátta blökkumanna í Bandaríkjunum og víðar og afstöðuna til herstöðva Bandaríkjahers m.a. hér á landi og opnaði augu fólks fyrir alþjóðlegu samhengi hlutanna. Síðast en ekki síst skapaði hún fordæmi sem sýndi hvernig hægt er að rísa upp, berjast og hafa sigur á mesta hernaðarveldi allra tíma og breyta þar með gangi sögunnar.Gylfi Páll Hersir er áhugasamur um það sem er að gerast í heiminum og tók virkan þátt í starfi Víetnam hreyfingarinnar á sínum tíma Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gylfi Páll Hersir Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller skrifar Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Sjá meira
Þessa dagana er myndin Post sýnd í kvikmyndahúsum. Þar segir frá átökum dagblaðsins Washington Post við stjórnvöld vegna birtingar leyniskjala sem Daniel Ellsberg, þáverandi starfsmaður Varnarmálaráðuneytisins, ljósritaði og kom til New York Times og Washington Post. Skjölin afhjúpa margra ára lygar stjórnvalda um málefni Víetnam og höfðu umtalsverð áhrif á afstöðu fólks til stríðsins. Mér finnst því við hæfi að rekja stuttlega sögu þjóðfrelsisbaráttunnar í landinu. Árið 1888 gerðu Frakkar Suðaustur-Asíu (núverandi Kambódíu, Víetnam og Laos) að nýlendu sinni – frumskógarsvæði voru rudd til þess rækta gúmmítré, sjálfsþurftarbúskapur lagðist af, fólk flutt nauðungarflutningum og nauðungarvinnu komið á. Nýlendustjórninni fylgdi mikil kúgun. Þjóðverjar hernámu Frakkland árið 1940 og komu á fót leppstjórn sem nýlendustjórnin í Suðaustur-Asíu studdi. Sama ár hernámu Japanir svæðið og stjórnuðu í náinni samvinnu við nýlendustjórn Frakka mestan hluta síðari heimsstyrjaldar. Eftir að Þjóðverjar höfðu verið hraktir frá Frakklandi, varpaði hernámslið Japana embættismönnum Frakka á dyr og lýsti Víetnam sjálfstætt ríki undir stjórn keisarans Bao Dai sem hafði unnið með Japönum. Samfara uppgjöf Japana fyrir bandamönnum í styrjaldarlok varð uppreisn í borgum landsins sem kom Víet Minh, Sjálfstæðisbandalagi Víetnams til valda. Nýja ríkisstjórnin lýsti yfir stofnun Lýðveldisins Víetnam. Á Potsdam-ráðstefnunni í stríðslok ákváðu bandamenn að hersveitir Chiang Kai-sheks tækju við af Japönum í norðurhluta landins en Bretar í þeim syðri. Víet Minh hafði fulla hernaðarlega stjórn í öllu landinu og því var ekki þörf á utanaðkomandi herliði. Hryðjuverk og ofbeldi setuliðsins á almennum borgurum varð til þess að mánaðargamalli ríkisstjórn Víet Minh var steypt af stóli og nýlendustjórn komið á fót í syðri hluta landsins sem heyrði undir ríkisstjórn de Gaulle í París. Þá tóku Frakkar völdin í nyrðri hluta landsins. Skæruliðabaráttunni gegn yfirráðum Frakka lauk með fullum hernaðarsigri Víet Minh í maí 1954 í frægri orrustu við Dien Bien Phu. Tekist var á um það innan ráðastéttarinnar í Bandaríkjunum 1954 hvort senda ætti bandarískt herlið á vettvang og rætt um að varpa kjarnorkusprengjum á landið. Þrátt fyrir afgerandi hernaðarsigur Víet Minh var gert samkomulag í Genf árið 1954 um skiptingu Víetnams um 17. breiddarbaug og Frökkum gert að yfirgefa nyrðri hluta landsins. Í syðri hlutanum átti að ríkja bráðabirgðastjórn til tveggja ára undir forystu Bao Dai og kosningar að fara fram um sameiningu landsins með liðsinni Bandaríkjanna. Frakkar fóru en gríðarleg bandarísk hernaðaraðstoð streymdi til handa ríkisstjórninni í Suður-Víetnam. Aldrei kom til kosninganna, enda komst Eisenhower Bandaríkjaforseti síðar svo að orði í endurminningum sínum: „Allir þeir kunnáttumenn um málefni Indókína sem ég ræddi við eða skrifaðist á við voru sammála um það að hefðu kosningar verið haldnar ... hefðu trúlega 80% íbúanna frekar greitt atkvæði með kommúnistanum Ho Chi Minh sem leiðtoga sínum en þjóðhöfðingjanum Bao Dai.“ Skæruliðabaráttan hófst að nýju. Árið 1959 streymdu bandarískir hernaðarráðgjafar til Suður-Víetnams. Þá fyrst barst stuðningur frá Norður-Víetnam. Árið 1960 myndaði andspyrnan í suðri Þjóðfrelsisfylkinguna (NLF) sem óvinirnir uppnefndu „Víet Cong“. Annar þáttur Víetnam stríðsins stóð yfir í 15 ár og lauk í apríllok 1975, þegar síðustu bandarísku starfsmennirnir flúðu í þyrlu af þaki sendiráðsins í Saigon (núverandi Ho Chi Minh borg). Í stríðinu féllu á bilinu 2 til 3 milljónir Víetnama og 60.000 bandarískir hermenn. Varpað var meira sprengjumagni á Laos, Kambódíu og Víetnam en samanlagt í öllum styrjöldum fram að því. Kostnaður Bandaríkjastjórnar bara í Suður-Víetnam nam 140 milljörðum dollara sem samsvarar 7.000 dollurum á hvern og einn 20 milljóna íbúa landsins. Þjóðartekjur á mann voru þarna 157 dollarar á ári. Í febrúar 1965, skömmu eftir að Lyndon B. Johnson komst til valda, hófu Bandaríkin stórfelldar sprengjuárásir á Norður-Víetnam, m.a. með nýjum tegundum af sprengjum, kúlu-, nála- og íkveikjusprengjum s.s. bensínhlaup- og fosfórsprengjum. Þá voru 23.000 bandarískir hermenn í Víetnam. Flestir urðu þeir 549.000 í árslok 1968. Auk þess voru þarna 50.000 hermenn frá Suður-Kóreu og færri frá Ástralíu, Nýja-Sjálandi, Thailandi og Filippseyjum. Víðtæk alþjóðleg andstaða var við stríðsrekstur Bandaríkjanna í Víetnam. Víetnam-nefndir voru stofnaðar víða um heim, m.a. á Íslandi, og skipulagðar voru mótmælaaðgerðir í öllum heimshornum. Hér á landi voru farnar mjög fjölmennar mótmælagöngur og haldnir inni- og útifundir með þátttöku ýmissa stjórnmála- og félagasamtaka. Í Washington fóru fram stærstu pólitísku mótmælin í sögu landsins, í nóvember 1969 og aftur í apríl 1971 tóku þátt 750.000 manns. Áróðurinn gegn stríðinu og fjöldahreyfingin gegn því leiddi til róttækniþróunar margra, bæði í bandarísku samfélagi, á Íslandi og víðar. Pólitísk ásýnd Bandaríkjanna breyttist. Í kjölfarið fylgdi heilbrigt vantraust í garð stjórnvalda. Hin staðlaða ímynd bandaríska hermannsins sem hlýðinn undirsáti ráðastéttarinnar breyttist. Hermenn gerðust liðhlaupar, þeir mótmæltu stríðsrekstrinum. Víetnamhreyfingin í Bandaríkjunum var að því leyti öðruvísi en aðrar merkar hreyfingar fyrir félagslegum umbótum í landinu, að hún takmarkaðist ekki við innlend málefni og samþykkti ekki gagnrýnislaust utanríkisstefnu heimsveldisins, stríð og gagnbyltingar ráðastéttarinnar. Andstyggð á hverskyns ævintýrum Bandaríkjahers á erlendri grundu takmörkuðu hernaðarumsvif stjórnvalda svo talað hefur verið um „Víetnam-áhrifin“ allt til þessa. Árangursrík barátta alþýðu manna í Víetnam gegn bandarísku heimsvaldastefnunni markaði þáttaskil í sögu þessarar aldar. Hún breytti með afgerandi hætti pólitískri vitund milljóna manna í Bandaríkjunum og víðar, hún létti þrýstingnum á byltinguna á Kúbu, hafði áhrif á barátta blökkumanna í Bandaríkjunum og víðar og afstöðuna til herstöðva Bandaríkjahers m.a. hér á landi og opnaði augu fólks fyrir alþjóðlegu samhengi hlutanna. Síðast en ekki síst skapaði hún fordæmi sem sýndi hvernig hægt er að rísa upp, berjast og hafa sigur á mesta hernaðarveldi allra tíma og breyta þar með gangi sögunnar.Gylfi Páll Hersir er áhugasamur um það sem er að gerast í heiminum og tók virkan þátt í starfi Víetnam hreyfingarinnar á sínum tíma
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar