Ákall til ráðamanna heilbrigðismála á Íslandi Anna Rudolfsdóttir skrifar 8. apríl 2022 08:01 Þessum orðum beini ég til þeirra sem hafa með ákvarðanatöku og framkvæmdavald heilbrigðismála á Íslandi að gera, hvort sem um er að ræða Heilbrigðisráðuneytið, Sjúkratrygginga Íslands, Tryggingarstofnunar, stjórnenda Landspítala Háskólasjúkrahúss, velferðasviðs sveitafélaga, eða annara sem hafa getu og vilja til að finna farsæla lausn. Nú er nóg komið, ég get ekki orða bundist lengur. Daglega birtast fréttir um annmarka heilbrigðisþjónustu og skort á úrræðum til að sinna þjónustu þeirra sem að þurfa að reiða sig á hana. Fjallað hefur verið um ungar konur sem þurfa að greiða úr eigin vasa fyrir aðgerðir sem laga sársaukafullt líf og bæta lífsgæði þeirra, sem gera þeim fært að stunda nám og vinnu. Fréttir af fötluðum einstaklingum sem að fá ekki þá þjónustu sem gerir þeim kleift að lifa sjálfstæðu lífi á heimilum sínum og stunda vinnu og áhugamál, þó svo að þeir þurfi um stundasakir að þiggja læknisþjónustu á spítala. Lenda síðan fastir í kerfinu og komast ekki aftur heim til sín því það er ekki veitt fjármagn til að fá viðeigandi stuðningsþjónustu. Fötluðum einstaklingum sem eru á besta aldri og í blóma lífsins, er komið fyrir á hjúkrunarheimili fyrir aldraða því að ekki eru til búsetuúrræði við hæfi fyrir þennan aldurshóp. Börn sem fá ekki greiningar og þjónustu, sem að skipta gífurlega miklu máli fyrir þroska þeirra og framtíð, í námi og félagsfærni, þar sem heilbrigðiskerfið annar ekki eftirspurn. Ekki er hægt að leita lausna einkarekinna aðila, nema að greitt sé úr eigin vasa, háar upphæðir. Ég þekki það af eigin raun. Risavanda Landspítalans sem er að ganga í gegnum erfiðasta tíma faraldursins til þessa og örmagna, ráðþrota starfsfólks sem gerir sitt besta til að hafa í við að sinna þeim sem þess þurfa. Og síðan eru það biðlistarnir, ó já, biðlistarnir eftir að komast í aðgerðir sem bæta lífsgæði fólks og gerir þeim kleift að taka þátt í lífinu og leggja sitt að mörkum til þjóðfélagsins. Mér finnst þetta til háborinnar skammar í nútíma velferðarsamfélagi. Aðalmarkmið þessara skrifa minna er að vekja athygli á stöðu fólks sem eru á biðlistum eftir skurðaðgerðum, og hvort það sé geta og vilji til að leysa þennan brýna vanda nú þegar. Það eru margir í mínum sporum sem bíða að því er virðist endalaust eftir læknismeð. Ég tipla hér á nokkrum atriðum um hvaða áhrif þörf á aðgerð hefur á líf mitt. Ég er 51 árs kona, sem hef þurft á liðskiptiaðgerð að halda á bæði hné frá árinu 2015, en þar sem ég hef verið talin of ung fyrir slíkar aðgerðir, hafa læknar ráðlagt mér að bíða, eins lengi og ég mögulega get, með að fara í full liðskipti. Ég er gift og á 3 stráka sem hafa margvísleg áhugamál sem ég hef lítið getað tekið þátt í vegna alvarlegs skorts á hreyfigetu. Þær stundir sem ég á með sonum mínum og eiginmanni eiga sér stað nánast eingöngu innandyra og þá langoftast á heimilinu. Þó koma upp einstaka viðburðir þar sem ég get tekið þátt í með þeim og þá er það eingöngu sitjandi viðburðir. Við höfum fjarlægst vini okkar að stórum hluta þar sem ég get ekki tekið þátt í félagslífi með góðu móti og það er mjög heftandi fyrir aðstandendur og vini að ég geti ekki fylgt þeim eftir, þó svo að ég er almennt heilsuhraust og gæti hreyft mig fengi ég meina minna bót. Síðustu sjö ár hef ég búið við mikla félagslega einangrun sem hefur virkilega slæm og alvarleg áhrif á geðheilsu mína og nú er svo komið að ekki verður lengur unað við þá skertu lífsgæði sem ég bý við. Síðustu tvö ár hafa verið flestum erfið þar sem fólk hefur ekki getað starfað og leikið sér eins og það er vant. Fyrir mig var breytingin, sem varð í þjóðfélaginu við tilkomu takmarkana heimsfaraldursins, lítil sem engin, ég var einangruð löngu fyrir þann tíma. Þrá mín eftir að geta tekið þátt í lífinu með fjölskyldu og vinum er knýjandi. Ég hef setið þæg og góð bíðandi eftir að að mér kæmi, en nú get ég ekki beðið lengur. Ég fór loksins á biðlista eftir liðskiptiaðgerð í september 2021 og þá var mér tjáð að biðtími væri um 9 mánuðir í það minnsta. Í janúar á þessu ári fæ ég upplýsingar frá Heilbrigðisráðuneytinu um að staða biðlista væru á LSH þá orðnir 11 mánuðir, 9 mánaða bið á Akranesi og 5 mánuðir á Akureyri. Það er þá til viðbótar þeim 4 mánuðum sem ég var búin að bíða. Í svörum frá Landspítala, nú í lok mars er staða biðlista þannig að enn er verið að taka inn sjúklinga sem fóru á biðlista árið 2020. Að þrotum komin bókaði ég aðgerð á Klíníkinni Ármúla, og fékk lagfært annað hnéð. Biðlisti þar var um 6 vikur og það þrátt fyrir að Klíníkinni hafi verið lokað í 3 vikur, og 206 aðgerðum verið frestað, til að létta undir neyðarástandi spítala allra landsmanna. Þar var ég inniliggjandi í 1 1/2 sólarhring þar sem hjúkrun var vel sinnt og ég fékk góða verkjameðferð. Það liggur í augum uppi að þegar neyðarástand ríkir á Landspítala og erfitt er að fullmanna vaktir hjúkrunarfólks, að dvöl mín á spítalanum væri ekki sambærileg á þessum tímapunkti. Ég veit að réttur minn er að fá aðgerð erlendis hafi ég verið lengur en 90 daga á biðlista. Fyrir manneskju sem á erfitt með að ferðast innanlands, eru ferðalög út fyrir landssteinana gríðarlegt álag, þó svo að ég væri keyrð um í hjólastól, til að gera ferðalagið léttara. Ókunnugt land, ókunnugt tungumál, og fylgdarmaður er nauðsynlegur fyrir sjúkling í þessari stöðu. Launatap fylgdarmanns þarf að greiða, og oft ekki sjálfsagt að frítími hans sé aðgengilegur. Þá þyrfti ég að gera ráðstafanir fyrir börnin mín hjá aðstandendum yfir þann tíma sem sjúkrahúsdvöl og ferðalög standa yfir. Erfið ferðalög auka líkur á lífsógnandi fylgikvillum stórra aðgerð s.s. blóðtappamyndun, sem er sérstaklega líkleg eftir flugferðir. Að sitja lengi eftir aðgerð á hné, er eitt það versta sem gert er eftir aðgerð. Það hafa langt í frá allir bakland til að geta farið í slíkar sjúkrahúsdvalir erlendis. Mér hrýs hugur við tilhugsunina um slíkt ferðalag, nógu erfitt var að komast frá Ármúlanum heim til mín. Ég get fengið lagfærð bæði hné mín hér heima á Klínikinni fyrir sama kostnað eða minni í stað annars hnésins erlendis. Alla endurhæfingu fengi ég hér heima líka. Bið eftir aðgerð á hinu hnénu getur haft slæmar afleiðingar fyrir árangur fyrri aðgerðar. Að borga úr eigin vasa stórar upphæðir, eins og 1,2 milljón króna sem kostar að skipta um hnélið, til að lina þjáningar og eiga möguleika á betri lífsgæðum, er algjörlega óásættanlegt í okkar nútíma þjóðfélagi. Slík fjármögnun er stór biti fyrir alla, sérstaklega öryrkja og annarra lífeyrisþega, eins þeirra sem hafa skert fjármagn sökum heilsutaps. Ég get ekki með nokkru móti fengið rökrétta niðurstöðu á því, að aðgerð sem er framkvæmd erlendis og kostar a.m.k. tvöfalda upphæð aðgerðar á einkarekinni sjúkrastofnun eins og Klínikinni, þar sem eru læknar og hjúkrunarfólk á heimsmælikvarða og fullkomin aðstaða til aðgerða, sé hagstæðari kostur , hvorki fyrir sjúkling né þjóðfélagið. Mér finnst það skjóta skökku við að hægt sé að leita á náðir einkarekinna heilsustofnanna til að létta undir neyð spítalans, en ekki hægt að gera samninga við sömu aðila um að stytta biðlista, til að létta undir neyð sjúklinga. Réttindi min sem þjóðfélagsþegn í velmegunarlandi eru fótum troðin og það finnst mér algjörlega óásættanlegt. Heilbrigðisráðherra hefur greint frá því að vinna sé hafin við að leysa þennan brýna vanda en það getur tekið vikur eða mánuði. Fólk eins og ég, allir þeir fjölmörgu sem þarfnast aðgerða núna, getum hreinlega ekki beðið svo lengi. Ég kalla eftir tafarlausum Iausnum nú þegar. Er möguleiki á að samið verði um afturvirka greiðsluþátttöku Sjúkratrygginga Íslands meðan þetta samningaferli stendur yfir? Heilbrigðisstéttir eins og sérfræðilæknar, sjúkraþjálfarar, talmeinafræðingar og aðrir hafa verið án samninga við Sjúkratryggingar Íslands, með fjárhagslegu tapi og skorti á þjónustuúrræðum fyrir landsmenn. Það er hreinlega ekki boðlegt né réttlætanlegt að þessum málum hafi ekki verið kippt í liðinn fyrir löngu, að fjármunum ríkisins sé sóað með því að greiða a.m.k. tvöfalt verð fyrir aðgerðir og að fjármagn fari út úr hagkerfi landsins. Það þarf að koma samningum á við einkareknar heilsustofnanir núna strax, á meðan ríkisrekin sjúkrahús eins og Landspítali geta ekki sinnti sinnt sínu hlutverki að sinna brýnum heilsufarsaðgerðum þjóðarinnar. Á hverju hefur strandað í samningum? Sé vilji til staðar, er hægt að leysa þennan alvarlega og íþyngjandi heilbrigðisvanda, með viðunandi lausn fyrir alla. Ég bind miklar vonir við hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Willum Þór Þórsson, að keyra þetta mál sem fyrst í gegn og að Alþingi láti sig málið varða og þrýsti á um að lausn fáist. Höfundur er á biðlista eftir skurðaðgerð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Heilbrigðismál Mest lesið Hver er ábyrgð Icelandair? Sævar Þór Jónsson Skoðun Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason Skoðun Það sem við vökvum, það vex: Taktu stjórn á algóritma samfélagsmiðla og huga þínum Steindór Þórarinsson Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? - Seinni hluti Magnea Marinósdóttir Skoðun Ísland: Landið sem unga fólkið flýr Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Tölum um það sem er í boði fyrir ungt fólk Bjarney Rún Haraldsdóttir,Eva Rós Ólafsdóttir Skoðun Gervigreindin og atvinnulífið Þorsteinn Siglaugsson Skoðun Eins og þú kallar í skóginn….. – við þurfum að þora að ræða viðkvæmu málin Björn Bjarki Þorsteinsson,Unnur Valborg Hilmarsdóttir Skoðun GOGG, GOGG, GOGG og aftur GOGG Guðrún Njálsdóttir Skoðun Hvort er ánægjulegra, kynlíf eða verslunarleiðangur? Gró Einarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Fatlað fólk á Íslandi Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Tölum um það sem er í boði fyrir ungt fólk Bjarney Rún Haraldsdóttir,Eva Rós Ólafsdóttir skrifar Skoðun Hver er ábyrgð Icelandair? Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Gervigreindin og atvinnulífið Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? - Seinni hluti Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Það sem við vökvum, það vex: Taktu stjórn á algóritma samfélagsmiðla og huga þínum Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason skrifar Skoðun Eins og þú kallar í skóginn….. – við þurfum að þora að ræða viðkvæmu málin Björn Bjarki Þorsteinsson,Unnur Valborg Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Hinn stóri pakki ósýnilegrar reynslu Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun GOGG, GOGG, GOGG og aftur GOGG Guðrún Njálsdóttir skrifar Skoðun Eru sumir íslenskir stjórnmálamenn að bergmála áróður Kremlar? Guðni Freyr Öfjörð skrifar Skoðun Beðið eftir orkumálaráðherra Eggert Valur Guðmundsson,Gunnar Aron Ólason skrifar Skoðun Ísland: Landið sem unga fólkið flýr Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun „Við verðum að fylgja lögum“ Hópur listafólks skrifar Skoðun Ég er ekki alki Þorgerður María Þorbjarnardóttir skrifar Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun „Þetta reddast“ og heilsan að húfi? Alexander Aron Guðjónsson,Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Nauðsyn námsgagna Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvort er ánægjulegra, kynlíf eða verslunarleiðangur? Gró Einarsdóttir skrifar Skoðun Fást engin svör Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Sannleikurinn um Evrópusambandið V: 26 þjóðir hafa hafnað eigin gjaldmiðli, líka Þýzkaland með sitt ofursterka Mark Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Mannréttindabrot á vinnumarkaði Helgi Brynjarsson skrifar Skoðun Af hverju vilja lyfjafyrirtæki ekki að lyfjahampur verði lögleiddur? Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar Skoðun Hvað á ég að gera í því? María Rut Hinriksdóttir skrifar Skoðun Gætum við verið betri hvert við annað? Jakob Frímann Magnússon skrifar Skoðun Ríkisstjórnin seilist í sjóði erfiðisvinnufólks Jóhann Páll Jóhannsson skrifar Skoðun Þar sem náttúran tapar Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Fjárfesting í háskólum Magnús Karl Magnússon skrifar Skoðun Orkunýlendan Ísland? Bjarni Jónsson skrifar Skoðun Ég vil ekki þennan veruleika Hólmfríður Ásta Hjaltadóttir skrifar Sjá meira
Þessum orðum beini ég til þeirra sem hafa með ákvarðanatöku og framkvæmdavald heilbrigðismála á Íslandi að gera, hvort sem um er að ræða Heilbrigðisráðuneytið, Sjúkratrygginga Íslands, Tryggingarstofnunar, stjórnenda Landspítala Háskólasjúkrahúss, velferðasviðs sveitafélaga, eða annara sem hafa getu og vilja til að finna farsæla lausn. Nú er nóg komið, ég get ekki orða bundist lengur. Daglega birtast fréttir um annmarka heilbrigðisþjónustu og skort á úrræðum til að sinna þjónustu þeirra sem að þurfa að reiða sig á hana. Fjallað hefur verið um ungar konur sem þurfa að greiða úr eigin vasa fyrir aðgerðir sem laga sársaukafullt líf og bæta lífsgæði þeirra, sem gera þeim fært að stunda nám og vinnu. Fréttir af fötluðum einstaklingum sem að fá ekki þá þjónustu sem gerir þeim kleift að lifa sjálfstæðu lífi á heimilum sínum og stunda vinnu og áhugamál, þó svo að þeir þurfi um stundasakir að þiggja læknisþjónustu á spítala. Lenda síðan fastir í kerfinu og komast ekki aftur heim til sín því það er ekki veitt fjármagn til að fá viðeigandi stuðningsþjónustu. Fötluðum einstaklingum sem eru á besta aldri og í blóma lífsins, er komið fyrir á hjúkrunarheimili fyrir aldraða því að ekki eru til búsetuúrræði við hæfi fyrir þennan aldurshóp. Börn sem fá ekki greiningar og þjónustu, sem að skipta gífurlega miklu máli fyrir þroska þeirra og framtíð, í námi og félagsfærni, þar sem heilbrigðiskerfið annar ekki eftirspurn. Ekki er hægt að leita lausna einkarekinna aðila, nema að greitt sé úr eigin vasa, háar upphæðir. Ég þekki það af eigin raun. Risavanda Landspítalans sem er að ganga í gegnum erfiðasta tíma faraldursins til þessa og örmagna, ráðþrota starfsfólks sem gerir sitt besta til að hafa í við að sinna þeim sem þess þurfa. Og síðan eru það biðlistarnir, ó já, biðlistarnir eftir að komast í aðgerðir sem bæta lífsgæði fólks og gerir þeim kleift að taka þátt í lífinu og leggja sitt að mörkum til þjóðfélagsins. Mér finnst þetta til háborinnar skammar í nútíma velferðarsamfélagi. Aðalmarkmið þessara skrifa minna er að vekja athygli á stöðu fólks sem eru á biðlistum eftir skurðaðgerðum, og hvort það sé geta og vilji til að leysa þennan brýna vanda nú þegar. Það eru margir í mínum sporum sem bíða að því er virðist endalaust eftir læknismeð. Ég tipla hér á nokkrum atriðum um hvaða áhrif þörf á aðgerð hefur á líf mitt. Ég er 51 árs kona, sem hef þurft á liðskiptiaðgerð að halda á bæði hné frá árinu 2015, en þar sem ég hef verið talin of ung fyrir slíkar aðgerðir, hafa læknar ráðlagt mér að bíða, eins lengi og ég mögulega get, með að fara í full liðskipti. Ég er gift og á 3 stráka sem hafa margvísleg áhugamál sem ég hef lítið getað tekið þátt í vegna alvarlegs skorts á hreyfigetu. Þær stundir sem ég á með sonum mínum og eiginmanni eiga sér stað nánast eingöngu innandyra og þá langoftast á heimilinu. Þó koma upp einstaka viðburðir þar sem ég get tekið þátt í með þeim og þá er það eingöngu sitjandi viðburðir. Við höfum fjarlægst vini okkar að stórum hluta þar sem ég get ekki tekið þátt í félagslífi með góðu móti og það er mjög heftandi fyrir aðstandendur og vini að ég geti ekki fylgt þeim eftir, þó svo að ég er almennt heilsuhraust og gæti hreyft mig fengi ég meina minna bót. Síðustu sjö ár hef ég búið við mikla félagslega einangrun sem hefur virkilega slæm og alvarleg áhrif á geðheilsu mína og nú er svo komið að ekki verður lengur unað við þá skertu lífsgæði sem ég bý við. Síðustu tvö ár hafa verið flestum erfið þar sem fólk hefur ekki getað starfað og leikið sér eins og það er vant. Fyrir mig var breytingin, sem varð í þjóðfélaginu við tilkomu takmarkana heimsfaraldursins, lítil sem engin, ég var einangruð löngu fyrir þann tíma. Þrá mín eftir að geta tekið þátt í lífinu með fjölskyldu og vinum er knýjandi. Ég hef setið þæg og góð bíðandi eftir að að mér kæmi, en nú get ég ekki beðið lengur. Ég fór loksins á biðlista eftir liðskiptiaðgerð í september 2021 og þá var mér tjáð að biðtími væri um 9 mánuðir í það minnsta. Í janúar á þessu ári fæ ég upplýsingar frá Heilbrigðisráðuneytinu um að staða biðlista væru á LSH þá orðnir 11 mánuðir, 9 mánaða bið á Akranesi og 5 mánuðir á Akureyri. Það er þá til viðbótar þeim 4 mánuðum sem ég var búin að bíða. Í svörum frá Landspítala, nú í lok mars er staða biðlista þannig að enn er verið að taka inn sjúklinga sem fóru á biðlista árið 2020. Að þrotum komin bókaði ég aðgerð á Klíníkinni Ármúla, og fékk lagfært annað hnéð. Biðlisti þar var um 6 vikur og það þrátt fyrir að Klíníkinni hafi verið lokað í 3 vikur, og 206 aðgerðum verið frestað, til að létta undir neyðarástandi spítala allra landsmanna. Þar var ég inniliggjandi í 1 1/2 sólarhring þar sem hjúkrun var vel sinnt og ég fékk góða verkjameðferð. Það liggur í augum uppi að þegar neyðarástand ríkir á Landspítala og erfitt er að fullmanna vaktir hjúkrunarfólks, að dvöl mín á spítalanum væri ekki sambærileg á þessum tímapunkti. Ég veit að réttur minn er að fá aðgerð erlendis hafi ég verið lengur en 90 daga á biðlista. Fyrir manneskju sem á erfitt með að ferðast innanlands, eru ferðalög út fyrir landssteinana gríðarlegt álag, þó svo að ég væri keyrð um í hjólastól, til að gera ferðalagið léttara. Ókunnugt land, ókunnugt tungumál, og fylgdarmaður er nauðsynlegur fyrir sjúkling í þessari stöðu. Launatap fylgdarmanns þarf að greiða, og oft ekki sjálfsagt að frítími hans sé aðgengilegur. Þá þyrfti ég að gera ráðstafanir fyrir börnin mín hjá aðstandendum yfir þann tíma sem sjúkrahúsdvöl og ferðalög standa yfir. Erfið ferðalög auka líkur á lífsógnandi fylgikvillum stórra aðgerð s.s. blóðtappamyndun, sem er sérstaklega líkleg eftir flugferðir. Að sitja lengi eftir aðgerð á hné, er eitt það versta sem gert er eftir aðgerð. Það hafa langt í frá allir bakland til að geta farið í slíkar sjúkrahúsdvalir erlendis. Mér hrýs hugur við tilhugsunina um slíkt ferðalag, nógu erfitt var að komast frá Ármúlanum heim til mín. Ég get fengið lagfærð bæði hné mín hér heima á Klínikinni fyrir sama kostnað eða minni í stað annars hnésins erlendis. Alla endurhæfingu fengi ég hér heima líka. Bið eftir aðgerð á hinu hnénu getur haft slæmar afleiðingar fyrir árangur fyrri aðgerðar. Að borga úr eigin vasa stórar upphæðir, eins og 1,2 milljón króna sem kostar að skipta um hnélið, til að lina þjáningar og eiga möguleika á betri lífsgæðum, er algjörlega óásættanlegt í okkar nútíma þjóðfélagi. Slík fjármögnun er stór biti fyrir alla, sérstaklega öryrkja og annarra lífeyrisþega, eins þeirra sem hafa skert fjármagn sökum heilsutaps. Ég get ekki með nokkru móti fengið rökrétta niðurstöðu á því, að aðgerð sem er framkvæmd erlendis og kostar a.m.k. tvöfalda upphæð aðgerðar á einkarekinni sjúkrastofnun eins og Klínikinni, þar sem eru læknar og hjúkrunarfólk á heimsmælikvarða og fullkomin aðstaða til aðgerða, sé hagstæðari kostur , hvorki fyrir sjúkling né þjóðfélagið. Mér finnst það skjóta skökku við að hægt sé að leita á náðir einkarekinna heilsustofnanna til að létta undir neyð spítalans, en ekki hægt að gera samninga við sömu aðila um að stytta biðlista, til að létta undir neyð sjúklinga. Réttindi min sem þjóðfélagsþegn í velmegunarlandi eru fótum troðin og það finnst mér algjörlega óásættanlegt. Heilbrigðisráðherra hefur greint frá því að vinna sé hafin við að leysa þennan brýna vanda en það getur tekið vikur eða mánuði. Fólk eins og ég, allir þeir fjölmörgu sem þarfnast aðgerða núna, getum hreinlega ekki beðið svo lengi. Ég kalla eftir tafarlausum Iausnum nú þegar. Er möguleiki á að samið verði um afturvirka greiðsluþátttöku Sjúkratrygginga Íslands meðan þetta samningaferli stendur yfir? Heilbrigðisstéttir eins og sérfræðilæknar, sjúkraþjálfarar, talmeinafræðingar og aðrir hafa verið án samninga við Sjúkratryggingar Íslands, með fjárhagslegu tapi og skorti á þjónustuúrræðum fyrir landsmenn. Það er hreinlega ekki boðlegt né réttlætanlegt að þessum málum hafi ekki verið kippt í liðinn fyrir löngu, að fjármunum ríkisins sé sóað með því að greiða a.m.k. tvöfalt verð fyrir aðgerðir og að fjármagn fari út úr hagkerfi landsins. Það þarf að koma samningum á við einkareknar heilsustofnanir núna strax, á meðan ríkisrekin sjúkrahús eins og Landspítali geta ekki sinnti sinnt sínu hlutverki að sinna brýnum heilsufarsaðgerðum þjóðarinnar. Á hverju hefur strandað í samningum? Sé vilji til staðar, er hægt að leysa þennan alvarlega og íþyngjandi heilbrigðisvanda, með viðunandi lausn fyrir alla. Ég bind miklar vonir við hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Willum Þór Þórsson, að keyra þetta mál sem fyrst í gegn og að Alþingi láti sig málið varða og þrýsti á um að lausn fáist. Höfundur er á biðlista eftir skurðaðgerð.
Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason Skoðun
Það sem við vökvum, það vex: Taktu stjórn á algóritma samfélagsmiðla og huga þínum Steindór Þórarinsson Skoðun
Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? - Seinni hluti Magnea Marinósdóttir Skoðun
Eins og þú kallar í skóginn….. – við þurfum að þora að ræða viðkvæmu málin Björn Bjarki Þorsteinsson,Unnur Valborg Hilmarsdóttir Skoðun
Skoðun Tölum um það sem er í boði fyrir ungt fólk Bjarney Rún Haraldsdóttir,Eva Rós Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? - Seinni hluti Magnea Marinósdóttir skrifar
Skoðun Það sem við vökvum, það vex: Taktu stjórn á algóritma samfélagsmiðla og huga þínum Steindór Þórarinsson skrifar
Skoðun Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason skrifar
Skoðun Eins og þú kallar í skóginn….. – við þurfum að þora að ræða viðkvæmu málin Björn Bjarki Þorsteinsson,Unnur Valborg Hilmarsdóttir skrifar
Skoðun Eru sumir íslenskir stjórnmálamenn að bergmála áróður Kremlar? Guðni Freyr Öfjörð skrifar
Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? Magnea Marinósdóttir skrifar
Skoðun Sannleikurinn um Evrópusambandið V: 26 þjóðir hafa hafnað eigin gjaldmiðli, líka Þýzkaland með sitt ofursterka Mark Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Af hverju vilja lyfjafyrirtæki ekki að lyfjahampur verði lögleiddur? Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar
Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason Skoðun
Það sem við vökvum, það vex: Taktu stjórn á algóritma samfélagsmiðla og huga þínum Steindór Þórarinsson Skoðun
Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? - Seinni hluti Magnea Marinósdóttir Skoðun
Eins og þú kallar í skóginn….. – við þurfum að þora að ræða viðkvæmu málin Björn Bjarki Þorsteinsson,Unnur Valborg Hilmarsdóttir Skoðun