Ég vil ekki þennan veruleika Hólmfríður Ásta Hjaltadóttir skrifar 21. september 2024 15:03 Enn eitt barnið hefur verið myrt. Lítil 10 ára stúlka úr hverfinu mínu. Ég fékk illt í hjartað þegar ég sá frétt um að barn hafi verið myrt af foreldri sínu. Það sem var mér efst í huga var að biðja til guðs að þessi litla stúlka hafi ekki upplifað angist og sársauka á síðustu augnablikum lífs síns. Það næsta var það sama og ég hef hugsað í hin tvö skiptin á undan þegar barn hefur verið myrt á árinu - að enginn sem ég þekki tengist þessu barni persónulega. Hversu hryllilegt áfall að missa barn í lífi sínu á svona skyndilegan og ofbeldisfullan hátt. Ég óska engum svoleiðis sársauka og sálarkvalir. Svo komu fréttir um hvaða skóla barnið gekk í. Ég fór að hágráta um leið og ég sá myndina af skólanum. Barnið sem var myrt var nemandi í mínum hverfisskóla, skólanum sem ég gekk sjálf í frá 1.-7. bekk. Eitt af börnunum í hverfinu mínu. Ég vissi um leið að fjöldi fólks í hverfinu mínu er að syrgja þetta barn. Vinir og nágrannar misstu nemandann sinn, börn í hverfinu misstu skólasystkini og vinkonu. Fjöldinn allur af fólki í húsunum í kringum mig er að upplifa ólýsanlegan sársauka vegna þessa atburðar núna. Ég er sjálf kennaranemi og vinn með börnum í 5. bekk í öðrum skóla. Hún er skelfileg, tilhugsunin um að kennarar og starfsfólk hverfisskólans míns, mínum gamla barnaskóla hafi kvatt 10 ára nemanda sinn á föstudegi, eflaust brosað og sagt eitthvað á borð við: „Ertu með allt? Muna eftir peysu, úlpu, húfu! Góða helgi, við sjáumst á mánudaginn!“ En á mánudaginn kemur lítil stelpa ekki í skólann. Á mánudegi fá kennarar ekki að heilsa Kolfinnu Eldey sinni, spyrja hvað hún gerði skemmtilegt um helgina, biðja hana um að taka upp pennaveskið og útskýra fyrir henni verkefni dagsins. Hún var myrt daginn áður og faðir hennar er í haldi lögreglu. Það er eins og skyggt hafi á rólega, friðsæla hverfið mitt. Að vita að eitt af börnunum úr hverfinu hafi mætt slíkum örlögum. Að sjá sársaukann í augum nágranna sinna, að labba inn í búðina í hverfinu, sjá að byrjað er stilla upp vörum fyrir Hrekkjavöku og vita að það verður einu barninu færra sem velur sér búning, fer í hrekkjavökugleði eða gengur um hverfið með vinum sínum og bankar upp á fyrir sælgæti. Að vita að það er einu barninu færra sem mun stoppa mig úti á götu til að segja mér hvað hundarnir mínir eru sætir og hvort hún megi klappa þeim? Ég fór í vinnuna í kjölfarið í skólanum sem ég vinn í og fann svo mikinn létti að sjá alla mína nemendur á lífi. Ég var ákveðin í að njóta að vera með þeim, hafa gaman með þeim af því þau eru hér með mér. Mikið ótrúlega er ég þakklát fyrir að nemendur mínir eru á lífi. Þrjú börn hafa verið myrt á árinu. Tvö grunnskólabörn, eitt barn í menntaskóla. Mánuður er ekki liðinn frá því að ung stúlka var myrt á Menningarnótt þegar næsti harmleikur dynur á okkur og í þetta skiptið í mínu nærumhverfi. Ég fann fyrir ákveðnum kvíða eftir að hafa kvatt öll börnin í skólanum sem ég starfa við í gær, föstudag…munu þau öll koma í skólann á mánudag? Elsku þjóð, við verðum að gera betur. Öll sem eitt, ríkisstjórn, sveitarfélög, einstaklingar, við verðum að gera eitthvað. Þrjú börn á innan við ári í okkar litla þjóðfélagi. Þrír skólar. Þrír nemendur sem að standa fjölmargir ættingjar, vinir, skólasystkini, kennarar og starfsfólk skóla sem öllum þótti gríðarlega vænt um barnið. Þetta má ekki verða nýr veruleiki Íslendinga að vita aldrei hvenær eitthvert barn í þeirra lífi muni skyndilega mæta endalokum sínum svona, hvort sem það er fjölskyldumeðlimur, nemandi, nágranni eða skólasystkini barnanna ykkar. Ég vil ekki búa við þann veruleika að kennarar, kennaranemar og starfsfólk skóla þurfi að undirbúa sig fyrir þann möguleika að geta misst nemanda svona hvenær sem er. Jafnvel þó að barnið tengist okkur ekki beinum tengslum, þá er heimurinn lítill á Íslandi. Þau okkar sem ekki tengjast börnunum beint þekkjum samt mörg hver fólk sem eru aðstandendur barnanna. Við þurfum öll að hafa í huga að styðja fólkið okkar sem eru að syrgja börnin sem voru myrt. Elsku nágrannar í Rimahverfi, kennarar og starfsfólk Rimaskóla, ættingjar og aðstandendur Kolfinnu Eldeyjar og allra barnanna sem við misstum árinu, ég samhryggist ykkur svo innilega. Elsku þjóð, nú verðum við að vakna. Við megum ekki missa fleiri börn vegna ofbeldisverka. Höfundur er kennaranemi í MT í Kennslufræði yngri barna í grunnskóla við Háskóla Íslands, meðstjórnandi og hagsmunafulltrúi Stúdentafélagsins Kennó og fulltrúi nemenda í fagráði Menntavísindasviðs Háskóla Íslands um kennaramenntun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ofbeldi gegn börnum Mest lesið Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Þegar hið smáa verður risastórt Sigurjón Þórðarson Skoðun Halldór 26.07.2025 Halldór Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Vertu drusla! Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Ein af hverjum fjórum Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun Tekur sér stöðu með Evrópusambandinu Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson skrifar Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir skrifar Skoðun Ein af hverjum fjórum Silja Höllu Egilsdóttir skrifar Skoðun Vertu drusla! Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Þegar hið smáa verður risastórt Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Tekur sér stöðu með Evrópusambandinu Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Feluleikur ríkisstjórnarinnar? Lárus Guðmundsson skrifar Skoðun Ég heiti Elísa og ég er Drusla Elísa Rún Svansdóttir skrifar Skoðun Grindavík má enn bíða Gísli Stefánsson skrifar Skoðun Aðventukerti og aðgangshindranir Kristín María Birgisdóttir skrifar Skoðun Lífið í tjaldi á Gaza Viðar Hreinsson,Israa Saed skrifar Skoðun Gaza og sjálfbærni mennskunnar Elva Rakel Jónsdóttir skrifar Skoðun Börnin og hungursneyðin í Gaza Sverrir Ólafsson skrifar Skoðun Kynbundið ofbeldi Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Aðdragandi aðildar þarf umboð Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson skrifar Skoðun Þétting byggðar er ekki vandamálið Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Þrengt að þjóðarleikvanginum Þorvaldur Örlygsson skrifar Skoðun Ert þú drusla? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir,Elísa Rún Svansdóttir,Lilja Íris Long Birnudóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir,Margrét Baldursdóttir,Silja Höllu Egilsdóttir skrifar Skoðun Sameiginleg yfirlýsing 28 ríkja um málefni Palestínu, hvers virði er hún? Einar Ólafsson skrifar Skoðun Alltof mörg sveitarfélög á Íslandi! Gunnar Alexander Ólafsson skrifar Skoðun Öryggi betur tryggt – fangelsismál færð til nútímans Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Lýðheilsan að veði? Willum Þór Þórsson skrifar Skoðun Evrópusambandsaðild - valdefling íslensks almennings Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Köllum Skjöld Íslands réttu nafni: Rasískt götugengi Ian McDonald skrifar Skoðun Hverjir eru komnir með nóg? Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Að leigja okkar eigin innviði Halldóra Mogensen skrifar Sjá meira
Enn eitt barnið hefur verið myrt. Lítil 10 ára stúlka úr hverfinu mínu. Ég fékk illt í hjartað þegar ég sá frétt um að barn hafi verið myrt af foreldri sínu. Það sem var mér efst í huga var að biðja til guðs að þessi litla stúlka hafi ekki upplifað angist og sársauka á síðustu augnablikum lífs síns. Það næsta var það sama og ég hef hugsað í hin tvö skiptin á undan þegar barn hefur verið myrt á árinu - að enginn sem ég þekki tengist þessu barni persónulega. Hversu hryllilegt áfall að missa barn í lífi sínu á svona skyndilegan og ofbeldisfullan hátt. Ég óska engum svoleiðis sársauka og sálarkvalir. Svo komu fréttir um hvaða skóla barnið gekk í. Ég fór að hágráta um leið og ég sá myndina af skólanum. Barnið sem var myrt var nemandi í mínum hverfisskóla, skólanum sem ég gekk sjálf í frá 1.-7. bekk. Eitt af börnunum í hverfinu mínu. Ég vissi um leið að fjöldi fólks í hverfinu mínu er að syrgja þetta barn. Vinir og nágrannar misstu nemandann sinn, börn í hverfinu misstu skólasystkini og vinkonu. Fjöldinn allur af fólki í húsunum í kringum mig er að upplifa ólýsanlegan sársauka vegna þessa atburðar núna. Ég er sjálf kennaranemi og vinn með börnum í 5. bekk í öðrum skóla. Hún er skelfileg, tilhugsunin um að kennarar og starfsfólk hverfisskólans míns, mínum gamla barnaskóla hafi kvatt 10 ára nemanda sinn á föstudegi, eflaust brosað og sagt eitthvað á borð við: „Ertu með allt? Muna eftir peysu, úlpu, húfu! Góða helgi, við sjáumst á mánudaginn!“ En á mánudaginn kemur lítil stelpa ekki í skólann. Á mánudegi fá kennarar ekki að heilsa Kolfinnu Eldey sinni, spyrja hvað hún gerði skemmtilegt um helgina, biðja hana um að taka upp pennaveskið og útskýra fyrir henni verkefni dagsins. Hún var myrt daginn áður og faðir hennar er í haldi lögreglu. Það er eins og skyggt hafi á rólega, friðsæla hverfið mitt. Að vita að eitt af börnunum úr hverfinu hafi mætt slíkum örlögum. Að sjá sársaukann í augum nágranna sinna, að labba inn í búðina í hverfinu, sjá að byrjað er stilla upp vörum fyrir Hrekkjavöku og vita að það verður einu barninu færra sem velur sér búning, fer í hrekkjavökugleði eða gengur um hverfið með vinum sínum og bankar upp á fyrir sælgæti. Að vita að það er einu barninu færra sem mun stoppa mig úti á götu til að segja mér hvað hundarnir mínir eru sætir og hvort hún megi klappa þeim? Ég fór í vinnuna í kjölfarið í skólanum sem ég vinn í og fann svo mikinn létti að sjá alla mína nemendur á lífi. Ég var ákveðin í að njóta að vera með þeim, hafa gaman með þeim af því þau eru hér með mér. Mikið ótrúlega er ég þakklát fyrir að nemendur mínir eru á lífi. Þrjú börn hafa verið myrt á árinu. Tvö grunnskólabörn, eitt barn í menntaskóla. Mánuður er ekki liðinn frá því að ung stúlka var myrt á Menningarnótt þegar næsti harmleikur dynur á okkur og í þetta skiptið í mínu nærumhverfi. Ég fann fyrir ákveðnum kvíða eftir að hafa kvatt öll börnin í skólanum sem ég starfa við í gær, föstudag…munu þau öll koma í skólann á mánudag? Elsku þjóð, við verðum að gera betur. Öll sem eitt, ríkisstjórn, sveitarfélög, einstaklingar, við verðum að gera eitthvað. Þrjú börn á innan við ári í okkar litla þjóðfélagi. Þrír skólar. Þrír nemendur sem að standa fjölmargir ættingjar, vinir, skólasystkini, kennarar og starfsfólk skóla sem öllum þótti gríðarlega vænt um barnið. Þetta má ekki verða nýr veruleiki Íslendinga að vita aldrei hvenær eitthvert barn í þeirra lífi muni skyndilega mæta endalokum sínum svona, hvort sem það er fjölskyldumeðlimur, nemandi, nágranni eða skólasystkini barnanna ykkar. Ég vil ekki búa við þann veruleika að kennarar, kennaranemar og starfsfólk skóla þurfi að undirbúa sig fyrir þann möguleika að geta misst nemanda svona hvenær sem er. Jafnvel þó að barnið tengist okkur ekki beinum tengslum, þá er heimurinn lítill á Íslandi. Þau okkar sem ekki tengjast börnunum beint þekkjum samt mörg hver fólk sem eru aðstandendur barnanna. Við þurfum öll að hafa í huga að styðja fólkið okkar sem eru að syrgja börnin sem voru myrt. Elsku nágrannar í Rimahverfi, kennarar og starfsfólk Rimaskóla, ættingjar og aðstandendur Kolfinnu Eldeyjar og allra barnanna sem við misstum árinu, ég samhryggist ykkur svo innilega. Elsku þjóð, nú verðum við að vakna. Við megum ekki missa fleiri börn vegna ofbeldisverka. Höfundur er kennaranemi í MT í Kennslufræði yngri barna í grunnskóla við Háskóla Íslands, meðstjórnandi og hagsmunafulltrúi Stúdentafélagsins Kennó og fulltrúi nemenda í fagráði Menntavísindasviðs Háskóla Íslands um kennaramenntun.
Skoðun Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson skrifar
Skoðun Ert þú drusla? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir,Elísa Rún Svansdóttir,Lilja Íris Long Birnudóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir,Margrét Baldursdóttir,Silja Höllu Egilsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginleg yfirlýsing 28 ríkja um málefni Palestínu, hvers virði er hún? Einar Ólafsson skrifar
Skoðun Öryggi betur tryggt – fangelsismál færð til nútímans Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar